Efteling: pure magie door de ogen van een tweejarige

Toen ik dinsdag 12 november om acht uur Nederland binnenkwam, moest ik eerst een nieuwe telefoon kopen. Ik heb namelijk maar 1 telefoon en een losse chip voor als ik in Nederland ben. Helaas ben ik mijn Nederlandse chip -die in een zakdoekje zat – kwijtgeraakt (waarschijnlijk weggegooid). Het was zo’n beetje kwart over negen toen ik met mijn nieuwe telefoon en mijn huurauto op weg ging naar mijn dochter. We wilden al een hele tijd naar de Efteling, maar tot nu toe was het niet gelukt. Ook nu kon het alleen deze dag, de rest van de dagen had ik iets anders te doen of was met Leo. Mijn schoonzoon had speciaal zo lang thuisgewerkt, zodat we auto’s konden ruilen. Het is voor mij namelijk een beetje duur om een auto te huren waar vier kinderen in mee kunnen.
Helaas was er een ongeluk gebeurd op de A4 en ik werd omgeleid via de A44 over Wassenaar. Lang verhaal kort gemaakt: ik was toch net te vroeg op weg, want vlak daarna werd de A4 vrijgegeven en nu stond ik in de file bij Wassenaar. Ik was er kwart over elf….. Eerst moesten we dus beslissen of we wel zouden gaan. Als we nu niet zouden gaan, werd het volgend voorjaar. Het miezerde, maar er werden vanuit het noordwesten opklaringen beloofd (daarom ga je naar het zuidoosten, logisch). We besloten te gaan! De jongens wisten niet waar we heen gingen en het meisje wist niet wat de Efteling was, dus het was een grote verrassing toen we de muren zagen opdoemen.
Op het parkeerterrein begon de magie al: muziek in de bomen….. De kinderen liepen van boom tot boom en ja hoor: overal muziek. O jongens, wat ben ik een fan van de Efteling! En wat is het heerlijk om de Efteling weer opnieuw te ontdekken door de ogen van een tweejarige.
Het was helemaal niet druk (duhhh!!) en we konden alles op ons gemak doen of twee keer achter elkaar. Je kunt echt heel veel doen in een paar uur als er geen rijen staan. Het sluitstuk was het sprookjesbos in het DONKER! Toen ik mijn kleindochtertje ging verschonen, zag ik dat aan alle details gedacht was. Op het plafond was nog een sprookjestekening gemaakt, zodat de kinderen op hun rug liggend nog steeds Efteling beleefden. Het was voor mij ook de eerste keer van mijn leven dat ik zo’n 3D film zag als daar in de Efteling. Je had het gevoel dat je alles zo kon aanraken, dat de hele film alleen voor JOU gedraaid werd, fantastisch! Voor een tweejarige was 3D net iets te spannend. Zij zette resoluut haar 3Dbril af en keek de film verder zo.
Foto’s:

Eerst mijn foto bovenaan de bladzij: ze praatte tegen de paddestoel “Ha paddestoel, sta jij hier? Ik ben N-aomi, ben jij een paddestoel?” Later had ze het steeds over de paddestoel waar een liedje uit kwam.

van de ijsglijaan…

” een kamertje tussen de wortels met allemaal Bob de Bouwers(kabouters)”

de wolf met de zeven geitjes

De anderen genoten ook volop hoor!

De kleinste genoot vooral van veel diepe druk.

Het miezerde meestal af en toe en het was een graad of 6, maar het was heel goed te doen. Af en toe deden we een binnenactiviteit om op te warmen en om een uur of vier hebben we uitgebreid poffertjes gegeten. We waren van plan om onderweg patatjes te eten, maar iedereen was al onder zeil voor we Kaatsheuvel hadden verlaten….
Het enige minpuntje was dat Droomvlucht niet open was. Volgend voorjaar ga ik weer met een andere tweejarige (van mijn zoon) naar de Efteling, dan doen we het gewoon nog eens dunnetjes over, GENIETEN!!!!

