Je bent een echte Rotterdammer als ……..

Tien jaar heb ik gewoond in het huis waarin ik ben geboren: Turnstraat 8 in Sportdorp, ook wel De Put genoemd. Als Nederland-België in het Feijenoord Stadion werd gespeeld, werden er ineens auto’s in onze straat geparkeerd, Belgische en Nederlandse. Die werden dan door ons tijdens de wedstrijd gewassen en de meeste mensen gaven ons dan een dubbeltje of zo daarvoor. Als Nederland een doelpunt maakte, kon je bij ons in de straat het gejuich horen. Het is dan natuurlijk vanzelfsprekend dat je Feijenoord fan wordt. Verscheidene malen mocht ik met mijn vader mee naar een wedstrijd van Feijenoord. Ik heb er mijn eeuwige liefde voor stadions aan overgehouden, een fanatieke voetbalfan ben ik echter nooit geworden. In 1958 zijn we verhuisd naar het Zevenbergsedijkje. De bouw van deMc. Donald op de Stadionweg (bij ons boven aan de dijk) heb ik niet meer meegemaakt…..
Mijn man komt van Spangen. Ik wist niet eens dat er Sparta fans bestonden in Rotterdam tot ik hem ontmoette! Je zou zeggen: “gaat nooit goed tussen een Feijenoord- en een Sparta fan”, maar we zijn toch al bijna 45 jaar gelukkig getrouwd.
Onlangs is er een herdenkingsboek van Sparta uitgegeven goed moment, nu ze op sterven na dood zijn en mijn man heeft dat besteld. Ze waren helemaal verrukt van het feit dat een van hun boeken helemaal naar Zweden ging en ze hebben hem gevraagd of hij een foto wilde maken als hij het ontvangen had. Wij zijn dus vanmorgen naar een huis hier 400 m. vandaan vertrokken en hebben daar een foto genomen van Leo met het boek in zijn handen. Waarom daar? Het huis heet Sveden en staat zelfs op landkaarten als zodanig aangegeven.

Het huis is helaas niet te zien, lijkt precies op het onze, maar is vuiler…

Mijn man staat ook op de foto in het boek zelf. Toen Sparta een keer een grote overwinning had behaald heeeeel lang geleden, werden ze op Zestienhoven ingehaald door blije jeugdsupportertjes. Hij staat daartussen.
Je kunt op de foto klikken als je niet zeker weet of je erop staat hem groter wilt

Leo is degene met de stippeltjesdas (IIIIEEEEW!!!) in de schaduw van de arm van de jongen met het geruite overhemd

Dit logje ga ik op de Facebookpagina zetten van Je bent een echte Rotterdammer als……, een pagina vol jeugdsentiment met Rotterdamse foto’s, Rotterdamse uitdrukkingen en Rotterdamse trots. Als je uit Rotterdam komt en ouder dan 50 bent, is het een hele leuke site. Ik eindig dit stukje met de statement: Je bent een echte Rotterdammer als je in je gezin zowel Feijenoord- als Sparta-supporters hebt!” en “Je bent een echte Rotterdammer als je uit De Put komt!”

Stack and Whack quilt

Mijn voorlopig laatste Rupsjenooitgenoeg-quiltje is aangekomen bij de ontvanger, dus hier zijn de foto’s:

Het quilten lukt me steeds beter. Ik ben erg tevreden over het (freehand) quiltgedeelte van deze:

Het eerstvolgende rupsjenooitgenoeg-quiltje is pas in juni aan de beurt en dan wordt het paars of roze, afhankelijk van het geslacht. Het is heel leuk met die quiltjes. De figuren middenin nemen de kleur aan van de stof aan de buitenkant. Deze was echt heel blauw en de vorige met appelgroen was echt heel groen…….
Toen ik de laatste keer bij de quiltbee was, heeft ze me een aantal boeken meegegeven om sterren te maken in je quilt. Op een van die boeken ben ik helemaal verliefd geworden. Mijn zoon heeft een prachtige notenhouten eettafel, maar in zijn nieuwe huis toont hij een beetje donker. Ik heb dus beloofd dat ik er een fleurig tafelkleed op zal maken om die hoek wat op te halen en daar ben ik nu mee bezig. Die Whack and stack methode is heel leuk, maar kost wel veel stof. Je moet 8 lagen van hetzelfde patroon precies op elkaar leggen en dan figuren maken door alle acht lagen stof. Je krijgt dan 8 identieke figuren. Dan kan je sterren maken met ruiten (zoute droppen) of met driehoeken op zijn kant (pinwheels). Door het patroon lijkt het of de figuren haast ronddraaien, het is heel uniek. Het eerste figuur is al ontworpen. Helaas was het patroon 36x36en de tafel is 140×90 cm. Ik heb heel moeilijk zitten doen met uitrekenen hoe ik dat met die blokken dan zal doen en met een rand en zo (rand nog op de tafel of rand net over de tafel heen) afgezien van het afhangende stuk. Dat blok van 36×36 komt in ieder geval in het midden en dan maak ik vier van diezelfde kwart blokken (18×18 cm.) voor alle hoeken (meer stof heb ik niet van diezelfde binnenkant). Nu heb ik bedacht dat ik gewoon stroken ga maken en dan plaats inruim voor die sterren, geen blokken verder. Het is tenslotte een tafelkleed. Ik ben heel moeilijk aan het doen met een vel papier op schaal en dan kleine figuurtjes die de sterren moeten voorstellen, maar volgens mij wordt het wel leuk. Op Internet kun je wat voorbeelden zien van simpele pinwheel stack and whackblocks
Hier is vast een blik op het middenblok. Let op het middenstuk, dat is dus stack and whack.

