Begrafenis, wees geworden

Mijn vader, Siem Braal is 93 jaar geworden. Op zeven maart dit jaar overleed hij.

Heel zijn leven is hij een ongelofelijke optimist geweest, behalve het laatste jaar. Hij was al een tijdje blind aan het worden, maar dat mocht de pret niet drukken. Als ik kwam, legde hij me haarfijn uit wat voor leuke voorziening hij nu weer had gekregen. Een apparaat om de ondertiteling te kunnen luisteren, een TV vergroter, een computervergroter, luisterboeken, je noemt het maar op. Hij was er allemaal even enthousiast over. Naarmate hij minder kon zien en de apparaten hem ook niet meer uit de brand konden helpen, kreeg hij meer en meer last van zijn blindheid. Daar kwam het laatste jaar bovenop dat zijn verzorginghuis moest sluiten en alle bewoners moesten een ander onderkomen zoeken. Omdat hij daar een vriendin had, moesten de kinderen van beide families (ik niet, ik zit in Zweden) hemel en aarde bewegen om voor elkaar te krijgen dat zij allebei in hetzelfde huis terecht konden. Het is inderdaad gelukt en hij heeft dus precies 1 nacht geslapen in zijn nieuwe huis toen hij overleed in zijn slaap. Langverwacht, dat wel en een verlossing voor hem, dat ook, maar evenzogoed ben je ineens wees. Leo was nog erg zwak toen ik naar de begrafenis zou gaan. Eigenlijk durfde ik niet, maar hij stond erop dat ik gewoon ging. Hij kon zich wel redden 1½ dag, langer niet. ’s Morgens om 06.20 vertrekt er een vliegtuig vanaf ons vliegveld en dan ben ik om 8 uur in Amsterdam. Daar huur ik een auto en dus liep ik om een uur of kwart over negen in Crooswijk, terwijl de begrafenis crematie daar om elf uur zou zijn. Tijd om wat foto’s te nemen.

het crematorium in Crooswijk

In 1969 heb ik een jaar in Crooswijk gewoond, in een huisje onder de huurwaarde, een halve woning, in de Pijperstraat. De huur bedroeg 15 gulden per week…… Het was een ruimte van 6 x 5 m. die bestond uit een woonkamer, een gangetje met WC en een keuken. Je sliep gewoon in de kamer op een opklapbed(eethoek opzij schuiven). Op zolder was dan nog een douche.

Hier ongeveer was vroeger nummer 37…

de tram rijdternoggewoon doorheen

Het slachthuis stond nog gewoon aan het einde van de straat. Die huizen aan de Pijperstraat staan er allang niet meer, evenals het slachthuis en ze zijn hard bezig nog meer af te breken in hoog tempo.

Ik zag dat het klooster aan het begin van de straat ook rijp is voor de sloop.

Gelukkig was slagerij Haak er nog gewoon, echt leuk! Ik heb daar heel wat lekker vlees gekocht. Ik heb zelfs een keer per ongeluk twee kalfsschnitzels gekregen voor de prijs van varkenssnitseld! Dat was in de drukte vlak voor Kerst fout gegaan….

Omdat ik zo laat geboekt had en zo snel weer terug zou gaan, (de volgende dag) moest ik 800 Euro (ACHTHONDERD!!) neertellen voor dat geintje! Normaal betaal ik rondde 200 Euro. Ik ben wel blij dat ik gegaan ben, ik ben altijd een fan van behoorlijk afscheid nemen, hoewel je natuurlijk niet voor je lol naar een begrafenis gaat. ’s Middags na de begrafenis hebben we nog gezellig geluncht bij mijn ‘broer en schoonzus’ (lang verhaal), waar we foto’s hebben gekeken van een heel lang mensenleven. Je mocht de foto’s meenemen die je wilde hebben en ik heb deze uitgekozen.

Mijn vader is heel zijn leven onderwijzer geweest. Eerst heeft hij in de Potgieterstraat gewerkt en daarna is hij hoofd geweest van de Pijnackerschool. Toen is hij gescheiden en heeft nog op een school in de Zwartewaalstraat (?) gewerkt, maar daar ben ik nooit geweest. Deze foto is van de Pijnackerschool, wie helpt me aan namen? Dat meisje vooraan heette Elly en ze had wat met die onderwijzer links in de hoek. Van de rest weet ik beslist geen namen meer. Ik speelde daar altijd Zwarte Piet op die school. Dat moet van ’61-’65 geweest zijn, want toen zat ik op Middelbare School.