De wetten van Mendel

Leo en ik hebben allebei bruine ogen en onze vier kinderen hebben ook alle vier bruine ogen. Bruine ogen zijn dominant. Toen ze allemaal met partners met ook bruine ogen thuiskwamen (alleen mijn oudste zoon heeft een vrouw met blauwe ogen, maar die hebben nog geen kinderen), konden we wel voorspellen dat alle kleinkinderen ook bruine ogen zouden hebben. Dat is tot nu toe ook uitgekomen.

zeven paar bruine ogen

Toch is de kans op blauwe ogen niet verkeken. Zowel Leo als ik hebben in ons recessieve erfelijke materiaal blauwe en groene ogen zitten. Mijn moeder en een zusje hebben groene ogen en Leo’s zus heeft ook blauwe ogen. De schoonmoeder van mijn jongste dochter heeft ook groene ogen, maar heeft zelf vier kinderen met bruine ogen gekregen.
Zelfs toen ik deze nieuwe baby van mijn dochter alleen maar op Skype had gezien, zag ik meteen dat dit kind anders was dan de andere drie. Ik kon mijn vinger er niet op leggen, maar iets was er anders. Hij was in ieder geval lichter van huid dan de anderen, had niet die donkere inslag. Ik was niet de enige. Heel veel mensen zeiden als eerste dat hij anders was dan zijn drie brusjes.
Nu ik hem gezien heb, ook al is hij nog maar drie weken, denk ik te zien dat zijn ogen blauw gaan worden of groen misschien. Natuurlijk worden alle babies geboren met blauwe ogen, maar die worden al heel snel bruin. Bij deze baby worden de ogen rond de pupil lichter en blauwer, een klein beetje nog maar, maar toch….. Het is natuurlijk nog te vroeg om te zeggen dat zijn ogen niet bruin worden, maar ik acht de kans zeker aanwezig. Het zou wel bijzonder zijn: een op de acht, in hun gezin een op de vier, 25%. Als dat niet volgens de wetten van Mendel is, weet ik het niet meer.

blauwe ogen?

Ik hou jullie op de hoogte…

Van de andere kant bekeken……

Al vaker heb ik geschreven over mijn slechte gevoel in de ruimte en dat er dan soms allerlei rare dingen gebeuren.
Er zijn nog twee gelegenheden waarbij ik het gevoel krijg dat ik in een hele andere wereld ben beland, terwijl ik met mijn verstand weet dat ik op bekend terrein MOET zijn.Het ene verschijnsel is als je op fietsvakantie gaat. Ik herinner me nog dat we de eerste dag vanaf Puttershoek vertrokken met voor ons en vier kinderen kampeerspullen bij ons en dat we ’s avonds bij Noordeloos aankwamen na een lange tocht door de Hoekse- en Alblasserwaard. Ik had geen zin om eten te koken na zo’n lange dag fietsen en dus gingen we patat halen. We moesten onder een viaduct van de Rijksweg door en ineens viel het kwartje! Dat was bij de afslag Noordeloos, waar ik 100x gedachtenloos overheen reed met de auto! En ik had een wereldreis achter de rug.. Een aantal dagen later reden we dwars door de Veluwe over een fietspad naar het Noorden . We kwamen geen auto en geen verharde weg tegen. Je hebt geen idee wat er allemaal daar te zien is, als je over de snelweg naar Oldenbroek rijdt
Datzelfde gevoel van bevreemding krijg je als je een tochtje over het water maakt. Verleden week dinsdag kreeg Leo (en ik) een boottochtje aangeboden met diner met zijn hele afdeling. We bleven gewoon in Linköping, maar ik herkende bijna niet waar we waren. Het was erg leuk en ik heb de fotostatus van mijn blog opgewaardeerd, dus ik kan voorlopig vooruit. Een paar foto’s als impressie. Ze zijn genomen met de camera van iemand anders. Als je zo’n goed fototoestel hebt, wordt je wel een beetje verwend. Ik was mijn eigen toestel vergeten en ik mocht de foto’s met dit toestel maken.Ik ben er niet helemaal tevreden over, maar we moeten het er maar mee doen.

de eerste sluisdeur gaat dicht en we gaan omhoog

zomaar ergens een terrasje midden in Linköping, ik moet eens opzoeken waar dat is.

De boot is precies zo breed dat hij door de rivier kan..

prachtige walkanten onderweg, gewoon in de stad.

nog een mooi stukje, het was rond half acht

nog steeds in Linköping

en dit is het uitzicht dat die mensen hebben. Je kan het slechter treffen..

De laatste sluis, ZEVEN meter hoog met oude eiken sluisdeuren.