Het is natuurlijk nog niet in elkaar genaaid, dus het verschuift ietsje. Ik wilde eerst grijze ondergrond, maar uiteindelijk is zwart toch het allermooiste. Bovendien hadden ze hier in de winkel gaan mooie kleur grijs.
Altijd weer pak ik het ‘verkeerd’ aan. Ik zie een blok wat ik wil hebben en dat maak ik dan. De rest van de quilt pas ik er bij aan. Andere mensen ontwerpen een hele quilt en passen hun blokken aan…… Toen wij ooit een keer brand hadden en een huis met NEGEN kamers helemaal opnieuw moesten inrichten, heb ik ook een van de kamers helemaal ingericht rondom een mintgroene dekbedovertrek van Ikea (Fl. 35,00!) omdat ik die zo mooi vond. Op zijn Jannekes dus, maar het wordt wel mooi. Ik geloof dat ik het niet anders zou kunnen…….

Hij reed toch niet stilletjes mijn huisje voorbij……

Een poosje geleden heb ik een logje geschreven over mijn materiaal en dat ik niet kon wachten om in Nederland boeken te kopen voor mijn kinderen. Daarna kreeg ik hele lieve en leuke reacties onder andere van haar. Ze zei dat ze een heleboel oude Nederlandse kinderboeken had en dat ik ze wel kon krijgen. Daarna stuurde ze een mailtje met een lijst met boeken en de bereidheid om ze op te sturen. Nou, ik heb een aantal boeken uit de lijst gekozen en daarop kwam er weer een berichtje. De doos, waar de boeken in verpakt waren, was zo groot en er kon nog wel wat bij. Had ik geen zaken nodig uit Nederland? Mijn dochter was met Kerstmis nog bij ons geweest met de auto en zij had een heleboel meegenomen. Helaas was ik vergeten Indische spullen te vragen. Dus mijn verzoek was of ze niet wat verse Nassikruiden (in zo’n bakje) en wat kroepoek (ongebakken) op kon sturen. Een dag later kreeg ik bericht dat de doos op de post was.
Onze postauto is geel en komt rond tienen. Hij heeft het stuur rechts en doet zijn raampje open en schuift vervolgens de post in de postbussen zonder van zijn plaats te hoeven komen…. Als hij de post in onze bussen heeft gedaan, rijdt hij door naar de boerderij aan het einde van de weg. Maar op deze maandagochtend hoorde ik ineens TOET en toen ik ging kijken, stond daar het gele autootje op de oprit met een pakje. Ik moest tekenen en kreeg de doos.

Toen ik hem opende, kwam er dit uit:

En nou ben ik ontzettend blij!! Want niet alleen kan ik kiezen uit kinderboeken voor alle leeftijden, maar ik kan ook weer Nassi maken zoals ik het gewend ben om te maken en dat het dan ook smaakt zoals ik gewend ben.
En ik kan weer kroepoek bakken! In Nederland al bakte ik mijn kroepoek zelf. Het is echt een fluitje van een cent en het is heel spectaculair. Het is heel leuk om het met kinderen of domme buitenlanders te doen.
Tenzij je een hele grote frituurpan hebt of zin hebt om een grote wok halfvol met zonnebloemolie te gieten waar je later dan niks meer aan hebt, raad ik iedereen aan om de halve maat ongebakken kroepoek te kopen of nog kleiner. Je doet het zo:
1. Leg de kroepoek die je wilt bakken een paar uur van te voren op een warme plaats, in de zon, op de schoorsteenmantel of op de verwarming, desnoods in een lauwe oven.
2. Warm de olie op tot ongeveer 170\180 graden.
3. Terwijl de olie warm wordt, zet je alles klaar. Als je eenmaal gaat bakken, gaat het namelijk zo snel en moet je er steeds bijblijven, dat je niks meer kan pakken of halen. Je legt keukenpapier neer waar de kroepoek op kan uitlekken en je zet een schaal neer waar de kroepoek op kan als hij is uitgelekt. Verder pak je een schuimspaan of platte spatel(grote taartschep) en een vleesvork, allemaal hete-olie-proof natuurlijk).
4. Dan doe je het eerste stuk kroepoek in de hete olie en houdt het onder met de schuimspaan. Als het begint uit te zetten, prik je de vork er doorheen en wrijft met de schuimspaan over het andere eind en je probeert het een beetje te stretchen. Zodra het niet meer uitzet, kan het uit de pan en uitlekken op het keukenpapier. Dat is dus in 30\40 seconden, echt heel snel. Als dat niet zo is, is je olie niet heet genoeg. Het mag beslist niet bruin worden, anders wordt het bitter. Als het bruin wordt voordat het i uitgezet, is je olie te heet.
Als je kleine stukjes hebt, doe je die natuurlijk niet een voor een. In zo’n geval strooi je er een stuk of drie\vier zo in de olie ONDER het mandje van de frituurpan en zet het mandje erbovenop. Als de stukjes voldoende zijn uitgezet, vis je zeer met een schuimspaan uit en laat ze uitlekken. De kroepoek wordt drie tot vier keer zo groot.