EPSON MFP image

Na het hele gebeuren, ben ik naar mijn dochter in HIA gegaan om te slapen. In het volgende logje vertel ik verder van de terugreis, die ook uiterst interessant was….

Geschiedenis

Het volgende stukje heb ik een tijd geleden geschreven en nooit gepubliceerd. Het was niet af, maar nu weet ik helemaal niet meer hoe ik het af wilde maken. Ik geloof dat ik er nog bij wilde schrijven dat hier in Zweden het feodale tijdperk nooit van de grond is gekomen, want dat kwam met het katholicisme mee en dat kwam zo laat hier in het Noorden, dat vlak daarna de pest al uitbrak. Daarna was er een te kort aan arbeidkrachten en kregen de boeren meer macht. De lage status van boeren is bij ons eigenlijk altijd blijven hangen en hier in het Noorden is het gewoon een gerespecteerd beroep. Je komt hier ook gewoon op de radio omroepers tegen die plat of dialect spreken. Dat zou in Nederland niet kunnen. Toen ik logopedie studeerde, sprak men nog van Algemeen Beschaafd Nederlands, alsof men niet beschaafd was als men dat niet sprak. Die term is nu vervangen door Algemeen Verzorgd Nederlands, maar dat is een niet veel betere term….
Hier komt mijn stukje:
Oh jongens, wat ben ik van geschiedenis gaan houden! Hoe langer ik leef, hoe meer ik van geschiedenis ga houden en hoe meer geschiedenis ik meemaak.
Zo hebben ze vastgesteld dat verjaardagen vieren goed is voor de gezondheid. Het is statistisch bewezen namelijk dat die mensen die de meeste verjaardagen op hun naam hadden staan, het oudst werden…..
In de Bijbel wordt gewaarschuwd over de gevolgen van zonden tot in het derde geslacht. Ik heb ontdekt dat dat voor alle gewoontes en zienswijzen geldt die we met de paplepel kregen ingegoten.Je denkt dat zaken heel lang geleden zijn gebeurd en dat die geen invloed meer hebben op de mensen, maar dat is beslist niet waar.

Het feit dat de Romeinen niet verder zijn gekomen met overwinnen dan tot de Rijn, heeft tot de dag van vandaag tot gevolg dat de boerderijen bijvoorbeeld in Limburg en Brabant een andere vorm hebben dan in de rest van Nederland, dat de Brabanders en Limburgers een andere volksaard hebben, dat het katholicisme daar gebleven is na de reformatie en dat het boven de Rijn op verzet stuitte (met de Romeinen meegekomen en dus veel meer opgedrongen aan koppige Friezen en Hollanders). En waarom denken jullie dat de fornuizen van tegenwoordig nog steeds de vorm hebben die ze altijd hadden? Omdat ze vroeger heel vroeger door een vuur verwarmd werden. Tegenwoordig hebben een aantal mensen hun oven op een andere plaats, maar er zijn beslist ook nog een heleboel ovens onder de gaspitten of electrische platen, zodat je je rug bijna breekt als je je brood uit de oven moet halen.
Toen ik naar Zweden kwam, ben ik me nog veel meer bewust geworden van de grote invloed die geschiedenis op onze volksaard, op onze gewoontes heeft. Als je in een vreemd land gaat wonen, besef je natuurlijk dat je de taal niet spreekt in het begin. Wat ik me pas veel later realiseerde was, dat je ook in een land komt te wonen met eigen gewoontes, met een eigen kijk op de mensheid.Die gewoontes en manier van reageren is niet zomaar uit de lucht gevallen, dat is gevormd door geschiedenis, door gebeurtenissen die de mensen dwongen om op een bepaalde manier te reageren. Dat blijft voortleven in de volksaard.

Ik geloof dat ik er nog bij wilde schrijven dat hier in Zweden het feodale tijdperk nooit van de grond is gekomen, want dat kwam met het katholicisme mee en dat kwam zo laat hier in het Noorden, dat vlak daarna de pest al uitbrak. Daarna was er een te kort aan arbeidkrachten en kregen de boeren meer macht. De lage status van boeren is bij ons eigenlijk altijd blijven hangen en hier in het Noorden is het gewoon een gerespecteerd beroep. Je komt hier ook gewoon op de radio omroepers tegen die plat of dialect spreken. Dat zou in Nederland niet kunnen. Toen ik logopedie studeerde, sprak men nog van Algemeen Beschaafd Nederlands, alsof men niet beschaafd was als men dat niet sprak. Die term is nu vervangen door Algemeen Verzorgd Nederlands, maar dat is een niet veel betere term….
Dat dat laatste stukje er twee keer staat is geen vergissing. Het hoort eronder, maar ik heb het nu geschreven, dus staat het er twee keer.

