In het ziekenhuis om tien voor half acht…..

Ik had een afspraak om half acht, dus ik was vroeg voor mijn doen. Als je dan denkt dat je de eerste bent, heb je het mooi mis. De wachtkamer zat vol met wel 15 mensen. Je moest je eerst melden bij de receptie, maar niet op de manier zoals ik dat van Nederland ken. Je trekt een nummer en de receptioniste roept je op. Er stond duidelijk dat er vermeden moest worden om een rij te laten ontstaan. Je moest gewoon weer gaan zitten nadat je een nummertje had getrokken. Toen ze eenmaal wisten dat ik er was, ging het razendsnel. Iemand die doneert wordt zo’n beetje doodgeknuffeld. Ze buitelden zowat over elkaar heen van vriendelijkheid. Ik moest mijn bovenlichaam ontbloten en ik kreeg een jasje aan van hun. Ik heb daar al eens eerder over geschreven. Ik vind dat zo attent! Als je dan gaat liggen (ik kreeg een echo), moet je dat jasje wel naar boven schuiven, maar je loopt niet met je blote bovenlijf uit die kleedkamer naar binnen….. Nou, een echo dus: brought back sweet memories. De laatste keer dat ik een echo kreeg was 30 jaar geleden en omdat mijn eigenwijze dochter een week voor de bevalling nog in stuit lag, maar ze had zich in de wachtkamer omgedraaid…… De man die de echo afnam, was een uiterst zwijgzaam type. Hij zei alleen dat ik mijn adem moest inhouden en wanneer ik weer gewoon mocht ademen. Op het briefje stond al dat de uitslag naar de dokter ging en dat ik daar niks te horen zou krijgen daarover. Nou, hij nodigde ook helemaal niet uit om eens lekker iets aan te vragen. Daarna moest ik met mijn jasje aan naar een slightly andere afdeling, maar wel in de buurt. Daar kreeg ik nog een röntgenfoto van mijn longen. Alles was zo gepiept, om tien over acht stond ik weer buiten. Normaal gesproken kom ik dan zo’n beetje mijn bed uit….. Wat ik nog bijna vergeet te vertellen is dat iedereen je persoonsnummer aan je vraagt voor ze iets met je gaan doen. De receptioniste, de verpleegkundige die me meenam, de man die de echo deed en de laborante die de longfoto maakte, allemaal vroegen ze eerst mijn persoonsnummer. Je persoonsnummer is je geboortedatum andersom (eerst het jaar, dan de maand en daarna de dag) met een viercijferig uniek nummer erachteraan. Iedereen in Zweden (nou ja, bijna iedereen) kent zijn persoonsnummer uit zijn hoofd. Ik ken ook dat van Leo uit mijn hoofd.
Ik had mijn trainingskleren meegenomen, maar ik wilde eigenlijk niet gaan trainen. Ik wilde in mijn nieuwe bos gaan wandelen! De winkels gaan pas om 10 uur open, alleen de supermarkt is vanaf zeven uur open. Ik ben dus wat boodschappen gaan doen en ik moest geld trekken. De automaat bij de supermarkt was buiten gebruik, dus toen moest ik toch naar de stad. Op de terugweg kwam ik LANGS het zwembad! Dat was te veel voor me, toen ben ik toch maar gaan trainen en zwemmen en het was heerlijk!
Ik was om 1 uur thuis. Toen heb ik even wat gegeten en ben aan het koken geslagen. Jessica zou om een uur of vier komen en dan had ik gelukkig weer eens iemand om voor te koken. Goulash heb ik gemaakt, maar uiteindelijk wilde ze liever biefstuk met spruitjes en broccoli en gewone gekookte aardappels. Nu heeft ze dus goulash meegekregen en de rest van de aardappels.
Morgen, morgen ga ik in mijn nieuwe bos wandelen met fototoestel,een flesje water en rauwe peen. Misschien heb ik dan ’s middags wel zin om naar het koopcentrum te gaan en een afspraak voor onze auto’s te maken, een afspraak bij de kapper te maken (mijn haar hangt voor mijn ogen), een nieuwe witte rits te kopen die ik in een rok ga zetten nog nooit gedaan paniek peeuw! en naar wat kerstdingetjes kijken. Maar het kan ook zomaar dat ik helemaal geen zin heb om mijn paradijsje te verlaten, een grauw paradijsje op het moment, maar niettemin…… Ik ben altijd heel uithuizig geweest maar sinds ik hier woon, wil ik de deur gewoon niet uit.