Experimenteren en fouten maken mag hoor , met ongebakken kroepoek! Als je het niet meteen goed doet, geeft het niks want het is. naast verschrikkelijk lekker, ook nog eens verschrikkelijk goedkoop. Wat niet lukt, gooi je gewoon weg….. Ongebakken kroepoek is bijna onbeperkt houdbaar, dus je kan er flinke hoeveelheden van inslaan.
Behalve ontzettend blij, ben ik ook nog eens ontzettend dankbaar, Er zat namelijk ook nog een heel lief briefje bij het pakket en daar stond in dat ik alles cadeau kreeg, ook de Indische spullen. Voor de verzendkosten (die ik op mijn werk terugkrijg) had ze een rekening in het Noors geschreven, want dat spreekt ze….. Bedankt lieve Karien!!

OOK een zachte dood gestorven.

Kunnen julie je nog herinneren dat ik een poosje geleden een interview heb gehad voor het blad OOK (opa’s, Oma’s, Kleinkinderen)? Dat staat hier. Dat was vlak voor we naar Giekenland gingen. Daarna hebben we nog een paar keer contact gehad om de puntjes op de i te zetten. Begin januari kreeg ik bericht dat het blad OOK helaas ter ziele is gegaan. In februari komt het laatste deel uit en daar sta ik NIET in. Ik heb het interview nu toegestuurd gekregen met de suggestie om het in mijn blog te zetten. Daar komt ‘ie dan:

Brief aan kleinkind(eren)

Dag lieve kinderen,

Gewoon even langswippen voor een kort bezoekje, even knuffelen of samen buiten spelen. Dat zou ik het liefste doen. Er zijn heel veel momenten in jullie levens waar ik graag bij zou willen zijn, zodat ik kan zien hoe jullie je ontwikkelen. Hoe jullie steeds meer een eigen karakter vormen. Op de oudste kleinkinderen heb ik veel gepast toen we nog in Nederland woonden, maar de jongste twee ken ik alleen van korte bezoekjes en via skype.

Ik had nooit gedacht dat ik een oma op afstand zou worden. Sterker nog, ik besloot al jong dat ik een actieve en betrokken oma wilde zijn. Mijn eigen moeder liet me na de geboorte van mijn kinderen weten dat ik niet teveel op haar moest rekenen. Dat heb ik nooit begrepen. Het is voorrecht om oma te zijn en ik hoop dat jullie mij zien als een oma bij wie je terecht kan. Een oma die ieder kleinkind aandacht en attentie geeft en jullie serieus neemt.

Nu we in Zweden wonen is dat allemaal wat lastiger. Ik mag bijvoorbeeld best wat attenter zijn met het versturen van kaartjes en cadeautjes. Soms krijg ik ineens de geest en dan krijgen jullie allemaal iets met de post. Maar vaak bedenk ik me pas op de dag dat een van jullie jarig is dat ik eigenlijk iets had moeten sturen. Ik bel wel altijd natuurlijk. En we skypen veel.

Toch was ik bang dat jullie mijn stem zouden vergeten. Daarom heb ik mezelf opgenomen terwijl ik aan het voorlezen ben. Toen ik het boek uit had, stuurde ik het op, voorzien van een stick. Het leek me een leuk idee dat voor ieder van jullie te doen. Dat jullie dan met het boek op schoot luisteren,terwijl ik – via de computer- een mooi boek voorlees. Het is er nog niet vaak van gekomen helaas. Maar ik koop wel bij ieder bezoek voor jullie allemaal een boek dat bij jullie past.

Een keer per maand probeer ik naar Nederland te komen en dan blijf ik altijd een paar nachtjes logeren. Ik geniet ervan om jullie van school te halen of de kleintjes een hapje te geven. Toen opa en ik naar Zweden verhuisden hadden we vijf kleinkinderen, maar nu zijn jullie al met zijn zevenen. Een drukke boel dus, zeker als we met zijn allen bij elkaar zijn.