Hier was ongeveer het keerpunt, nog net niet buiten de stad…

Dan hadden we nog een heerlijk diner, op zijn Zweeds. Leo kreeg een plaquette, werd lof toegezwaaid en kreeg ook nog een prachtige oerlelijke vaas met het universiteislogo eronder. Nu is hij officieel emeritusprofessor. Hij werkt nog ongeveer twee dagen per week aan een project en hij begeleidt nog wat Ph.D-kandidaten. Bij de Erasmusuniversiteit heeft hij een aanstelling als gastpromotor gekregen. In november promoveert daar een vriend van ons en hij wilde echt Leo als promotor hebben….. Het gaat goed, De dialyse zorgt ervoor dat Leo veel meer fut en kracht heeft. Als hij met beleid zijn krachten verdeelt, lijkt het bijna of hij niet ziek is, alleen maar een beetje oud….. En ik kom twee keer naar Nederland, in juli als een vriendin van mij trouwt met een Zweed die ik ook ken. Ik ben op zijn moeders begrafenis geweest. Toen zij zijn foto op Facebook zette,herkende ik hem, hoe bijzonder is dat. Ik heb met hun ontmoeting niks te maken. Dan kom ik half augustus weer terug, want dan gaat mijn jongste dochter hopelijk haar vierde kind baren. Het tafelkleed ligt nu toch weer even stil, want ik moet zo langzamerhand eens aan dat babyquiltje voor haar beginnen en de cadeautjes voor de tiendagenmand gaan verzamelen….

Soms is Zweden ineens heel ver weg.

Van waar wij wonen, zijn we sneller in Amsterdam dan in Stockholm. Het vliegtuig doet er anderhalf uur over en naar Stockholm is tweeënhalf uur rijden. Tegenwoordig gaan er drie vluchten per dag naar Amsterdam. De prijs is ook alleszins redelijk te noemen. Als je tijdig (minstens drie weken van te voren) boekt, betaal je nog niet eens tweehonderdvijftig Euro. We zijn gisteren teruggekomen van een week Nederland waar we ALLE kinderen en kleinkinderen bij elkaar hadden. Dat is vier jaar geleden voor het laatst gebeurd. Het was heerlijk…. Het is ook heerlijk om hier weer te zijn en om de lente-explosie mee te maken. De temperatuur is veel hoger hier dan in Nederland.
Toch zou ik nu zo het eerste beste vliegtuig terug willen nemen en dat kan niet, want ik moet ook nog werken. Ik heb al een week verzuimd….. Mijn vriendin is ziek, ernstig ziek. Nu ik dit typ, komen de tranen pas….. Wij kennen elkaar al twintig jaar zeker en hebben heel wat meegemaakt samen. Er is een tijd geweest dat we elkaar vaker zagen dan onze eigen vent. Een jaar of acht, hebben we iedere ochtend samen les gegeven aan en ontbijt klaargemaakt voor een aantal tieners die voor schooltijd bij elkaar kwamen om over het Evangelie te leren. Er waren mensen die ons onderling uitwisselbaar vonden tot ik grijs werd en zij niet. We konden over alles praten met elkaar, Het is een van de puur door en door liefste mensen die ik ken. Af en toe vind ik haar zelfs iets TE lief, dan had ze wat mij betreft wel wat meer van zich af mogen bijten. Maar nu, nu ligt ze bewusteloos en aan de beademing naar wat ik hoor. Ik zou er heel wat om geven om naast haar te zitten en te wachten tot ik een klein teken van verbetering zou zien. Niet dat ze niemand heeft hoor! Ze heeft een man en dertien kinderen en even zoveel schoonkinderen. Bovendien heeft ze nog twee zussen. Ik zou alleen maar in de weg lopen. Maar toch… Hier te zitten en geen nieuws te krijgen, ik loop er de hele dag aan te denken. Als ze dood gaat, ga ik hoe dan ook naar de begrafenis, maar nu kan ik niks doen. Ik geloof dat ze niet eens bezoek krijgt van anderen dan haar kinderen en man. Ik zit hier en daar blijf ik hopelijk voorlopig. Ik zal eens kijken of ik wat meer nieuws kan krijgen…..
Even met haar zoon gechat. Het lijkt iets beter te gaan. Ze heeft een paar stapjes gelopen vandaag. Morgen gaat er een kaart op de bus. Meer kan ik niet doen, maar ik kan nu toch iets geruster gaan slapen.