Zijn jullie daar nog?

Van alles heb ik gedaan, maar bloggen is een paar weken lang niet gelukt. Ik kreeg al ongeruste mailtjes, maar ik had ook nog even een emotioneel klusje te verwerken en dan kan ik nooit bloggen. NU wil ik er vandaag nog een logje uit knallen, anders komt er niks meer van. We zijn in Nederland geweest, vandaag ga ik vertellen van de dag dat Leo promotor was. De promovendus was een vriend van ons die in Colombia woont en uit Esbeek komt. Hij heeft ons bijgestaan toen Leo in Colombia in het ziekenhuis terecht kwam 2 jaar geleden, dat schept een band natuurlijk. Dat kan je hier -en de berichten daarna – lezen.Vorig jaar is hij nog even bij ons geweest en hebben we een lange wandeling gemaakt. Ik had hem beloofd op zijn promotie te komen en nu Leo de promotor was, wilde ik natuurlijk helemaal. Leo had oorspronkelijk voor vrijdag voor mij geboekt, maar dat hebben we vervroegd naar dinsdag. Ik had een prachtig promotiepak: een zwarte broek met een zwart shirt en een paarse halflange kreukzijden jas erop. Het enige probleem was: ik had er alleen blauwe schoenen onder en ik had geen tijd gehad om zwarte te kopen zoals ik van plan was. Mijn schoondochter wist raad. Ze is heel klein en slank en heeft maatje 36 van schoen, maar als ze zwanger is (en dat is ze) heeft ze altijd twee maten groter. Ze had een paar prachtige nieuwe zwarte laarsjes staan met hoge hakken(die nu zo in de mode zijn) en die mocht ik aan. Ik zag er prachtig uit, ook al zeg ik het zelf. Ik was keurig op tijd en kon nog zelfs met wat mensen koffie gaan drinken voor het zo ver was. Toen het bijna begon, kwamen we binnen en Bart was er al. Hij stond nerveus te stralen.

Precies om half twaalf kwam de pedel binnen met de professoren er achteraan in een rijtje…….

Alle professoren namen plaats achter een grote tafel en legden hun mutsen af. Leo zag er met zijn muts op en die lange jurk aan, precies uit als zijn moeder, maar dan met baard!

Eerst houdt de promovendus een voordracht van ongeveer een kwartier, daarna mogen de professoren één voor één een vraag stellen en de promovendus moet dan zijn stellingen en onderzoek verdedigen. Ik vond het er hard aan toegaan, maar Leo verzekerde me later dat dat heel gewoon is bij een promotie. De promovendus moest zich een paar keer vurig verdedigen,

maar gelukkig: precies een uur later kwam de pedel terug en zei “Hora est” Dat betekent “Het uur is om”. Dan valt alles stil (zelfs midden in een vraag) en gaan de professoren weer weg achter de pedel aan om te overleggen. Dat is een wassen neus, want als het niet goed is, wordt het proefschrift helemaal niet aangenomen en gaat de hele promotie niet door. Na een minuut of tien komen ze dan weer terug, achter de pedel aan en gaan allemaal weer zitten achter de tafel. De promovendus neemt dan plaats voor de tafel geflankeerd door zijn paranimfen en krijgt zijn bul overhandigd.

De hoofdpromotor (Leo dus in dit geval) houdt dan nog een persoonlijke toespraak over het afgelegde traject en over de waarde van het onderzoek voor de wetenschap. De jonge doctor wordt dan ook welkom geheten enz. enz. Daarna verdwijnen ze weer achter de pedel aan en dan is er een receptie voor iedereen. Omdat Bart gepromoveerd is vanuit het Off Campus Ph-D programma Wat Leo samen met Prof. Don Huisingh ooit heeft opgezet, werd hij automatisch lid van de Vikingcub. Dat zit zo: De eerste promovendus van het programma was een Noor en hij heeft de Vikingclub opgericht. Iedereen die na hem via het programma zou promoveren werd lid van de Vikingclub, waarbij hij een oorkonde krijgt en de vikinghelm op mag.

Tussen Leo en Bart in staat Prof. Don Huisingh, die samen met >Leo het Off.Campus Ph.D programma heeft opgezet..

Ok, daarna hebben we ook nog een heus avontuur beleefd, maar dat komt morgen. Dit logje is al te lang. Ik wil eindigen met te zeggen dat ik trots ben op Bart, maar ook op Leo. Ik werd warempel door iedereen gefeliciteerd! Niet alleen de promovendus en aanhang wordt gefeliciteerd, maar ook de promotor (en zijn vrouw)! Wisten jullie dat? Ik niet…..