De bezoekjes zijn altijd erg bijzonder en gezellig, maar ik zou liever wat meer tijd voor ieder van jullie afzonderlijk hebben. Ik wil dat jullie weten dat jullie stuk voor stuk bijzondere kinderen zijn. Dat kan
ik in een brief als deze niet kwijt. Eigenlijk verdienen jullie allemaal een eigen brief, waarin ik vertel hoe het is om zo ver weg van jullie te zijn. De foto’s aan de muur herinneren me er elke dag weer aan hoe bijzonder en uniek jullie zijn. Ik hoop dat jullie dat zelf ook weten en nooit vergeten.

Veel liefs,

Oma

Met dank aan Jojanneke Spoor die nu dus werkeloos is,

Modersmålmateriål….

Vanmorgen ben ik door het besneeuwde landschap naar het prachtige dorpje Nykill (spreek uit Nisjííl) gereden en ben daar op een school geweest. Er zitten drie Nederlandse kinderen uit een gezin daar die vorige week zijn geëmigreerd. Ik krijg de eerstkomende tijd 5 uur extra per week om ze te helpen inburgeren. De jongste twee hadden een museumuitstapje, dus ik heb alleen de oudste gezien. Ze doet het prima, ook al verstaat ze nog lang niet alles. Ze heeft al een vriendin. Hoe ze precies communiceren weet ik niet, maar het ziet er uitstekend uit. Morgen zie ik de twee jongere kinderen. Volgende week ga ik het niveau van de drie kinderen bepalen en dan kijken waar we met de Zweedse lesstof kunnen aanhaken zodat het allemaal een beetje ‘smooth’ verloopt.
Daarna ben ik naar het dialysecentrum gegaan, want Leo kreeg de tweede les. Het gaat prima, vanaf maandag gaan ze het daar in het echie doen en ik hoef niet meer mee zei Leo. Hij heeft er nu zelf dus ook vertrouwen in. De week daarop gaat hij het zelf doen met af en toe nog wat backup als hij dat nodig heeft. Mijn dochter heeft me een link gestuurd over het Maasstadziekenhuis dat nu ook thuisdialyse gaat invoeren. Dat is dan bloeddialyse, maar ook dat wordt hier al jaren gewoon thuis gedaan.
Daarna wilde ik gaan zwemmen, maar ik ben eerst naar het winkelcentrum geweest en ik heb gekocht:

Twister is een onmisbaar instrument vind ik, als je kinderen boven de tien hebt. Bij jongere kinderen kan je het ook gebruiken, maar dan om van stip naar stip te springen. Als je praat en tegelijkertijd een handeling uitvoert, wordt datgene wat je zegt veel beter in het automatische geheugen opgeslagen en kan later dan beter opgeroepen worden. Wat je WERKELIJK wilt behandelen kan van alles zijn, maar Twister is het spelletje wat naar voren treedt. Het is dus een uitstekend instrument om saaie rijtjes en werkwoordvervoegingen te oefenen zonder dat de kinderen er een hekel aan krijgen.
En eindelijk heb ik ook een werkwoordenlotto gevonden! Hij is erg Zweeds, maar je kan er gewoon Nederlands bij praten. Al die acties kunnen benoemd worden in de tegenwoordige tijd, toekomende tijd, verleden en voltooide tijd en in de ik, hij/zij en wij/jullie/zij-vorm en dan kunnen ze ook nog ontkennend gemaakt worden. Dan kun je nog kijken welke activiteiten vnl. binnen gedaan worden en waarom en welke vnl. buiten gedaan worden en waarom. De randen van iedere kaart hebben een kleur, die kan je in het Nederlands benoemen en je kan de plaatjes omschrijven zodat zij het (werk)woord moeten raden. Je kunt er ook allerlei hogere orde denkvragen bij stellen, maar daar moet ik me nog even in verdiepen.


Het boek dat ik gevraagd had aan mijn dochter om op te sturen omdat haar eigen dochterer nog niet aan toe is, is ook vandaag aangekomen, dus ik heb voorlopig lesstof genoeg.
Kennen jullie dit boek trouwens? Het is geloof ik heel onbekend, maar het is een fantastisch boek. Het bijzondere eraan is, dat er verschillende tijden door elkaar lopen en dan bedoel ik de snelheid van de tijd. De hoofdpersoon is een jongen van dertien die zelf kan bewegen, maar alles om hem heen is zwaar vertraagd, erg spannend en intrigerend. Het speelt in Nederland, in Bakkun om precies te zijn en is geschreven door een Nederlandse schrijver, volledig binnen mijn mål doel…..

