Ik ga mijn leven beteren….

Mijn laatate bericht op dit blog is van 14 november 2014 en ik moest zelfs opnieuw mijn upgrade betalen! Maar ik heb een drukke winter en een drukke zomer gehad en ik ben dus van plan weer logjes te gaan schrijven aan de hand van de foto’s. Natuurijk ben ik wel actief op Facebook, maar er zijn toch heel wat mensen die alleen mijn maar mijn blog lezen. Aan de hand van de foto’s zal ik regelmatig wat logjes schrijven dus. Mijn eerste logje gaat over de jaarwisseling 2014/2015. Bij de jaarwisseling 2013/2014 waren mijn oudste dochter met man en kinderen hier en zagen we op Internet het volgende artikel even klikken. Mijn schoonzoon is architect en zei dat hij dat wel kon maken…. Het leek ons wel wat, maar dan moest ik eerst een jaar melk- en sappakken sparen. Dat heb ik ook gedaan. Als je met zijn tweeën bent, is dat nog niet zo makkelijk. Gelukkig kregen we de laatste maand hulp van wat vrienden (had ik veel eerder moeten vragen). Uiteindelijk had ik aan het eind van het jaar 135 pakken. Kerstmis kwam en ging en voor het eerst was het een groene Kerst….. maar gelukkig: precies op tijd begon het te sneeuwen en daarna werd het -16. Toen de goegemeente op 28 december kwam, was het goed koud. Met dozen van Leo’s dialysemateriaal en gieters gevuld met water en voedselkleurstof, vulden we alle pakken en zetten ze in de sneeuw buiten om te bevriezen.


De volgende dag zijn we eerst begonnen met een fundament van sneeuw.

Daarna hebben we de pakken in bouwvolgorde gelegd:


Daarna kon het bouwen beginnen: Krijn bouwde, Lonneke metselde, Feike nam de foto’s, Tuur gaf de blokken aan en haalde sneeuw om metselspecie mee te maken en ik haalde het karton van de ijsblokken af.

Zoals je op de foto kan zien, had Krijn een plankje gebruikt om over de ingang heen te metselen. We hadden helaas niet genoeg stenen om hem wat ronder te laten lopen en om de ingang keurig af te meken. Het werd een pizza-oven in plaats van een Iglo, maar het is toch een verrrekt mooi ding geworden! Wie kan er nou zeggen dat hij een Iglo in de achtertuin heeft gebouwd, zeg nou zelf?


Als je van binnen naar buiten keek, zag hij er zo uit:

Met Oud en Nieuw hebben we er sterretjes in gebrand en dat was nog mooier:


Helaas, HELAAS! Het was allemaal niet van lange duur…… Toen de familie op 2 januari vertrok, dooide het nog net niet, dat begon die middag. Midden inn de nacht van 3 op 4 januari werd ik wakker van een enorm geraaas. Toen ik de vlgende morgen gng kijken, zag ik dit:

Vier dagen hebben we ervan kunnen genieten VIER dagen! Maar ja, tenslotte moet je rekenen: ik kan het van mijn bucketlijst afschrappen en er zijn toch mooi maar een heleboel mensen die nog nooit een Iglo in hun tuin hebben gehad, toch mooi!

Verrassing!!

Had ik het gisteren over dat de winter nu niet meer hoeft voor mij (klik en kijk in de commentaren) en had ik onderstaande foto genomen van de aller- allerlaatste sneeuw op ons terras….

Worden we vanmorgen wakker met SNEEUW! Er vielen enorme sneeuwvlokken uit de lucht van wel 2cm. in doorsnee. Nu ligt er dus weer een laagje en af en toe valt er een verdwaalde sneeuwvlok uit de lucht.

De sneeuw ligt nog prachtig op de takken…

maar als je goed kijkt, begint het er al vanaf te druppelen: het dooit alweer

Eerlijk gezegd vind ik het toch wel weer mooi. Het zal wel snel weg zijn, volgens mij is het nu alweer boven nul. We gaan straks lekker wandelen, Leo en ik en genieten!
Ik ben eindelijk weer onder de 92 kilo, wat een strijd is dat toch altijd! Vorige keer bleef ik vier weken daarop hangen, deze keer ‘slechts’ drie weken… Ik zorg wel dat ik daar NOOIT meer boven kom zeg!