68 pakjes boter….

ofte wel 34van die pondsrollen boter

Die Leo weet me wel te motiveren. Jullie begrijpen dat ik iets minder motivatie heb om nog verder af te vallen nu ik: 1. mijn streefgewicht voor de operatie heb bereikt, 2. helemaal niet meer geopereerd hoef te worden. We zaten te eten en Leo wees op onze boter: “Kijk”, zei hij, “je ben 34 van deze pondspakjes vet kwijt. Moet je het er natuurlijk niet weer allemaal bij eten hè?” Als ik nu een zwak moment heb, denk ik aan 68 pakjes boter en probeer ik er nog 68 bij op die stapel te krijgen. Ik heb nieuwe kleren gekocht en ik ben 3 maten naar beneden. Ik verlang naar de dag dat ik maat 42 aan kan en dus in alle winkels in Zweden kleren kan kopen, maar dat duurt zeker nog 10 kilo….

Hij reed toch niet stilletjes mijn huisje voorbij……

Een poosje geleden heb ik een logje geschreven over mijn materiaal en dat ik niet kon wachten om in Nederland boeken te kopen voor mijn kinderen. Daarna kreeg ik hele lieve en leuke reacties onder andere van haar. Ze zei dat ze een heleboel oude Nederlandse kinderboeken had en dat ik ze wel kon krijgen. Daarna stuurde ze een mailtje met een lijst met boeken en de bereidheid om ze op te sturen. Nou, ik heb een aantal boeken uit de lijst gekozen en daarop kwam er weer een berichtje. De doos, waar de boeken in verpakt waren, was zo groot en er kon nog wel wat bij. Had ik geen zaken nodig uit Nederland? Mijn dochter was met Kerstmis nog bij ons geweest met de auto en zij had een heleboel meegenomen. Helaas was ik vergeten Indische spullen te vragen. Dus mijn verzoek was of ze niet wat verse Nassikruiden (in zo’n bakje) en wat kroepoek (ongebakken) op kon sturen. Een dag later kreeg ik bericht dat de doos op de post was.
Onze postauto is geel en komt rond tienen. Hij heeft het stuur rechts en doet zijn raampje open en schuift vervolgens de post in de postbussen zonder van zijn plaats te hoeven komen…. Als hij de post in onze bussen heeft gedaan, rijdt hij door naar de boerderij aan het einde van de weg. Maar op deze maandagochtend hoorde ik ineens TOET en toen ik ging kijken, stond daar het gele autootje op de oprit met een pakje. Ik moest tekenen en kreeg de doos.

Toen ik hem opende, kwam er dit uit:

En nou ben ik ontzettend blij!! Want niet alleen kan ik kiezen uit kinderboeken voor alle leeftijden, maar ik kan ook weer Nassi maken zoals ik het gewend ben om te maken en dat het dan ook smaakt zoals ik gewend ben.
En ik kan weer kroepoek bakken! In Nederland al bakte ik mijn kroepoek zelf. Het is echt een fluitje van een cent en het is heel spectaculair. Het is heel leuk om het met kinderen of domme buitenlanders te doen.
Tenzij je een hele grote frituurpan hebt of zin hebt om een grote wok halfvol met zonnebloemolie te gieten waar je later dan niks meer aan hebt, raad ik iedereen aan om de halve maat ongebakken kroepoek te kopen of nog kleiner. Je doet het zo:
1. Leg de kroepoek die je wilt bakken een paar uur van te voren op een warme plaats, in de zon, op de schoorsteenmantel of op de verwarming, desnoods in een lauwe oven.
2. Warm de olie op tot ongeveer 170\180 graden.
3. Terwijl de olie warm wordt, zet je alles klaar. Als je eenmaal gaat bakken, gaat het namelijk zo snel en moet je er steeds bijblijven, dat je niks meer kan pakken of halen. Je legt keukenpapier neer waar de kroepoek op kan uitlekken en je zet een schaal neer waar de kroepoek op kan als hij is uitgelekt. Verder pak je een schuimspaan of platte spatel(grote taartschep) en een vleesvork, allemaal hete-olie-proof natuurlijk).
4. Dan doe je het eerste stuk kroepoek in de hete olie en houdt het onder met de schuimspaan. Als het begint uit te zetten, prik je de vork er doorheen en wrijft met de schuimspaan over het andere eind en je probeert het een beetje te stretchen. Zodra het niet meer uitzet, kan het uit de pan en uitlekken op het keukenpapier. Dat is dus in 30\40 seconden, echt heel snel. Als dat niet zo is, is je olie niet heet genoeg. Het mag beslist niet bruin worden, anders wordt het bitter. Als het bruin wordt voordat het i uitgezet, is je olie te heet.
Als je kleine stukjes hebt, doe je die natuurlijk niet een voor een. In zo’n geval strooi je er een stuk of drie\vier zo in de olie ONDER het mandje van de frituurpan en zet het mandje erbovenop. Als de stukjes voldoende zijn uitgezet, vis je zeer met een schuimspaan uit en laat ze uitlekken. De kroepoek wordt drie tot vier keer zo groot.