Toen ik om half vier bij het zwembad aankwam, werd mijn kaart geweigerd bij het poortje: op! Toen ben ik maar niet gaan zwemmen. Morgen ga ik trainen en zwemmen op mijn trainingskaart en dan neem ik dinsdag pas een nieuwe tienrittenzwemkaart als ik alleen maar ga zwemmen. Het was toch al een beetje laat en dan ben ik zo laat thuis en dan heb geen vuurtje gemaakt voor Leo als hij verkleumd thuis komt…..

Over hypotheekrente en het leven als werkende vrouw

Had ik jullie wel eens verteld dat ik verschrikkelijk eigenwijs ben? Of althans, meestal vinden anderen mij eigenwijs, maar soms vind ik het zelf ook wel.

In de kerstvakantie heb ik weer eens met de kinderen over het aflossen van de hypotheek gepraat en of je dat nu wel of niet moet doen. Iedereen zegt altijd dat het veel goedkoper is om je hypotheek niet af te lossen en ik ben een andere mening toegedaan. Ik wilde daar een logje over schrijven. Ik had een hele berekening gemaakt om te bewijzen dat het WEL goedkoper is om af te lossen. Dat duurde een hele tijd, want ik kan niet zo goed rekenen. Uiteindelijk had ik uitgerekend dat het 1000 Euro scheelde op tien jaar als je eerst een buffer met spaargeld opbouwt voor onverwachte problemen en als je je huis niet snel verkocht krijgt. Ik ben uitgegaan van het sparen van 100 Euro per maand na het opbouwen van je buffer en dan eens in de twee jaar 2500 Euro aflossen. Die 1000 Euro viel me al tegen. Ik had verwacht dat het meer was. Ik vertelde dat zo tegen Leo en toen vroeg hij of ik ook had meegerekend dat je dan van je eigen geld het huis betaalt en dat je het anders opspaart…. Gelukkig voor mijn ego en al het rekenwerk dat ik had gedaan zei hij dat het wel IETS scheelt, maar niet zo heel veel.
Mijn tweede eigenwijzigheid was dat ik zo fanatiek NIET werkte. Nu moet ik wel zeggen dat de mensen die vinden dat je niks waard bent als je geen betaalde job hebt, beslist geen gelijk hebben. Mensen met kinderen die hun kinderen opvoeden en het huishouden en alles ernaast tot een vak maken, hebben wel degelijk een baan, ook al krijgen ze niet betaald. Ik maakte een baan van mijn huis, mijn naaiprojecten en mijn tuin en ik vond het echt een volwaardig bestaan
Maar jongens: wat is het LEUK om weer met kinderen bezig te zijn, om weer projecten op stapel te zetten, mijn hersens te breken over hoe ik dit kind met dit karakter en deze ontwikkeling zo goed mogelijk kan begeleiden (in Nederlands dan op dit moment) op weg naar zelfverwerkelijking. Want dat is wat je doet als je met kinderen omgaat, altijd! En het scheelt echt dat je ervoor betaald krijgt, gek genoeg. Ik heb alleen wel een pokkehekel aan die administratie, uren schrijven, afstanden opnemen tussen scholen, parkeertickets bewaren, bonnen bewaren voor aankoop van materiaal -Ik heb een heus budget van 80 kroon per leerling (bijna 10 Euro) – enz enz. Niks voor mij. Ik loop nu al tegen de drempel op dat ik moet mailen en bellen in het Zweeds naar de scholen en dat ik na de eerste week mijn schema al een beetje moet veranderen omdat een van de kinderen in een groepje niet kan op een bepaalde dag.
Afgelopen week heb ik drie groepjes opgestart en er komen er nog twee bij.
De range is van kinderen van vier (individueel) die uitstekend Nederlands praten of helemaal niet tot een achttienjarige Middelbare scholier die Nederlands als tweede moderne taal in haar vakkenpakket opneemt en daar ook punten voor krijgt. Daartussen zitten kinderen die bijna geen Nederlands spreken en kinderen die het wel spreken maar absoluut geen idee hebben hoe je het schrijft of niet weten welk lidwoord bij een woord past (in groepjes van drie, vier en vijf kinderen). Er zitten kinderen bij die nog heel actief met Nederland bezig zijn en kinderen die minder gemotiveerd zijn. Als iedereen die uiteindelijk belangstelling bleek te hebben, ook nog een formulier invult, heb ik 14 kinderen in mijn pakket. Dat is vijf meer dan ik opgegeven had gekregen. De scholen moeten de ouders attent maken op het modersmålproject en de formulieren naar de gemeente sturen. Een aantal scholen heeft dat niet gedaan, terwijl deze kinderen wel modersmål willen krijgen (of hun ouders willen dat)
Wat heb ik er nu een spijt van dat ik mijn praktijkmateriaal allemaal heb weggegeven toen ik naar Zweden verhuisde! Ik heb dringend behoefte aan plaatjes voor zinsbouw en plaatjes waarop handelingen staan uitgebeeld bijvoorbeeld. Dan kan je met een spelletje die werkwoordvervoegingen in alle tijden erin rammen. Ik ben al op zoek geweest naar Twister, maar nog niet gevonden. Ik denk dat ik ook maar zo’n klein trampolinetje koop, dat is niet al te moeilijk mee te nemen. Het zal er wel op uitdraaien dat ik mijn materiaal zelf moet gaan maken met een lamineermachine met plaatjes van het Internet afgehaald. Verder ben ik naarstig op zoek naar Nederlandse kinderliteratuur. In het ergste geval neem ik genoegen met nederlandsTALIGE literatuur, maar eigenlijk wil ik dat het ook door een Nederlander of Vlaming is geschreven en het allerliefst dat het in Nederland of Vlaanderen speelt.
Annie M.G. Schmidt is natuurlijk een must met al haar prachtige kinderboeken, Paul Biegel komt in aanmerking, De brief voor de Koning kan ik lezen en allerlei andere boeken van Tonke Dragt. Verder kunnen we de Thea Beckman boeken lezen. Daarna verval ik toch in Roald Dahl, De Hobbit en In de ban van de Ring en dergelijke. Heeft iemand nog een helder idee?
Volgende week begint mijn eerste geschiedenisproject. Mijn groepje van drie jongens van 10 en elf jaar, heeft unaniem de Watersnoodramp van 1953 gekozen.
Nou, jullie zien dat ik borrel van de ideeën, nu moet het alleen nog in een behapbare vorm gegoten worden en ik moet echt gaan opschrijven wat ik heb gedaan, want mijn fenomenale geheugen is enigszins aan slijtage onderhevig zo tegen mijn 65e jaar. Vorige week is mijn Nederlandse AOW-aanvraag de deur uitgegaan…….