Toveren met stof, nu met de foto’s erbij getoverd

Mijn dipje is helemaal verdwenen, hoewel er nog steeds geen sneeuw ligt. Maar hé: de langste dag is geweest, het is Kerstmis en over een week komen mijn dochter en schoonzoon met hun kinderen voor een weekje! We zijn een trainingsprogramma begonnen en een kalm-aan-eten-project. Ik heb nog best veel spieren over van de vorige keer, maar Leo moet van ver komen. Ik vind zelf dat zijn wandeltempo al omhoog aan het gaan is, maar ik kreeg van hem geen bevestiging……
Verder ben ik aan het NAAIEN, jongens!! En daar word ik me toch vrolijk van! Ik heb een patroontje gevonden voor een babyquiltje met driehoekjes en flying geese, erg leuk. Natuurlijk is het verschrikkelijk veel werk, stom van me, maar ja: ik vind het nu eenmaal een mooi patroontje. Ik hoop het quiltje af te hebben als ik 13 januari naar Nederland ga, want dan is de baby all lang geboren. Die komt namelijk 30 december met de keizersnee….
Maar we gaan het even over het quilten hebben. Ik heb een aantal foto’s genomen van mijn tovertruc met de driehoekjes en jullie krijgen een soort tutorial voor als je ooit eens driehoekjes wil maken van stof.
Je neemt een lapje stof van 10 1/2 x 10 1/2 cm en je neemt er nog een in een contrasterende kleur.

Je legt de lapjes op elkaar met de goede kant tegen elkaar aan de binnenkant.

Dan trek je twee lijnen van diagonaal naar diagonaal en daarna twee lijnen door het midden, waarmee je de ruimte dus in vieren verdeelt. Door die diagonalen is de ruimte nu in achten verdeeld.

Vervolgens ga je op 1/4 inch (7 mm.)langs de diagonalen stikken zig-zag. Je mag een diagonale lijn niet kruisen. Eerst aan de ene kant en dan aan de andere kant van de diagonale lijnen.
De rechte lijn is bijna het draaipunt. Ik vind het heel moeilijk om precies het draaipunt te vinden en het is uiterst belangrijk om zo nauwkeurig mogelijk te werken. Je hebt er later alleen maar heel veel last van als je dat niet doet….. Dit is de blauwe achterkant omdat op het wit, de witte stiksels niet te zien waren

Vervolgens knip je alles los over alle lijnen


en Tara!!! je hebt 8 vierkantjes van 3×3 cm., die ieder uit twee driehoekjes bestaan….

Toveren of niet? Even open strijken en de puntjes eraf knippen: klaar!

Nou niet echt, want nu moet je die vierkantjes weer aan elkaar naaien om dit patroon te krijgen…..

Het worden drie van zulke rijen met aan de bovenkant twee rijen flying geese. Daar komt misschien ook nog een tutorial van……

Filosofische gedachten bij een stapel hout……

We hadden nog wel wat hout, maar we hebben toch weer twee cub bijbesteld, zo vlak voor de winter echt losbarstte . Dat wordt door de boer two sjoep genoemd en dat is beslist een betere benaming. Hij komt dat brengen op zijn shovel en SJOEP daar ligt dat op mijn oprit, zodat ook mijn auto er niet meer uit kan. Wegwerken dus die hap. Het is echt een grote stapel. Kruiwagen na kruiwagen breng je naar de garage, je stapelt het op en de stapel op het erf wordt maar niet kleiner…. of toch? Toevallig had ik de avond ervoor een wat ouder logje gelezen over hypotheekrente-aftrek wat ik had gemist Dat staat hier. Ik had er op gereageerd, want het onderwerp ligt me na aan het hart. Helaas kan ik het stukje nu niet meer vinden, dus dat moeten jullie dan maar van me geloven. Weet je dat je je huis 3x betaalt als je alleen rente betaalt 30 jaar lang? Ik ben wat minder fanatiek geworden nadat ik had uitgerekend hoeveel het de eerste tien jaar scheelt, maar toch: Weet je wij zijn zoooo blij dat we het zo gedaan hebben en we hebben er heus ook voor gebloed, Ik heb er ooit ook nog een logje over geschreven dat staat hier Nu kan ik ineens de vinger op de zere plek leggen. IN HET BEGIN MERK JE NAUWELIJKS VERSCHIL! Na de eerste tien jaar, ga je minder betalen aan je hypotheek en kan je meer sparen en ook meer aflossen dus bij gelijkblijvende inkomsten. Het is net als een berg hout op je erf. Eerst merk je er niets van en dan ineens lijkt de stapel iets kleiner te worden en daarna merk je onmiskenbaar dat hij kleiner wordt en dan ineens kan je zien dat het nog maar een paar kruiwagens zijn en voor je het weet is het gedaan. Dus ik roep jullie hierbij op om allemaal je hypotheek af te betalen. Je denkt dat het niks scheelt en dan ineens worden je kosten lage en lager. Maar de eerste tien jaar, heus, je merkt het niet. Net als mijn stapel hout…..