Experimenteren en fouten maken mag hoor , met ongebakken kroepoek! Als je het niet meteen goed doet, geeft het niks want het is. naast verschrikkelijk lekker, ook nog eens verschrikkelijk goedkoop. Wat niet lukt, gooi je gewoon weg….. Ongebakken kroepoek is bijna onbeperkt houdbaar, dus je kan er flinke hoeveelheden van inslaan.
Behalve ontzettend blij, ben ik ook nog eens ontzettend dankbaar, Er zat namelijk ook nog een heel lief briefje bij het pakket en daar stond in dat ik alles cadeau kreeg, ook de Indische spullen. Voor de verzendkosten (die ik op mijn werk terugkrijg) had ze een rekening in het Noors geschreven, want dat spreekt ze….. Bedankt lieve Karien!!

Het gif zit in de staart.

Het vierjarige jongetje dat de eerste keer dat ik kwam nog in de armen van zijn juf wegdook en dramatisch uitriep dat hij helemaal geen Nederlands wilde leren, is als een blad aan de boom omgedraaid. Dat ging trouwens nog best snel. De eerste keer wilde hij niets in het Nederlands zeggen, maar knikte of schudde wel met zijn hoofd als ik hem iets in het Nederlands vroeg. Zijn broertje van tweeënhalf dat voor spek en bonen meedoet (krijg niet voor hem betaald) geeft ook wel wat veiligheid. Het is nog zo’n bol droppie dat zich helemaal naar je schoot voegt als je hem erop zet. Ik had aan die oudste beloofd dat hij iets mocht kiezen uit zijn ‘eigen’ materiaal als ik er weer zou zijn en dus kwam hij met Mens-erger-je-niet aanzetten vorige keer! Dat is natuurlijk niks voor een vierjarige en al helemaal niet voor een tweejarige! Maar goed: ik had het beloofd. Het gaf me wel de gelegenheid om 100 keer te tellen en dat was het eerste wat ik wilde aanleren, tellen in het Nederlands van 1-10. Aan het eind van die sessie begon hij al voorzichtig mee te tellen in het Nederlands… Vandaag waren ze buiten aan het spelen en de juf vroeg of ik niet ook buiten wilde komen zodat hij bij de andere kinderen kon blijven. Zo hoor je het ook eigenlijk te doen, maar zij hadden me de eerste keer naar een kamertje gebracht. Ik naar buiten dus. Nou, dat is een studie waard hoor! Het was 2-3 graden en zwaarbewolkt. >Het regende nog net niet. Er ligt nog steeds een centimeter of zeven kleddernatte sneeuw, maar niet overal. Op sommige plaatsen is het slush\derrie\zooi. Op sommige plaatsen is de sneeuw weg en daar ligt modder met steentjes Ik weet zeker dat er in Nederland absoluut niet naar buiten gegaan was met dit weer. Dat is hier helemaal geen optie. Alle kinderen hebben een supergoed sneeuwpak, waaraan de gevoerde kaplaarzen vastzitten. De kinderen trekken hun laarzen aan, doen hun armen door de mouwen en maken de rits dicht. Ze zetten hun muts op en doen hun wanten aan en wel zo dat de kap tot hun elleboog komt. Er komt nergens NERGENS water in. Ze gaan gewoon op de sneeuw of in de slush zitten. Ik zag kinderen die op hun pak een heuveltje afgleden, dat is een kwestie van zorgen dat je laarzen de grond niet raken, want die remmen.
Ik dus naar buiten, broertje opgevist uit de zandbak. Hij had met zijn schepje net de nog harde zandlaag bereikt. Ik ben met ze gaan lopen en heb de Zevensprong gezongen en gedaan, alleen mij ging het iets te ver om te knielen op de sneeuw en er een elleboog in te zetten, dus ik heb alternatieve gebaren bedacht….. Toen de Zevensprong afgelopen was, had mijn jongetje tot zeven geteld in het Nederlands en had ik een sleep kinderen achter me aan. Mijn jongetje was ineens heel populair! De andere kinderen wilden me ook allemaal een handje geven, maar dat kon natuurlijk niet, eigen volk eerst. Toen hebben we nog Berend Botje en Opa Bakkebaard gedaan, waarbij iedereen vrolijk alle gebaren meedeed. Daarna heb ik nog het liedje: “En mijn handjes zijn verloren en ik heb geen handjes meer” gezongen. Dat kan je met alle lichaamsdelen doen natuurlijk en alle tien kinderen hebben nu geleerd wat neus, ogen, oren, voeten en handen is in het Nederlands.Veel te snel was het tijd om weg te gaan (ik liep te vernikkelen). Ik heb nog even met de juffrouw afgesproken dat ik volgende keer meega naar een plek buiten. Daar schijnt een waterval en een beek te zijn en dan kunnen ze daar over praten met zijn allen: een project over water. Toen ik het hek dicht deed om op weg naar mijn auto te gaan, riep hij me nog achterna: “Als jij nou dood gaat, wie gaat me dan Nederlands leren?” Hij leek oprecht bezorgd. Moet je nagaan: heb je eindelijk iemand gevonden die je Nederlands gaat leren en dan gaat ze dood!