Van naaien, zaaien en braaien, maar nog niet van maaien

Zaterdagmiddag laat was de laatste sneeuw van onze oprit verdwenen en vond ik dat de lente officieel begonnen is. Het vorige record stond op 14 april, in 2011 en toen was er nog veel meer sneeuw gevallen dan in deze winter.
De sneeuwpop die met Kerstmis door mijn kinderen en kleinkinderen gemaakt is, is nu een zielig hoopje sjaal met bezem…..


Je kunt ook meteen hier zien dat er voorlopig nog niks te maaien valt…
Het is hier een graad of zeven, maar de zon is erg warm en komt om vijf uur al op. Ik kreeg bijna de neiging om de parasol te gaan opzetten gistermiddag! Vandaag was het dan weer bewolkt en het miezerde af en toe, maar ik ben druk bezig geweest. Ik heb een heleboel gezaaid binnen, maar nu heb ik geen trays meer! ik heb lathyrus, bordauxrode oost-Indische kers, kattesnorren roze en wit, zonnebloemen, juffertjes in het groen wit en van die eenjarige klimplanten gezaaid. En ik moet nog veel meer zaaien, PANIEK PEEUW! Morgen koop ik nog een paar trays… Ik heb op Schiphol twee dahlia’s gekocht en die heb ik in grote potten gezet, dan kunnen ze vast groeien, anders wordt het augustus voor ze bloeien. Het is maar goed dat ik nieuwe dahlia’s gekocht heb, want mijn dahlia’s van vorig jaar zijn óf verdroogd, óf verrot. Nu mag ik van mezelf nog meer dahlia’s kopen, heerlijk! Onder de sneeuw vandaan kwamen ook mijn vorig najaar gezaaide violen. De plantjes zijn nog erg klein, maar ze worden vast mooi.. Overal komen puntjes uit de grond van narcissen en tulpen en de lupine heeft ienie mini blaadjes gemaakt die al een echte lupinebladvorm hebben.
Verder ben ik het tafelkleed aan het afmaken, schiet lekker op. Ik hou erg van multitasken, maar zaaien en naaien is geen goeie combi…. Dus heb ik zorgvuldig mijn handen gewassen en ben stof gaan snijden en intussen heb ik brood gebakken voor het avondeten. Dat braaien doe ik ook weleens, maar vandaag heb ik het alleen voor de rijm opgezet
Ik bak iedere dag een heerlijk klein broodje,precies wat we nodig hebben en de rest van het deeg gaat de koelkast weer in. Ik kan het jullie allemaal aanraden. Morgen, woensdag en donderdag moet ik weer werken, dus dan kan ik niet al te veel doen…. Donderdagavond leen ik mijn auto uit aan een vriendin en dan ‘moet’ ik dus vrijdag ook thuisblijven. Er wordt 18 graden voorspeld. Als ik dan alles in huis gehaald heb, kan ik weer zaaien, (ook veldbloemen buiten!) en wat planken erbij maken in de voorraadkast. Dat is voor de flesjes en potjes van al mijn zelfgemaakte dingen die ik van de zomer ga maken…. Ik heb woeste plannen van zelfgemaakt aardappelmeel (gekookte aardappels in de groentedroger en dan fijnmalen) tot bietjes in het zuur uit eigen tuin. Nu moet ik de tijd nog vinden. Ik denk dat ik van de zomer maar niet slaap…..

Dit vraagt om een quilt van 2.40×2.40

Eindelijk is de slaapkamer af! Het bed is de dag voor ik naar Nederland ging gemonteerd en de buren hebben de kastjes heel lief op zijn plaats gezet.
Het bed slaapt heerlijk en er zit een electrische op-en-neer-stand op voor je bovenlichaam en ook voor je benen. Ik heb zo gedacht: Het is waarschijnlijk het laatste bed wat we kopen en dus moet het van alle gemakken voorzien zijn en een hoge instap hebben. Het is heerlijk om niet meer te hoeven bukken en om je zo uit je bed te laten glijden en dan op de grond te staan.
Foto’s Eerst van de toestand voor het bed:

Toen zijn we aan het werk gegaan: de slaapkamer werd leeggeruimd, van een papierlaag voorzien.

gewit en daarna kon het behangen beginnen. Eerst moest er wit plamuurbehang op, afstomen kennen ze hier niet:

Daarna werd het serieus: behang met PATROON!! Paniek ! Peeuw!!