delentewilookhiermaarnietkomendipje…

Heel veel heb ik te vertellen.Iedere keer maak ik iets mee waar ik een logje over wil schrijven. Zo hebben we gisteravond een diner gehad met een aantal mensen van bedrijfsleven en Universiteit en de gouverneur van Östergötland, de burgemeester van Linköping en de ambassadeur van Nederland, erg interessant. Van mijn dochter heb ik een hilarisch verhaal gehoord over een cursus creatieve ontwikkeling voor kinderen, dat ik jullie wil vertellen en ik heb een slaapkamer behangen voor het eerst van mijn leven en er foto’s van gemaakt die nog op het toestel zitten. Verder heb ik alle blokken voor het tafelkleed af en ben nu met een ambitieus project bezig om de duizenkleurenjas van Jozef te maken als verkleedklerencadeau voor een kleinzoon. Toch gaat het niet helemaal goed met me. Terwijl ik eindelijk een reis naar Nederland heb kunnen boeken en terwijl ik al weken tegen anderen roep dat het zo veel lichter wordt en dat de lente heus eens komt, ben ik zelf in een soort lethargie vervallen. Ik val bijna in de auto in slaap iedere keer en als ik thuis kom ben ik dodelijk vermoeid, zo vermoeid dat ik eerst een uur ga slapen en de troep de troep laat. Ik heb honger en ik ben depressief gewoon. Mijn mail loopt vol met mensen die iets vragen en waar ik simpelweg niet op antwoord, ik lees dat mensen hun verjaardag vieren en ik reageer niet eens, dat soort dingen. Om half elf ’s avonds kom ik eindelijk uit mijn lethargie en ga ik eens wat doen tot minstens een uur ’s nachts. Daardoor sta ik de volgende morgen moe op en begint het hele liedje weer opnieuw. Ik doe het mezelf aan en ik weet zeker dat het ook weer overgaat, maar ik weet niet zo goed wanneer. Jullie merken het wel, tot later.

SUN\SOLEIL\SONNE\SOLE\SOL\ZON\ !!!

Als het niet zulk prachtig weer was, zou ik helemaal somber worden van alle verhalen uit Nederland over slecht weer en over alle griep die daar heerst. Sinds gisteren is de zon weer gaan schijnen, maar dat betekent wel dat het weer vriest. Twee maanden per jaar komt de zon hier niet boven de heuvel uit, maar die twee maanden zijn nu voorbij: Op 25 januari had ik zon in mijn keuken en vandaag scheen hij overal in huis, geweldig!

in de keuken…..

in de kamer…..

en zelfs in de badkamer op het zuiden die het dichtst bij de heuvel ligt….

Over twee maanden zal de meeste sneeuw gaan smelten en komt er weer GROEN tevoorschijn en GRAS en BLOEMEN!! Ik moet wachten, maar ik kan het eigenlijk niet… Ach, weet je: het landschap met sneeuw en ijs is ook erg mooi en erg glad

Altijd maar weer die vooroordelen….