Uw razende reporter van VZG (Vreemde ZweedseGewoontes) meldt dit keer: LUCIAVIERING!

Nou, Leo is vanmiddag naar huis gekomen. Hij heeft er gewoon een navel bij…..
Hij dacht van te voren dat hij morgen gewoon weer aan het werk kon, maar dat zal niet gaan hoor. Hij heeft natuurlijk narcose gehad, daar vergis je je altijd in. Verder zijn zijn buikspieren uit hun verband en mag hij de eerste weken niet tillen en gewoon uit bed komen. Hij kon niet eens zijn sokken en schoenen aankrijgen vanmiddag, dus dat werken zal nog wel even duren. Maandag moeten we nog terug voor controle, dus dan is het gelukkig pas dinsdag voor het werken in the picture komt. Bij zijn afwezigheid heb ik het nog wat kerstiger gemaakt. Ik zie er voor het eerst dit jaar tegenop om een kerstboom te kopen en op een standaard te zetten, naar binnen te slepen en hem dan over een paar weken weer naar buiten te slepen. Het versieren van een kerstboom vind ik wel leuk om te doen, maar al dat gedoe eromheen, bah! Dit jaar kan Leo me ook niet helpen met het op zijn plaats brengen en weer opruimen van de kerstboom, dus nee: ik zie het niet zitten. Bij haar las ik dat ze de ficus Benjamina had opgetuigd en laat ik die nou ook hebben, een hele grote!
Dus ik heb hem versierd en het resultaat is niet slecht, alleen: de versierselen zijn veel minder goed te zien omdat er allemaal bladeren aan zitten in plaats van naalden. Maar de lampjes vind ik dan wel weer erg leuk staan.

Omdat ik de dennengeur zo essentieel vind voor Kerstmis, haal ik wat takken in huis en die zet ik in een vaas samen met bessen of zo. MIsschien koop ik nog wel twee van die kleine boompjes die op tafel kunnen. Die zet ik dan wel in het bos achter ons huis van het voorjaar……
Omdat ik mijn tas bij Leo had laten staan, kon ik gisteren geen foto bij mijn verhaal van 12.12.12.12 zetten, dus die komt hier dan, twee zelfs:

13 december wordt hier het Luciafeest gevierd. Het is een vreselijk Zweeds gebeuren, onnavolgbaar als je er niet mee opgegroeid bent, net zoiets als Sinterklaas voor een Amerikaan…. In de oude Juliaanse kalender was 13 december de kortste dag een bijgevolg de langste nacht. De meisjes doen een kaarsenkrans op hun hoofd en een lange witte jurk aan. Vroeger waren dat echte kaarsen en kregen ze kaarsvet in hun haar, maar tegenwoordig zijn dat, heel handig, van die elektrische kaarsen op een batterijtje. Op mijn school heb ik geleerd dat de Zweden die in de Napoleontische tijd in Italië waren geweest, de Luciaviering mee terug hebben genomen, maar bij Wikipedia kan ik daar niets over terugvinden. Daar staat dat het uit de heidense tijd stamt en te maken heeft met de zonnewende. In ieder geval: het is een heel gebeuren. We werden gewaarschuwd vanmorgen dat Lucia zou komen op de afdeling en er werd zo stralend bij gekeken dat zelfs Leo niet durfde te weigeren om te gaan kijken.
Daar kwamen ze aan, tussen de ziekenhuisspullen door. Ze zongen Sankta Lucia, prachtig:

Daarna stelden ze zich op voor de ‘huiskamer’ van de afdeling en zongen alemaal Zweedse liedjes over duister en het licht dat schijnt en dat het zo mooi is binnen met al die lichtjes en buiten met de sneeuw. Even for the record; het was vandaag -22 graden! Toch voelde het warmer aan dan gisteren toen het -9 was met een gemene Noordwestenwind. De zon scheen prachtig op de zwaar besneeuwde bomen, maar ik had geen camera bij mij op weg naar Leo. Maar goed, even terug naar de Luciaviering. Er waren drie soorten Luciagangers. Ten eerste Lucia zelf, dat is er altijd maar 1, zij heeft een rode sjerp om haar middel. Dan waren er de tärnur. Dat zijn er 12 (Lucia is de dertiende) De beste vertaling die ik kon vinden was bruidsmeisjes. Zij hebben glitter in hun haar en 1 kaars in de hand.

Daarachter waren de stjärngossar (sterrenkerels), dat zijn jongens, ook in lange witte jurken, maar met een puntmuts en een ster in hun hand.

Bij sommige bijeenkomsten zijn ook Tomten (dwergen/kabouters en/of peperkoekenmannetjes aanwezig. Daar was nog een rel om hier in Linköping. Op een school werd een allochtoon jongetje geweigerd mee te doen als peperkoekenmannetje, want, werd er gezegd, dan ben je een verbrand peperkoekenmanetje en dat kan niet. Bovendien is het een Zweedse traditie en daar heb jij niets mee te maken. Nou, je begrijpt dat daar heel wat reactie op gekomen is.
Deze Luciaviering wordt OFFICIEEL in de kerk gevierd en dan met echte kaarsen. Het is de enige vorm van heiligenverering in de Protestante kerk vertelt Wikipedia me.
Bij ons werd er in ieder geval prachtig gezongen, vierstemmig. Het waren leerlingen van de muziekklas van de middelbare school, zeg maar een Havo voor Dans en Muziek. Ik heb al eens eerder geschreven dat de Zweden prachtig kunnen zingen, maar dit was compleet professioneel! Het hele personeel stond ook te kijken, alle dokters en verpleegsters. Daar waren natuurlijk ook een paar allochtonen bij en die keken ook een beetje verbaasd.
Nu ga ik bij mijn mannetje TV kijken, spreek jullie later.

Ondergedompeld…

Mijn tante in Australië is de enige zus van mijn moeder. Mijn moeder was 11 jaar ouder. Nu is een zus van 11 jaar ouder vanzelf al behoorlijk dominant, maar mijn moeder als zus van 11 jaar ouder was toch wel SUPERdominant. Mijn tante heeft een boek geschreven dat over haar leven gaat. Gisterochtend is het aangekomen met de post en ik heb bijna alleen maar zitten lezen tot zonet. Mijn logje over de kopermijnen in Falun is niet geschreven, mijn logje over het verplaatsen en op blokken zetten van ons logeerhuisje is niet geschreven. Het logje dat ik in gedachten heb over gebarentaal bij babies moet nog maar even wachten. De strijk is niet gedaan. Ik heb zelfs geen gras gemaaid. Ondergedompeld ben ik geweest in het leven van mijn moeder en mijn tante. Nu heb ik het boek uit en nu moet ik alles ook nog een plaatsje geven, pfffff. Er komt vast wel weer een logje hoor, maar nu even niet. Ik heb familieperikelen om te verwerken.

PAUZEXXXXPAUZEXXXXPAUZEXXXXXPAUZEXXXXXPAUZEXXXXXX Maar niet te lang hoor, ik beloof het

Deel uit het lied van Lutien en Beren (Lord of the Ring)

Luthien was een Elfenmaagd

Weer vluchtte zij, hij ging haar na
Tinúviel! Tinúviel!
Hij riep haar bij haar Elfennaam

Lang was hun noodlotsweg en zwaar,

Toch kwamen zij weer tot elkaar
En lang geleên verdwenen zij
In ’t Woud, zingende zorgeloos.

HIER kan je het hele gedicht nalezen. Het heet Striders song of Luthien en Beren
Eerst waren we in Hamburg (foto’s volgen)en daarna in Flensburg bij mijn zoon en schoondochter in hun elfen/kabouterhuisje(foto’s volgen). We zijn gaan wandelen in Denemarken, net over de grens in een beukenbos. ZO MOOI!!! sprookjesachtig mooi. Toen ik later de foto’s bekeek, vond ik er een echte Tolkiensfeer in zitten. Vandaar het bovenstaande kleine grapje……

De vrouw van een dominee die zelf arts is.