De randjes moeten heel precies worden afgesnedn:


en dat is hem nu. .Nu ga ik eerst een tafelkleed maken en dan verkleedkleren en daarna ga ik aan mijn slaapkamerquilt beginnen. Het wordt een lonestar, dat weet ik al wel en ik heb ook al stof gekocht bij mijn quiltwinkeltje. Die neemt mijn dochter volgende maand mee als ze met de auto komt. Eerder ga ik er toch niet aan beginnen. Ik heb een afspraak gemaakt dat ze me op skype een quilt as you go methode gaat leren, want een quilt van 2.40 bij 2.40 is wel erg moeilijk te hanteren onder de naaimachine. Ik ben nog niet begonnen met naaien sinds ik thuis ben, want er moet gezaaid worden en ik heb 100 stuks zomerkleding zitten strijken. Misschien doe ik wel het een en ander weg, want ik ben natuurlijk veel afgevallen. Maar ik heb geen zin gehad om alles te passen. >Ik heb een vuilniszak in de hoek van de kamer staan en alles wat ik weg wil doen gaat daarin. En nu ga ik slapen, welterusten allemaal! De stoeltjes zijn overigens NIET terecht. Het vermoeden bestaat dat ze opnieuw uitgehuurd zijn. Dorothee deed me de tip aan de hand om een oproep op Facebook te plaatsen. Ik had daar zelf ook al aan gedacht, dus dat doe ik nu nog even voor ik ga slapen……..

O jongens, ik ben weer eens superstom geweest!!!

Omdat mijn dochter haar tweede auto heeft verkocht, had ik deze keer een iets grotere auto gehuurd, een Kia. Het ging precies, twee geleende boosterzitjes en het stoeltje voor de kleine uit de auto gehaald. Wat hebben we genoten, naar het zwembad in Ridderkerk en tweeëneen half uur in het water geweest, van de hoge glijbaan die halverwege donker is en heeeeeel hard gaat. De jongens van vier en vijf zelf en het meisje van anderhalf bij een van ons op schoot, HEERLIJK! Ik had nog bijna niet mee kunnen zwemmen, want ik had in plaats van mijn zwarte zwempak per ongeluk mijn nieuwe zwarte hemdje meegenomen. Gelukkig hadden ze bij het zwembad nog een badpak wat ik kon lenen, ietsje te klein, maar daar heb ik gewoon dat hemdje overheen gedaan. Op het laatste moment bleef ik nog een nachtje extra logeren omdat mijn oudste dochter de hele woensdagochtend weg was en ik dinsdagavond…. Om een uur of tien ben ik gegaan op mijn dooie akkertje. Ik kon dan nog wat boodschappen doen en een tas neerzetten bij mijn oudste dochter. Zij komt volgende maand hierheen met de auto en de Rijsttafelspullen en Belze majoneis kunnen nog wel even wachten. Ik had nog kinderboeken gekocht, dus die heb ik eerst bij mijn zoon in Rotterdam-Zuid afgedropt. Wij vlogen om kwart voor drie en ik wil dan altijd om kwart voor twee bij de bagagecheck zijn, dan kan ik nog bij de delicatessen die bevroren en gekoelde dingen kopen waar ik gisteren over schreef. Ik ging om precies kwart voor twee door de bagagecheck, heerlijk op tijd en niet te vroeg. Prima reis gehad, goed aangekomen, heerlijk gewerkt gisteren en vandaag stond zaaien, vlees braden en eindelijk dat 5 minuten brooddeeg. maken op het programma (Kijk hier voor een ander recept). Word ik vanmorgen door mijn dochter gebeld: “Waar heb je de autozitjes gelaten?” Oeps! Ik heb er helemaal niet meer op gelet en ik heb ze met de auto ingeleverd. Gebeld en gebeld en GEBELD!!!! Geen gehoor bij de Schiphol Avis desk, dan maar de Klantenservice. Die kregen ook geen kontakt. Eindelijk om half twaalf krijg ik de desk aan de telefoon. Ze zijn erachteraan gegaan, maar ze hebben ze nog niet gevonden. Het is een rood kinderzitje en zij huren die ook uit in dezelfde kleur. Het zijn twee zitverhogers, een van Sponge Bob en een van Cars, maar ze hebben ze niet gevonden. In het ergste geval zijn ze allemaal opnieuw verhuurd en moeten we wachten tot de auto’s terugkomen. Morgen word ik erover teruggebeld. Vooral die zitverhogers: ik heb ze geleend van de andere oma en ze had stad en land afgelopen voor juist die zitjes!
Ik voel me ellendig, maar ik kan er niks aan veranderen. Nu leent de andere oma nooit meer wat uit aan haar schoondochter en dat is mijn schuld……..