Toen ik 21 was, werd ik logopediste. Ik was nog erg jong. Ik kwam in een kinderrevalidatiecentrum te werken. Als ik advies gaf, werd ik vaak niet serieus genomen, omdat ik zo jong was. Later werd mijn advies niet in overweging genomen omdat ik zelf nog geen kinderen had. Pas toen ik een jaar of vijfendertig was en VIER kinderen had! begon men mij serieus te nemen, maar toen werd ik weer niet serieus genomen door artsen, want ik was geen arts. En als je geen arts bent, kun je niet nadenken en niet zelf ook conclusies trekken. Dat jullie het maar even weten…
Nu ben ik weer te oud. Ik kwam op die school in Nykill waar ik in een vorig logje over schreef en daar was een leerkracht die zei: “Ja, er komt ook nog iemand van de Gemeente om te helpen bij de inburgering van de kinderen.” Ik zei: “Ja, dat ben ik” “Nee”, zei ze, terwijl ze wegliep en oogcontact vermeed, “iemand anders, nog iemand anders!” “OK”, dacht ik, “dan niet” Enfin, donderdag zat ik even in de personeelskamer tijdens de pauze en toen kwam zij ook weer binnen, samen met de handarbeidleraar die er vorige week ook bij was, Die handarbeidleraar luistert even naar het gesprek wat ik voer met een andere leerkracht en zegt vervolgens: ” Ik dacht vorige week dat u Oma(mormor) was. Ik wist helemaal niet dat u de modersmålslärare bent” Ik zei tegen die andere : “O, nu begrijp ik het! Dat dacht u zeker ook?” “Ja,”, zei ze “U komt die klas binnen en we weten van niks” Dat was niet waar, want het hoofd had me geïntroduceerd. Maar goed, dat is nu in ieder geval uit de wereld. Nu moeten ze nog begrijpen dat een Zweedse psycholoog niet het niveau kan bepalen van kinderen die geen Zweeds praten, maar dat komt ook wel in orde….
Je kan hier trouwens goed zien dat de Zweden de ruimte hebben. Grote ruime schoolgebouwen, vaak verschillende gebouwen voor de onderbouw, middenbouw en bovenbouw met een groot speelplein in het midden. Aan iedere klas zitten een of twee bijlokaaltjes waar de kinderen in groepjes kunnen werken en waar ik dus ook gewoon met een kind kan gaan zitten.
Ik viel met mijn neus in de boter donderdag. Toen ik in het gebouwtje binnenkwam, waar de twee jongste kinderen zitten, waren een aantal kinderen in een bijlokaal stoelen aan het versjouwen. Ik werd aangesproken door een jongen van een jaar of twaalf dat het fijn was dat ik er was en dat ik misschien zou kunnen helpen met vertalen, want ze gingen een oefening doen om de samenwerking tussen de kinderen te verbeteren.Ik had geen flauw idee wat de bedoeling was, maar dat werd snel uitgelegd. Het blijkt dat de school drie ‘vertrouwensleerlingen’ heeft(uit iedere ‘bouw’ eentje). Als je gepest wordt en de leerkracht doet er niet genoeg aan, of je hebt een ander probleem, kun je hun inschakelen. Ze worden lek-elever genoemd=speel-leerlingen. Eens in de zoveel tijd komen ze een half uurtje in een klas en doen ze spelletjes zodat je hen beter leert kennen en ook elkaar beter leert kennen en vertrouwen. Ze deden twee spelletjes met de leerlingen van klas vier. Het eerste spelletje was zo op het oog een gewone stoelendans, maar hij had een heel ander doel en een heel ander effect. Er werd begonnen met 18 stoelen voor 18 leerlingen. Daarna werd er een stoel weggehaald en moesten 18 leerlingen op 17 stoelen zitten. Steeds stonden ze weer op en werd er een stoel weggehaald, waarna ze weer allemaal moesten gaan zitten of staan of hangen, maar alle voeten moesten van de vloer zijn. Uiteindelijk konden alle 18 leerlingen op twee stoelen terecht! Deze versie van stoelendans bevalt me eigenlijk veel beter dan die andere waarin jij wint ten koste van iemand anders. Hier maak je nog wat extra plaats voor iemand omdat je allemaal wint als iedereen zijn plaats heeft. Heel Zweeds(consensus) en een hele mooie gedachtegang. Het vriest hier nog, maar morgen schijnt het te gaan dooien en dan gaat het a.s. zaterdag weer vriezen. De winter is nog niet voorbij hier, bij jullie?