Modersmålmateriål….

Vanmorgen ben ik door het besneeuwde landschap naar het prachtige dorpje Nykill (spreek uit Nisjííl) gereden en ben daar op een school geweest. Er zitten drie Nederlandse kinderen uit een gezin daar die vorige week zijn geëmigreerd. Ik krijg de eerstkomende tijd 5 uur extra per week om ze te helpen inburgeren. De jongste twee hadden een museumuitstapje, dus ik heb alleen de oudste gezien. Ze doet het prima, ook al verstaat ze nog lang niet alles. Ze heeft al een vriendin. Hoe ze precies communiceren weet ik niet, maar het ziet er uitstekend uit. Morgen zie ik de twee jongere kinderen. Volgende week ga ik het niveau van de drie kinderen bepalen en dan kijken waar we met de Zweedse lesstof kunnen aanhaken zodat het allemaal een beetje ‘smooth’ verloopt.
Daarna ben ik naar het dialysecentrum gegaan, want Leo kreeg de tweede les. Het gaat prima, vanaf maandag gaan ze het daar in het echie doen en ik hoef niet meer mee zei Leo. Hij heeft er nu zelf dus ook vertrouwen in. De week daarop gaat hij het zelf doen met af en toe nog wat backup als hij dat nodig heeft. Mijn dochter heeft me een link gestuurd over het Maasstadziekenhuis dat nu ook thuisdialyse gaat invoeren. Dat is dan bloeddialyse, maar ook dat wordt hier al jaren gewoon thuis gedaan.
Daarna wilde ik gaan zwemmen, maar ik ben eerst naar het winkelcentrum geweest en ik heb gekocht:

Twister is een onmisbaar instrument vind ik, als je kinderen boven de tien hebt. Bij jongere kinderen kan je het ook gebruiken, maar dan om van stip naar stip te springen. Als je praat en tegelijkertijd een handeling uitvoert, wordt datgene wat je zegt veel beter in het automatische geheugen opgeslagen en kan later dan beter opgeroepen worden. Wat je WERKELIJK wilt behandelen kan van alles zijn, maar Twister is het spelletje wat naar voren treedt. Het is dus een uitstekend instrument om saaie rijtjes en werkwoordvervoegingen te oefenen zonder dat de kinderen er een hekel aan krijgen.
En eindelijk heb ik ook een werkwoordenlotto gevonden! Hij is erg Zweeds, maar je kan er gewoon Nederlands bij praten. Al die acties kunnen benoemd worden in de tegenwoordige tijd, toekomende tijd, verleden en voltooide tijd en in de ik, hij/zij en wij/jullie/zij-vorm en dan kunnen ze ook nog ontkennend gemaakt worden. Dan kun je nog kijken welke activiteiten vnl. binnen gedaan worden en waarom en welke vnl. buiten gedaan worden en waarom. De randen van iedere kaart hebben een kleur, die kan je in het Nederlands benoemen en je kan de plaatjes omschrijven zodat zij het (werk)woord moeten raden. Je kunt er ook allerlei hogere orde denkvragen bij stellen, maar daar moet ik me nog even in verdiepen.