Zó makkelijk later we er ons niet onderkrijgen hoor!

In de eerste plaats bedankt voor al jullie medeleven op het blog en op de email…… Woensdag 14 dagen geleden schreef ik mijn laatste logje en daarna werd het angstwekkend stil op mijn blog. Die ochtend heb ik mijn kleuters afgebeld en Leo was ook thuis die dag (toevallig). Ik heb even uitgehuild en Leo kreeg pas later last van een klein depressietje. Ik heb lekker saucijzenbroodjes gemaakt helemaal niet aan de lijn gedacht de hele dag. Maar toen vond ik het toch zonde. Ik heb besloten door te gaan in een iets lager tempo en nu, twee weken later, kan ik zeggen dat het goed gaat daarmee. Ik ben ondertussen alweer meer dan een kilo afgevallen, dus das mooi. Het trainen is ook op een lager pitje komen te staan. Ik haal nu meestal een keer per week. Op de dagen dat ik niet train of zwem, doe ik 60 jumping jacks en ik schuif weer sneeuw en zo. Als het nu eens lente wil worden, dan ga ik weer lekker buiten lopen. Er is maar 1 ding wat ik niet doe als ik niet train: MIJN BUIKSPIEREN! Ik KAN mezelf er niet toe zetten…. We hebben dus ook besloten om het huis op te knappen, te beginnen met de slaapkamer. Ik heb me er helemaal op gestort. Ik heb een super duur op-en-neer nieuw bed gekocht (Zweedse kwaliteit) en dat wordt volgende week donderdag bezorgd. Dan moet die kamer klaar zijn natuurlijk. Ik heb een mannetje gebeld om te verven en behangen, maar die zou vorige week eens langskomen om te KIJKEN en is nu nog niet geweest. Gelukkig kreeg ik hulp aangeboden en nu doen we (een paar vrienden en ik)het gewoon zelf! Ik heb nog nooit van mijn leven zelf behangen, maar in Zweden leer je dat vanzelf…… Toen ging ik dus behangspullen kopen. Afstomen kennen ze hier niet, zo’n apparaat is niet eens te huur. Hier plamuren ze over het behang heen en dan schuren ze het glad, zie je het voor je met als dat stof? Gelukkig ontdekte ik dat je ook plamuurBEHANG kan kopen en dat zit er nu op. Het is meteen een goede oefening in behangen. Het echte behang moet er overheen. Aan de slaapkamer kan alleen maar op vrijdag en maandag gewerkt worden, want de andere drie dagen werk ik. Het gaat dus niet zo vlot als ik wel zou willen. We hebben de hele slaapkamer natuurlijk leeggehaald en de inhoud, inclusief bed, staat nu in de woonkamer. Ik ben een voor een alle laden en laadjes en kastplankjes opnieuw aan het inrichten en van alles aan het weggooien, maar ik word er op een bepaald punt helemaal gek van, dat weet ik nu al. Als ik dan weer flink wat ruimte heb, gooi ik weer alles wat over is bij elkaar en dan komt dat een volgende keer wel weer. Het is alleen zo onrustig als overal wat ligt….
Het is hier trouwens pokkenweer, iets anders kan ik er niet van maken. Het is niet alleen -10, er staat ook nog een ijzige wind uit het Noordoosten (gevoelstemperatuur van -30)en het sneeuwt. Er is in 24 uur 12 centimeter gevallen en er komt vannacht nog 20 centimeter aan. De Zweden zijn allemaal aan het klagen ik klaag alleen over de wind die overal doorheen snijdt.
Lichtpuntje is wel dat het erop lijkt dat Leo’s conditie iets beter wordt door de dialyse. Hij lijkt het minder koud te hebben en hij heeft iets meer energie. De onderzoeken die hij nog moest hebben voor hij op de transplantatielijst komt, worden in versneld tempo uitgevoerd, dus dat is mooi. Dus al met al is het allemaal niet zo zwart als het lijkt. Alleen: ik kon steeds maar geen logje eruit persen. Ik heb iedereen gelezen, soms zelfs gereageerd, maar soms ook helemaal niet. Ik heb foto’s genomen, maar ik haal ze niet van de camera, dat soort dingen. Het is dus niet helemaal in orde, maar het is ook niet helemaal slecht. Ik mis de kinderen en kleinkinderen verschrikkelijk, maar er is even niets aan te doen. Als de verbetering doorzet, komen we met Pinksteren naar Nederland. We hebben een huis gehuurd in Limburg voor iedereen en iedereen komt, zelfs mijn zoon uit Duitsland met zijn vriendin. Als Leo’s toestand (en het weer!) het toelaten, kom ik half april ook enkele dagen om voor iedereen cadeautjes te kopen en nieuwe kleren. Dat kan niet in mei, want dan krijgt Leo de zenuwen. De cadeautjes worden dan in mei uitgedeeld (Sinterklaas met Pinksteren, moet kunnen). Dan heb ik nog een cadeautje gekregen van de Pay it forward actie van Josh Moll, waarover later. Dat is het voorlopig. Ik wilde gewoon een logje de wereld in sturen.GELUKT!