Toeval bestaat niet.

En toen werd ik vanmorgen wakker in een sprookjeswereld. Ieder klein takje en twijgje is bedekt met sneeuw, het is onvoorstelbaar prachtig en onvoorstelbaar wit. Ik weet dat er in Nederland ook sneeuw ligt, dus ik zal niet al te lyrisch doen, maar eens te meer voel ik me in een vakantieland wonen.
Op weg naar mijn eerste kind (en zijn broertje die voor spek en bonen meedoet) was ik van plan wat foto’s te nemen, daarna ging ik materiaal kopen en naar mijn tweede groepje. Natuurlijk vergat ik foto’s te nemen en toen ik bij het kinderdagverblijf aankwam, bleek het kind een uitstapje te hebben vandaag en niemand was op het idee gekomen om contact met me op te nemen. Ik besloot terug naar huis te gaan, maar onderweg bedacht ik me dat ik eerst bij de supermarkt wat boodschappen wilde halen.
Het grote gevaar van voortdurende gladheid is dat je slordig wordt. Toen ik wilde draaien op een rondweg rond een wijk (het is uitgestorven overdag in alle woonwijken), nam ik de bocht iets te ruim en gleed met mijn voorwielen de weg af in een hoop losse sneeuw. Geen kans natuurlijk dat ik daar weer uit kwam. Daar stond ik, ik had mijn mobiel wel bij me, maar had geen idee wie ik zou moeten bellen…..
Met alle dingen die me overkomen, vraag ik me altijd af wat ik ervan kan leren en of het de bedoeling is dat het me overkomt. Zo niet, dan vertrouw ik erop dat ik hulp krijg om het probleem op te lossen. Iedere keer weer ben ik er verbaasd over dat ik prompt een antwoord krijg wat beter en eenvoudiger is dan wat ikzelf had kunnen bedenken! Ik was net aan het overwegen om dan 112 maar te bellen en te vragen of zij een nummer hadden van een garage die me eruit zouden kunnen trekken, toen er om de hoek een levensgrote tractor kwam gereden. In de tractor zat een jongen van een jaar of 18 en toen ik hem aanhield, stopte hij. Hij was bereid me te helpen voor 100 kr. (ongeveer 11,60 Euro). Natuurlijk stemde ik daarmee in en in vijf minuten was het klusje geklaard. Hij trok hem er achteruit uit en het enige wat ik hoefde doen was sturen.
Snel ben ik naar de supermarkt gegaan en ik was om elf uur weer thuis nog steeds geen foto’s genomen. Normaal gesproken zou ik dan net de dagis verlaten na een uur Nederlands gegeven te hebben en zonder boodschappen. Ik ga nog maar even wat voorbereiden en wat was opvouwen en stofzuigen en een logje schrijven. Ik ga vast het vuurtje aansteekklaar maken en ik denk dat ik ook maar wat warm eten voor mezelf ga maken. Ik heb van die zakjes lijnsoep gekocht en daar doe ik soms taugé in, soms wat peultjes, vandaag wat mais en ui. Ik MOET in de veilige zone onder de 92 kilo komen. Ik zit er nu twee kg. onder, maar ik wil er vier kg. onder zitten. Tot die tijd eet ik meestal een keer per dag lijnsoep. Gisteren heb ik gado-gado voor mezelf gemaakt, heerlijk maar gevaarlijk. Je eet er snel te veel van…
De rest heb ik bewaard voor Jessica als ze komt.
Het is heel raar, maar ondanks dat we in een zorgelijke tijd zitten, voel ik me echt gelukkig! Ik zou alleen willen dat mijn kinderen en kleinkinderen ook hier woonden…..

Nierennieuws…..