Het boek dat ik gevraagd had aan mijn dochter om op te sturen omdat haar eigen dochterer nog niet aan toe is, is ook vandaag aangekomen, dus ik heb voorlopig lesstof genoeg.
Kennen jullie dit boek trouwens? Het is geloof ik heel onbekend, maar het is een fantastisch boek. Het bijzondere eraan is, dat er verschillende tijden door elkaar lopen en dan bedoel ik de snelheid van de tijd. De hoofdpersoon is een jongen van dertien die zelf kan bewegen, maar alles om hem heen is zwaar vertraagd, erg spannend en intrigerend. Het speelt in Nederland, in Bakkun om precies te zijn en is geschreven door een Nederlandse schrijver, volledig binnen mijn mål doel…..

Toen ik om half vier bij het zwembad aankwam, werd mijn kaart geweigerd bij het poortje: op! Toen ben ik maar niet gaan zwemmen. Morgen ga ik trainen en zwemmen op mijn trainingskaart en dan neem ik dinsdag pas een nieuwe tienrittenzwemkaart als ik alleen maar ga zwemmen. Het was toch al een beetje laat en dan ben ik zo laat thuis en dan heb geen vuurtje gemaakt voor Leo als hij verkleumd thuis komt…..

Nierennieuws…..

Vandaag kreeg Leo zijn eerste dialyseles, best spannend allemaal. Je moet een heleboel – niet moeilijke – handelingen achter elkaar in de juiste volgorde uitvoeren. Dat moet heel zorgvuldig gebeuren om infectie van het buikvlies te voorkomen. Als je per ongeluk iets laat vallen, moet je het meteen weggooien en een nieuwe nemen. Ik denk dat ik alles iedere keer ga klaarleggen op een schone gestreken theedoek. Alle spullen worden per 14 dagen thuisbezorgd als het eenmaal gaat lopen. Je kunt dat ook naar je werk laten sturen of naar een adres in Nederland b.v. Dan hoef je geen extra koffertje mee te nemen voor je dialysespullen. Toevallig was mijn dokter ook daar aanwezig (op het dialysecentrum) en ze had nieuws. Mijn beide nieren werken ongeveer voor 50%. Een nier doet 52% en de andere 48%. Maar dat betekent niet dat mijn nierfunctie 100% is, maar het is de verdeling van de nierfunctie van 71%. Ze heeft alle gegevens naar Gothenburg opgestuurd en nu maar afwachten of ze het accepteren. Als ZIJ het niet accepteren, kunnen ze ook de gegevens nog opsturen naar Stockholm en misschien accepteren die het dan. Dat is al een keer eerder gebeurd, maar dat was iemand met een nierfunctie van 78%. Leo en ik geloven geen van beiden dat het geaccepteerd gaat worden….. Ik heb het nog over een nieuw nierfunctieonderzoek gehad en gezegd dat ik zo hard aan het trainen was en dat dat misschien de functie heeft verlaagd tijdelijk en ze overlegt het met haar collega’s of dat mogelijk is. Als ik een nieuw onderzoek krijg, ga ik een week rusten en alleen maar water drinken en – misschien – peterselie eten…. Ik zal eens op het net zoeken wat je nierfunctie verder nog gunstig beïnvloedt.
Vandaag heb ik een nieuw groepje kinderen voor het eerst gehad, ze zijn 6, 8 en 9 jaar.
Die van 6 gaan net lezen en die van 9 spreekt eigenlijk bijna nooit meer Nederlands (Vlaams), dus ik heb een leuk boom, maan, vis-spelletje gedaan. Ik heb nu ook een iets betere indruk van de kinderen, dus volgende week ga ik wat dieper overal op in. Ik had niet eens tijd om voor te lezen, volgende week dan maar. Het heeft hier de hele dag hard gesneeuwd en het was zo wit, dat je de weg nauwelijks kon zien. Ik was versleten toen ik thuis kwam. Ik heb eerst een uur geslapen. Na het eten vanavond heb ik de oprit geveegd in het stikkedonker. Beter nu dan morgenochtend om zeven uur als Leo erdoor moet toch? Nu kan ik tenminste nog een half uurtje uurtje blijven liggen. Vroeger deed ik anderhalf uur over de oprit , nadat ik ging trainen deed ik er drie kwartier over en vanavond was ik na een half uur weer binnen: trots op mij!

“Ojdå, förlåt!”