OOK een zachte dood gestorven.

Kunnen julie je nog herinneren dat ik een poosje geleden een interview heb gehad voor het blad OOK (opa’s, Oma’s, Kleinkinderen)? Dat staat hier. Dat was vlak voor we naar Giekenland gingen. Daarna hebben we nog een paar keer contact gehad om de puntjes op de i te zetten. Begin januari kreeg ik bericht dat het blad OOK helaas ter ziele is gegaan. In februari komt het laatste deel uit en daar sta ik NIET in. Ik heb het interview nu toegestuurd gekregen met de suggestie om het in mijn blog te zetten. Daar komt ‘ie dan:

Brief aan kleinkind(eren)

Dag lieve kinderen,

Gewoon even langswippen voor een kort bezoekje, even knuffelen of samen buiten spelen. Dat zou ik het liefste doen. Er zijn heel veel momenten in jullie levens waar ik graag bij zou willen zijn, zodat ik kan zien hoe jullie je ontwikkelen. Hoe jullie steeds meer een eigen karakter vormen. Op de oudste kleinkinderen heb ik veel gepast toen we nog in Nederland woonden, maar de jongste twee ken ik alleen van korte bezoekjes en via skype.

Ik had nooit gedacht dat ik een oma op afstand zou worden. Sterker nog, ik besloot al jong dat ik een actieve en betrokken oma wilde zijn. Mijn eigen moeder liet me na de geboorte van mijn kinderen weten dat ik niet teveel op haar moest rekenen. Dat heb ik nooit begrepen. Het is voorrecht om oma te zijn en ik hoop dat jullie mij zien als een oma bij wie je terecht kan. Een oma die ieder kleinkind aandacht en attentie geeft en jullie serieus neemt.

Nu we in Zweden wonen is dat allemaal wat lastiger. Ik mag bijvoorbeeld best wat attenter zijn met het versturen van kaartjes en cadeautjes. Soms krijg ik ineens de geest en dan krijgen jullie allemaal iets met de post. Maar vaak bedenk ik me pas op de dag dat een van jullie jarig is dat ik eigenlijk iets had moeten sturen. Ik bel wel altijd natuurlijk. En we skypen veel.

Toch was ik bang dat jullie mijn stem zouden vergeten. Daarom heb ik mezelf opgenomen terwijl ik aan het voorlezen ben. Toen ik het boek uit had, stuurde ik het op, voorzien van een stick. Het leek me een leuk idee dat voor ieder van jullie te doen. Dat jullie dan met het boek op schoot luisteren,terwijl ik – via de computer- een mooi boek voorlees. Het is er nog niet vaak van gekomen helaas. Maar ik koop wel bij ieder bezoek voor jullie allemaal een boek dat bij jullie past.

Een keer per maand probeer ik naar Nederland te komen en dan blijf ik altijd een paar nachtjes logeren. Ik geniet ervan om jullie van school te halen of de kleintjes een hapje te geven. Toen opa en ik naar Zweden verhuisden hadden we vijf kleinkinderen, maar nu zijn jullie al met zijn zevenen. Een drukke boel dus, zeker als we met zijn allen bij elkaar zijn.