Vandaag kreeg Leo zijn eerste dialyseles, best spannend allemaal. Je moet een heleboel – niet moeilijke – handelingen achter elkaar in de juiste volgorde uitvoeren. Dat moet heel zorgvuldig gebeuren om infectie van het buikvlies te voorkomen. Als je per ongeluk iets laat vallen, moet je het meteen weggooien en een nieuwe nemen. Ik denk dat ik alles iedere keer ga klaarleggen op een schone gestreken theedoek. Alle spullen worden per 14 dagen thuisbezorgd als het eenmaal gaat lopen. Je kunt dat ook naar je werk laten sturen of naar een adres in Nederland b.v. Dan hoef je geen extra koffertje mee te nemen voor je dialysespullen. Toevallig was mijn dokter ook daar aanwezig (op het dialysecentrum) en ze had nieuws. Mijn beide nieren werken ongeveer voor 50%. Een nier doet 52% en de andere 48%. Maar dat betekent niet dat mijn nierfunctie 100% is, maar het is de verdeling van de nierfunctie van 71%. Ze heeft alle gegevens naar Gothenburg opgestuurd en nu maar afwachten of ze het accepteren. Als ZIJ het niet accepteren, kunnen ze ook de gegevens nog opsturen naar Stockholm en misschien accepteren die het dan. Dat is al een keer eerder gebeurd, maar dat was iemand met een nierfunctie van 78%. Leo en ik geloven geen van beiden dat het geaccepteerd gaat worden….. Ik heb het nog over een nieuw nierfunctieonderzoek gehad en gezegd dat ik zo hard aan het trainen was en dat dat misschien de functie heeft verlaagd tijdelijk en ze overlegt het met haar collega’s of dat mogelijk is. Als ik een nieuw onderzoek krijg, ga ik een week rusten en alleen maar water drinken en – misschien – peterselie eten…. Ik zal eens op het net zoeken wat je nierfunctie verder nog gunstig beïnvloedt.
Vandaag heb ik een nieuw groepje kinderen voor het eerst gehad, ze zijn 6, 8 en 9 jaar.
Die van 6 gaan net lezen en die van 9 spreekt eigenlijk bijna nooit meer Nederlands (Vlaams), dus ik heb een leuk boom, maan, vis-spelletje gedaan. Ik heb nu ook een iets betere indruk van de kinderen, dus volgende week ga ik wat dieper overal op in. Ik had niet eens tijd om voor te lezen, volgende week dan maar. Het heeft hier de hele dag hard gesneeuwd en het was zo wit, dat je de weg nauwelijks kon zien. Ik was versleten toen ik thuis kwam. Ik heb eerst een uur geslapen. Na het eten vanavond heb ik de oprit geveegd in het stikkedonker. Beter nu dan morgenochtend om zeven uur als Leo erdoor moet toch? Nu kan ik tenminste nog een half uurtje uurtje blijven liggen. Vroeger deed ik anderhalf uur over de oprit , nadat ik ging trainen deed ik er drie kwartier over en vanavond was ik na een half uur weer binnen: trots op mij!

Avonturen meneer Sonneveld, avonturen!

Naar analogie van Wim Sonneveld met zijn kroketten, kennen jullie die?
Vanaf 27 december is het hier al spekglad. Overal waar auto’s hebben gereden ligt een dikke ijslaag. Onze oprit loopt iets af en je kan jezelf gewoon niet overeind houden. Het is in plaats van minder alleen maar erger geworden, ondanks het feit dat het grotendeels dooit. De ruwe sneeuw langs de kantjes, waar je nog een tijdje over kon lopen, is ook veranderd in een hobbelige, spekgladde ijsmassa. Het is drie graden overdag, maar ’s nachts èn als de lucht opentrekt, is het rond of onder nul. Verder regent het af en toe een beetje en ieder holletje dat een beetje grip zou kunnen geven, loopt vol met water dat dan weer bevriest……. De boer rijdt vijf keer per dag met zijn tractor met sneeuwkettingen heen en weer over de weg, waardoor er butsen in komen. Ik heb mijn spikes onder mijn schoenen gedaan voor als ik hout moet halen. Nu denk je misschien dat de Zweden nu eindelijk tot stilstand komen, maar niets is minder waar. Iedereen gaat er gewoon uit, stapvoets met de auto en lopend gaan ze op de slee. Je hebt hier drie verschillende soorten sleeën: de gewone slee zoals wij die kennen, dan heb je de sneeuwracer met een heus stuur:

De derde slee heeft een andere naam: SPARK. Het is een slee met een stoeltje voorop. Dat stoeltje heeft een hoge rugleuning met handvaten bovenop en onder het geheel zitten twee lange ijzers. Degene die sleet, gaat achter het stoeltje staan en houdt de handvatten op de rugleuning beet. Vervolgens zet je 1 voet op een van de ijzers en met de andere voet step je. Als je vaart hebt of heuvel af gaat, zet je de tweede voet op het andere ijzer en glijdt voort. Het gaat heel hard, soms te hard. Je kan ook sturen, maar dat moet je wel even leren. Er zijn kinderversies van. Daar kunnen een broertje en zusje mee spelen en die kregen wij te leen.

Vandaag ging ik die terugbrengen (mijn zoon en zijn gezin vertrokken vanmorgen om half vijf weer naar Nederland, ik reed 25 km. per uur tot aan de stad) en een kinderwagen met speciale antislip sneeuwwielen die we weer van de andere buren te leen kregen, omdat ze ons zagen tobben met buggywieltjes. De heenweg naar de buren met de slee ging prima, maar terug had ik geen steun meer. Voetje voor voetje kwam ik thuis. Ik maakte spontaan een goed voornemen voor dit jaar : niet mijn heup breken voor 2013 begint.
Ik was toen al een keer gevallen, want bij de eerste stap die ik vanmorgen buiten deed, ging ik al onderuit.
Die kinderwagen was andere koek! Ik moest een beetje heuvelop en ik kwam echt bijna niet vooruit met kinderwagen en mezelf. De buurman zag me tobben en leende geheel spontaan zijn eigen volwassen spark uit! Nu kon ik terug naar huis.
Ik was van plan te gaan trainen en zwemmen na het terugbrengen van de geleende spullen, maar ik besloot nu een sleewandeling te maken met de spark. Ik heb het ook gedaan, maar ik denk niet dat ik het nog een keer doe…… Zo’n volwassen spark, heeft hele lange ijzers en stuurt dus ook moeilijker. Voor ik ging sleewandelen, heb ik hem even uitgeprobeerd en het ging heerlijk. Ik kon remmen met mijn schoenen met spikes, dus ik waagde het erop. Meteen de eerste heuvel af, ging het al fout. Ik stond op beide ijzers, maar ik kreeg meteen een bloedvaart. Ik stak dus mijn ene been uit om te remmen, maar in mijn enthousiasme verschoof ik mijn voet op het ijzer ook iets en de slee werd onbestuurbaar, glipte onder mij uit naar de (keiharde) sneeuwrand en klapte om, ik erbij. Ik viel keihard op mijn rechterknie de laatste keer dat dat gebeurde, hield ik er een meniscusknie aan over) en rechterschouder, niet op mijn hoofd gelukkig. Mijn knie is kapot en mijn elleboog ook, maar ik heb niets gebroken. Ik heb even mezelf herpakt en ben verder gegaan. Nog twee keer ben ik bijna gevallen, maar ik wist nu dat ik de slee niet moest laten omklappen en dus wist ik mezelf rennend overeind te houden. Ik heb in ieder geval getraind voor vandaag en bij gebrek aan sauna en zwembad, ben ik daarna in een heerlijk warm bad gegaan. Daarna heb ik de strijk gedaan, terwijl ik een filmpje heb gekeken. Nu voel ik mijn rechterbeen en mijn nek aan de linkerkant waar hij mijn hoofd heeft tegengehouden. Ik ga waarschijnlijk heel veel spierpijn krijgen, dus ik beweeg maar regelmatig voorzichtig en hou mezelf warm. Ik hoef er niet meer uit dit jaar. We hebben heerlijk gegeten en gezondigd de afgelopen dagen, dus vandaag worden het enkel groenten en vruchten, klein beetje brood voor de darmwerking en vanavond een biefstuk. Geen oliebollen en wat dies meer zij. Op 2 januari komt mijn oudste zoon met zijn vriendin nog een paar dagen, dan zal ik ook wel weer zondigen. De 92 kg. grens is nog niet geslecht met deze feestelijkheden……
LATSTE NIEUWS: Mijn knie is dik! en ik ook