Iedere keer neem ik me voor om dat te zeggen als er iets plotselings gebeurt of als ik per ongeluk tegen iemand aanstoot, maar het is me tot nu toe nog niet gelukt. Het enige wat ik in zo’n situatie weet te zeggen is: “Oooow, sorry!” Daarna pas zeg ik förlåt…. Ik had het er met Jessica over en zei zei dat het bij haar ongeveer vijf jaar duurde voor ze oj ging zeggen en zij praat thuis ook Zweeds. Als je thuis gewoon nog Nederlands praat, duurt het langer. Ik vrees dat ik het niet meer mee ga maken….
Dat was even een kort luchtig logje op niet zo’n luchtige dag. Het slechte nieuws vertel ik nog wel, maar het goede nieuws is dat we belasting terugkrijgen. We snappen er niks van, maar we krijgen een kleine 300 Euro terug. Het weer was hier overigens prachtig vandaag, 5 graden en een zonnetje. Om vier uur is het donker. Hoe was het bij jullie?

De dag van het huisje.

Voordat de kinderen kwamen, had ik een planbord gemaakt voor iedere dag. Daar stonden de cijfers op van 0 tot 15 en met het aantal voorwerpjes per dag, zodat de kinderen die nog geen letters kunnen lezen ook het aantal kunnen zien. Ze leren meteen in het zweeds tellen, iedere dag een cijfer meer.:

Ik ben bewust begonnen met dag 0, want de kleinste is 0 jaar. Er werd dus bij dag 0 een plaatje geplakt van haar en later ingetekend wat we die dag hebben gedaan.Deze dag was dus haar dag. We aten wat zij lekker vond en deden allemaal dingen die zij leuk vond, zoals spetteren in het bad….. Verder was het de dag van de kleine dingen zoals framboosjes en bosbessen plukken. De volgende dag was de dag van mamma. Zij mocht kiezen wat we gingen eten en iedereen moest heel lief voor haar zijn. De volgende dag was de dag van opa, want ze hebben er twee. De dag daarna was natuurlijk voor Jesse die drie jaar is en toen kwam de dag voor Simeon. Toen zijn we naar de speeltuin in de buurt gegaan, want hij houdt heel erg van buitenspelen . dag nummer 5 was de dag voor het speelhuisje. Dat staat daar maar altijd achteraf buiten en moet maar afwachten of er eens kinderen in hem komen spelen….. Hij mocht kiezen wat we gingen eten en dat was kip, want hij was zo blij dat hij geen kippenhok was….. Verder was de vloer heel kaal en grauw en er hangen geen schilderijen aan zijn muur. Dus werden er schilderijen voor zijn muur gemaakt en de vloer geverfd. Daartoe moesten we eerst verf kopen in het Zzweeds en twee canvasdoeken. Ze kregen ook allebei een rollerset. Alleen: bij het schoonmaken van de vloer begon het ineens heel hard te zoemen aan de buitenkant en toe.n bleek er een nest van (gevaarlijke) grondwespen te zitten onder de pannen. Door de herrie in het huisje begonnen ze eerst woedend om onze oren te zoemen en daarna stak er eentje Simeon. Gelukkig kon hij na uitzuigen weer lachen. Opa ging aan de gang met de bbq om ze te verdoven met rook en daarna konden we gif spuiten. Het zat er dus alleen niet in dat we de vloer konden verven op zijn eigen dag. Toen hebben we maar eerst de schilderijen gemaakt:

Je kunt duidelijk het verschil in leeftijd/ontwikkeling zien trouwens. De oudste gebruikt meerdere kleuren en het hele vel, terwijl de jongste in één kleur op één stukje schilderij blijft hangen…. Leuk om te zien!

Vanmorgen was het dan zo ver! Opa Leo kreeg van alle kinderen een high five, omdat hij de wespen had verjaagd (het wordt langzamerhand routine)
en toen kon het grote verffeest beginnen. Eerst moesten de kinderen zich uitkleden tot op de onderbroek. Het eerste probleem ontstond al toen het verfblik nog op zijn kant in het plastic tasje lag en daar open ging….. Onder leiding van een volwassene kregen ze allebei wat verf in hun eigen rollersetje en verven maar..

Hier een streep, daar een streep….Hoewel we hadden gezegd dat ze van achteren naar voren moesten verven, kwam dat niet helemaal aan….

Maar net als met een grasmaairobot, die ook kriskras door het gras heen maait, kwam toch alles geverfd uiteindelijk…

Delaatste loodjes… Simeon vertelde trots dat je over de vloer kon schaatsen!

Na het hele verffestijn konden ze zich eerst op het gras wassen in een teil met water en zeep en daarna in bad.

Een spoor van witte kindervoetjes in het gras…..

Het huisje is erg gelukkg nu. Niet alleen krijgt hij twee mooie schilderijen aan de muur te hangen en is zijn vloer ‘smetteloos’ wit geverfd. Hij is ook nog eens van de wespen in zijn dakje verlost!

En zij heeft dan wel niet meegeverfd, maar wel alles bekeken vanuit haar luie stoel….