De bezoekjes zijn altijd erg bijzonder en gezellig, maar ik zou liever wat meer tijd voor ieder van jullie afzonderlijk hebben. Ik wil dat jullie weten dat jullie stuk voor stuk bijzondere kinderen zijn. Dat kan
ik in een brief als deze niet kwijt. Eigenlijk verdienen jullie allemaal een eigen brief, waarin ik vertel hoe het is om zo ver weg van jullie te zijn. De foto’s aan de muur herinneren me er elke dag weer aan hoe bijzonder en uniek jullie zijn. Ik hoop dat jullie dat zelf ook weten en nooit vergeten.

Veel liefs,

Oma

Met dank aan Jojanneke Spoor die nu dus werkeloos is,

Toeval bestaat niet.

En toen werd ik vanmorgen wakker in een sprookjeswereld. Ieder klein takje en twijgje is bedekt met sneeuw, het is onvoorstelbaar prachtig en onvoorstelbaar wit. Ik weet dat er in Nederland ook sneeuw ligt, dus ik zal niet al te lyrisch doen, maar eens te meer voel ik me in een vakantieland wonen.
Op weg naar mijn eerste kind (en zijn broertje die voor spek en bonen meedoet) was ik van plan wat foto’s te nemen, daarna ging ik materiaal kopen en naar mijn tweede groepje. Natuurlijk vergat ik foto’s te nemen en toen ik bij het kinderdagverblijf aankwam, bleek het kind een uitstapje te hebben vandaag en niemand was op het idee gekomen om contact met me op te nemen. Ik besloot terug naar huis te gaan, maar onderweg bedacht ik me dat ik eerst bij de supermarkt wat boodschappen wilde halen.
Het grote gevaar van voortdurende gladheid is dat je slordig wordt. Toen ik wilde draaien op een rondweg rond een wijk (het is uitgestorven overdag in alle woonwijken), nam ik de bocht iets te ruim en gleed met mijn voorwielen de weg af in een hoop losse sneeuw. Geen kans natuurlijk dat ik daar weer uit kwam. Daar stond ik, ik had mijn mobiel wel bij me, maar had geen idee wie ik zou moeten bellen…..
Met alle dingen die me overkomen, vraag ik me altijd af wat ik ervan kan leren en of het de bedoeling is dat het me overkomt. Zo niet, dan vertrouw ik erop dat ik hulp krijg om het probleem op te lossen. Iedere keer weer ben ik er verbaasd over dat ik prompt een antwoord krijg wat beter en eenvoudiger is dan wat ikzelf had kunnen bedenken! Ik was net aan het overwegen om dan 112 maar te bellen en te vragen of zij een nummer hadden van een garage die me eruit zouden kunnen trekken, toen er om de hoek een levensgrote tractor kwam gereden. In de tractor zat een jongen van een jaar of 18 en toen ik hem aanhield, stopte hij. Hij was bereid me te helpen voor 100 kr. (ongeveer 11,60 Euro). Natuurlijk stemde ik daarmee in en in vijf minuten was het klusje geklaard. Hij trok hem er achteruit uit en het enige wat ik hoefde doen was sturen.
Snel ben ik naar de supermarkt gegaan en ik was om elf uur weer thuis nog steeds geen foto’s genomen. Normaal gesproken zou ik dan net de dagis verlaten na een uur Nederlands gegeven te hebben en zonder boodschappen. Ik ga nog maar even wat voorbereiden en wat was opvouwen en stofzuigen en een logje schrijven. Ik ga vast het vuurtje aansteekklaar maken en ik denk dat ik ook maar wat warm eten voor mezelf ga maken. Ik heb van die zakjes lijnsoep gekocht en daar doe ik soms taugé in, soms wat peultjes, vandaag wat mais en ui. Ik MOET in de veilige zone onder de 92 kilo komen. Ik zit er nu twee kg. onder, maar ik wil er vier kg. onder zitten. Tot die tijd eet ik meestal een keer per dag lijnsoep. Gisteren heb ik gado-gado voor mezelf gemaakt, heerlijk maar gevaarlijk. Je eet er snel te veel van…
De rest heb ik bewaard voor Jessica als ze komt.
Het is heel raar, maar ondanks dat we in een zorgelijke tijd zitten, voel ik me echt gelukkig! Ik zou alleen willen dat mijn kinderen en kleinkinderen ook hier woonden…..