Toen ik dinsdag 12 november om acht uur Nederland binnenkwam, moest ik eerst een nieuwe telefoon kopen. Ik heb namelijk maar 1 telefoon en een losse chip voor als ik in Nederland ben. Helaas ben ik mijn Nederlandse chip -die in een zakdoekje zat – kwijtgeraakt (waarschijnlijk weggegooid). Het was zo’n beetje kwart over negen toen ik met mijn nieuwe telefoon en mijn huurauto op weg ging naar mijn dochter. We wilden al een hele tijd naar de Efteling, maar tot nu toe was het niet gelukt. Ook nu kon het alleen deze dag, de rest van de dagen had ik iets anders te doen of was met Leo. Mijn schoonzoon had speciaal zo lang thuisgewerkt, zodat we auto’s konden ruilen. Het is voor mij namelijk een beetje duur om een auto te huren waar vier kinderen in mee kunnen.
Helaas was er een ongeluk gebeurd op de A4 en ik werd omgeleid via de A44 over Wassenaar. Lang verhaal kort gemaakt: ik was toch net te vroeg op weg, want vlak daarna werd de A4 vrijgegeven en nu stond ik in de file bij Wassenaar. Ik was er kwart over elf….. Eerst moesten we dus beslissen of we wel zouden gaan. Als we nu niet zouden gaan, werd het volgend voorjaar. Het miezerde, maar er werden vanuit het noordwesten opklaringen beloofd (daarom ga je naar het zuidoosten, logisch). We besloten te gaan! De jongens wisten niet waar we heen gingen en het meisje wist niet wat de Efteling was, dus het was een grote verrassing toen we de muren zagen opdoemen.
Op het parkeerterrein begon de magie al: muziek in de bomen….. De kinderen liepen van boom tot boom en ja hoor: overal muziek. O jongens, wat ben ik een fan van de Efteling! En wat is het heerlijk om de Efteling weer opnieuw te ontdekken door de ogen van een tweejarige.
Het was helemaal niet druk (duhhh!!) en we konden alles op ons gemak doen of twee keer achter elkaar. Je kunt echt heel veel doen in een paar uur als er geen rijen staan. Het sluitstuk was het sprookjesbos in het DONKER! Toen ik mijn kleindochtertje ging verschonen, zag ik dat aan alle details gedacht was. Op het plafond was nog een sprookjestekening gemaakt, zodat de kinderen op hun rug liggend nog steeds Efteling beleefden. Het was voor mij ook de eerste keer van mijn leven dat ik zo’n 3D film zag als daar in de Efteling. Je had het gevoel dat je alles zo kon aanraken, dat de hele film alleen voor JOU gedraaid werd, fantastisch! Voor een tweejarige was 3D net iets te spannend. Zij zette resoluut haar 3Dbril af en keek de film verder zo.
Foto’s:
Eerst mijn foto bovenaan de bladzij: ze praatte tegen de paddestoel “Ha paddestoel, sta jij hier? Ik ben N-aomi, ben jij een paddestoel?” Later had ze het steeds over de paddestoel waar een liedje uit kwam.
Het miezerde
Het enige minpuntje was dat Droomvlucht niet open was. Volgend voorjaar ga ik weer met een andere tweejarige (van mijn zoon) naar de Efteling, dan doen we het gewoon nog eens dunnetjes over, GENIETEN!!!!