Vandaag heb ik mijn grote landelijke opstel gemaakt. In tegenstelling tot wat Jessica gisteren voorspelde, had ik alle vijf uur hard nodig, hoewel de lerares voor mij een laptop had versierd, zodat ik niet alles twee, drie, vier keer hoefde over te schrijven. We konden kiezen uit acht onderwerpen en ik heb het onderwerp : “de grote stap durven nemen” gekozen. Het betekent in het Zweeds ook zoiets als “de knuppel in het hoenderhok gooien” Je moest schrijven over keuzevrijheid, wat de belemmeringen waren en voorbeelden geven van mensen die tegen de verwachtingen van de omgeving hebben gekozen. We hadden van te voren een boekwerkje met interviews, artikelen en fragmenten uit boeken gekregen waaruit we dan de voorbeelden voor ons opstel moesten halen en becommentariëren. Het ging wel goed. Ik heb er altijd last van dat ik me heel PRECIES wil uitdrukken en dat lukt me dus niet in het Zweeds. Als ik zeven uur had gekregen, had ik ze waarschijnlijk ook vol gemaakt.
Ik ga jullie nu een verhaaltje vertellen wat ik NIET in mijn opstel heb verwerkt. maar dat daar wel mee te maken heeft. Mijn moeder was eerst kleuterleidster, daarna heeft ze de ‘avondkweek’ gedaan en was een aantal jaar onderwijzeres. Toen ik op Middelbare school zat, is ze als lerares AVO (algemeen vormend onderwijs) gaan werken op een Huishoudschool in de Oranjeboomstraat, ‘Op Zuid’, zoals ze in Rotterdam zeggen. Nu wonen daar voornamelijk buitenlanders, maar in het begin van de zestiger jaren was dat een arbeiderswijk. Sommigen vonden het zelfs een asociale wijk, maar zo ver wil ik niet gaan. Mijn moeder gaf daar taal, rekenen, aardrijkskunde en biologie. Nu staan alle curriculi helemaal vast en een leerkracht hoeft ze alleen maar te geven, maar in die tijd scharrelde je zelf zo’n beetje je leerstof bij elkaar. Mijn moeder was niet iemand van de harmonie om het maar zachtjes uit te drukken. Je lag al heel snel met haar op ramkoers, vooral als je boven haar in de hiërarchie stond. De directrice was een raar mens. Nu was iedereen die boven haar stond raar, dus ik besteedde er in het begin niet al te veel aandacht aan Voor de school twee maanden bezig was, stond mijn moeder al op de barricaden en vocht ze tegen alle windmolens daar. Nu wilde het geval dat ze dus ook biologie gaf en ze besloot om die dertien- en veertienjarige meisjes de Voortplanting uit te leggen. Die meisjes vertelden vervolgens thuis enthousiaste verhalen over plaatjes van eitjes en sperma en hoe een baby in de buik groeit. Daarop kwamen klachten van ouders. (Ja, we schrijven 1963 hè!). Mijn moeder werd bij de directrice op het matje geroepen. Op de mededeling van de directrice dat ze haar boekje te buiten was gegaan, antwoordde mijn moeder dat ze het daar niet mee eens was, want dat ze biologie gaf en dat de voortplanting daarbij hoorde. “Nou”, zei de directrice, “dat is absoluut uw taak niet Ik wil dat u daarmee ophoudt” “Maar”vroeg mijn moeder, “wie moet dat dan doen als het niet mijn taak is? Die meisjes zijn nu dertien en veertien, ze moeten toch weten waar een baby vandaan komt en hoe die groeit en over de bevalling?. Over een paar jaar worden ze zelf moeder (we schrijven nog steeds 1963)…” “Ja, dat begrijp ik”, zei de directrice, “maar dat is niet UW taak!” “Wie zijn taak is het dan wel?” vroeg mijn moeder weer.
“Nou, bijvoorbeeld voor de vrouw van een dominee…” zei de directrice van deze OPENBARE school “Voor de VROUW van een dominee?……” echode mijn moeder met een stem die droop van de ironie, waarop de directrice er snel triomfantelijk op liet volgen: “Die zèlf arts is!”
Waarschijnlijk hebben ze jaren gezocht naar de vrouw van een dominee die zelf arts is, want voorlichting hebben de meisjes nooit meer gekregen. Bij ons thuis is het nog steeds een gevleugelde uitdrukking als we over iemand horen die een hele onwaarschijnlijke combinatie van kennis en vaardigheden heeft zoals die logopediste die naast haar praktijk ook nog een bar bleek te bezitten en alle papieren en diploma;s die je daar voor moet hebben…..