Deze hele winter is het goedgegaan

Geen nieuws, goed nieuws zeggen ze altijd en daar is dit blog geen uitzondering op. Als een berg zag ik tegen deze winter op. Al een paar jaar knapt de gezondhied van Leo in de winter langzaam af. Eind november, begin december bgint hij het steeds kouder te krijgen, moet de kachel gestookt worden tot het zo’n graad of 26 is in huis en nog zit hij onder een dekentje TV te kijken. Denk maar niet dat hij niets doet, want hij dialiseert drie dagen en de andere drie dagen gaat hij gewoon naar de Uni. Hij maakt wel kortere werkdagen van een uur of zes schat ik. In het voorjaar (vanaf april) begint hij dan zo’n beetje op te knappen om in ‘topvorm’ te zijn rond half september. Dan wordt het te koud om buiten te zitten en begint de neergang.

Deze winter verliep anders. Hij had veel energie en hij had het helemaal niet zo koud. Toen het vroor hebben we wel de kachel gestookt, maar echt niet overmatig. Met de kerstvakantie hebben we twee keer kinderen gehad met hun kinderen en Leo kon het allemaal geel goed aan, deed helemaal mee met het gesprek en hielp gewoon mee met afruimen en de afwasmachine in- en uitruimen  (dat is voor mij altijd een teken dat hij zich goed voelt). Begin februari ben ik een week naar Nederland geweest en heb mijn jongste dochter met VIER kinderen mee teruggenomen en het ging prima. Vier kinderen tussen 2 en 8 jaar is een heel gedoe, dat kan je begrijpen. Maar echt! het was reuze gezellig! Vorige week maandag zijn ze weggegaan en donderdagnacht krijgt Leo koorts. Twee van de vier kinderen waren een paar dagen ziek geweest, dus waarschijnlijk iets opgepikt.

Vrijdagochtend is Leo gewoon naar zijn werk gegaan, nou ja gewoon….. hij kreeg zijn schoenen niet aan en liep moeilijk. Je kon zijn linkeronderbeen bijna niet aanraken. Als je er naar wees, kromp hij al in elkaar. Hij had zich een week geleden ongeveer gestoten en dat was open gegaan (dunne huid) en dat deed pijn. Op zijn werk aangekomen, kon hij niet meer opstaan uit de stoel waar hij in was gaan zitten. Toen de secretaresse op de gang langskwam, heeft hij haar geroepen en zij heeft hem thuisgebracht (hij wilde eigenlijk gewoon met zijn eigen auto terug, maar dat hebben ze voorkomen). Toen bleek dat hij 39.2 had, was ik niet echt ongerust. Griepje , van de kinderen overgenomen… Zaterdag ging het al een stuk beter, maar in de nacht van  zaterdag op zoondagging het weer slechter. Zijn been deed pijn en de koorts kwam weer opzetten. Toen hij zondagmorgen naar de dialyse vertrok, verwachtte ik half en half dat ze hem zouden houden, maar nee. Hij kwam terug. Hij had wel koorts 39.2 weer, en alles wat ze hadden gedaan was het busje dat hem terugbrengt eerst naar ons huis te laten rijden, dus stopte hij een half uur eerder dan anders op ons erf met vier andere, zeer chagrijnige mensen in het busje. Hij kon bijna niet lopen.

In de loop van die zondagmiddag werd Leo steeds zieker en de koorts liep op tot 39.9. Ik zei tegen Leo dat als de koorts boven de 40 zou stijgen, ik zou gaan bellen voor advies. Ondertussen kreeg ik een Amerikaanse vriendin aan de lijn die vond dat ik beslist naar het ziekenhuis moest gaan. Ik beloofde haar dat ik met mijn dochter in Overschie zou overleggen. Zij raadde me aan om de nacht af te wachten. Dat was ik ook van plan, maar toen ik Leo weer tempte had hij ondertussen 40.3. Ik heb hem een paracetamol 1000 gegeven (zetpil en ben gaan bellen. Omdat hier geen dokter aan huis komt, kan je 1177 bellen als je niet precies weet wat je moet doen.  Dat heb ik dus gedaan. Zij raadde me aan onverwijld 112 te bellen en een ambulance te bestellen. Ze zei dat 40.3 geweldige hoge koorts is voor iemand van zijn leeftijd (wordt in mei 70), zeker als dat ook nog eens een nierpatiënt is. Toen ik hem weer tempte om te kijken of de paraceramol hielp, had hij 40.1 De koorts was dus maar 2/10 graad gezakt……, dus 112 gebeld, nog een keer mijn verhaal gedaan en 20 minuten later was er een ambulance.

We werden bij aankomst in het ziekenhuis meteen geholpen. Dat is ook wel eens anders geweest. Lang verhaal kort: hij is opgenomen en eerste onderzoek wees uit dat hij een ontsteking aan het onderbeen heeft en dat die ontsteking waarschijnlijk de koorts veroorzaakt (Geen griepje dus). Hij kreeg meteen een infuus met antibioticum erin, maar dat kon toch niet verhinderen dat de koorts weer opliep naar 40.3. Vandaag kregen we bericht dat hij officieel een streptokokkeninfectie heeft. Slecht nieuws dus. De koorts gaat op en af van 39.8 tot 38.9 al naar gelang hoe lang geleden hij paracetamol heeft gehad. 3x per dag krijgt hij penincilline intraveneus toegediend and that must do the trick….. Zijn onderbeen  ziet er erg lelijk uit en wordt ook erger. Het is rood, opgezwollen met een schilferige huid en er zitten vier grote zwarte vlekken op.. Toen hij zondagavond wegging was er dat nog eentje, zo groot als een rozijn……  Bij een hele lichte aanraking vergaat hij al van de pijn.  Hij heeft vanaf donderdag bijna niets gegeten, wel min of meer gedronken en hij vertelde me net dat hij vanavond heeft overgegeven en dat hij moet hoesten als hij op zijn zij ligt.

Jullie begrijpen dat mijn hoofd even nergens anders naar staat. Als je ouder wordt, kan je er zeker van zijn dat het einde dichterbij komt. Eens word je ziek of je gaat ernstige gebreken vertonen-    Je weet DAT het komt, je weet alleen niet wanneer of hoe. Ook weet je niet of dit het nu is, of dat dit alleen een klusje tussendoor is, waarna hij nog vijf of tien jaar gewoon doorleeft….. Je weet het niet.