Janneke to the rescue!!!

Hier zat ik dan: achter mijn computertje. Ik had hem net een minuut of tien geopend,had gezellig mijn reacties op mijn blog en op facebook gelezen en was net begonnen aan het eerst logje van de blogs die ik volg, toen mijn telefoon ging. Ik neem op en hoor: “Hjälp, HJÄLP!!”, dus ik antwoord met: “Wie ben je (in het zweeds natuurlijk)” en ik noemde wat namen van mensen die het zouden kunnen zijn. Het was de stem van een oude vrouw. Ik vroeg ook nog waar ze was, waarop ze zei dat ze niet wist waar ze was (maar het kan ook zijn dat ze zei dat ze niet wist WIE ze was…..) Zij bleef maar roepen Hjälp, hjälp en tenslotte zei op mijn vraag hoe ze heette “Fågelberg”. Ik zei dat ik meteen kwam, want een van onze buren heet Fågelberg en ze zijn er niet dit weekend: zijn moeder past op. Ik rende erheen en ruk de voordeur open, althans dat probeer ik. Die zat op slot. Heel veel zweden laten hun deur gewoon open als ze weggaan, maar als ze thuis zijn doen ze hun deur op slot. Ik denk: “O jee, straks ligt ze daar op de vloer en ik kan er niet bij en die honden kennen me niet. Wie weet wat er allemaal aan de hand is”. Na even naar binnen gestaard te hebben, bedacht ik me dat de zijdeur misschien wel open was….. De moeder van Jonas stond al bij de zijdeur om me binnen te laten en er was NIETS met haar aan de hand, sterker nog ze keek me stomverbaasd aan! Nee, ze had me niet gebeld. Nee, er was niets aan de hand met haar, zoals ik zelf kon zien overigens… Toen ben ik weer naar huis gegaan en eerst op de nummerherkenning gekeken. Geen bekend nummer en toen ik probeerde terug te bellen, kreeg ik in gesprek. Daarna bedacht ik me dat misschien de ouders van de boer, die hier in de buurt in een klein huisje wonen, wel hadden gedacht dat ze naar Fågelberg hadden gebeld, maar per ongeluk mijn nummer hadden gebeld(al onze vijf nummers zijn bijna hetzelfde). Ik daarheen gesneld. Ze deed vriendelijk open en er was niets met haar aan de hand, ook niet met haar man, maar het was reuze vriendelijk van mij om het even te komen vragen. Het duurde nog een tijdje voor ze het aan haar man had uitgelegd, maar zij waren het dus ook niet. Even met Leo overleg, nog een keer gebeld, maar nog steeds in gesprek. Toen ben ik maar even naar de andere buren gegaan. Zij hebben al snel een oplossing voor problemen. Maar hier wisten ze ook geen raad mee, tenminste… hun zoon kon heet nummer opzoeken van wie gebeld had, maar het exacte nummer zat thuis in de telefoon. Ik weer naar huis. Toen ik met de telefoon terugliep, probeerde ik nog een keer te bellen en nu ging hij over! “dkeiencdraåäönderhem med Marie” Ik vroeg of zij me gebeld had en toen kwam de aap uit de mouw. Het was een bejaardenhuis en een van de bejaarden had de telefoon naar haar kamer meegenomen en had random een paar nummers gedraaid en lukraak Help, help geroepen. Marie had al flink wat telefoontjes gehad. Maar nu was het nog niet opgelost waarom ze de naam van onze buren had gezegd…. De buurjongen zocht het nummer op en de dame bleek Dagmar Fågelberg te heten notabene. Nou is Fågelberg echt geen hele algemene naam en het is wel heel toevallig dat wij in ons buurtje van vijf huizen nu net ook een Fågelberg hebben wonen. Tjonge: , nu ga ik lekker een kop thee zetten met niks lekkers erbij en lezen wat jullie allemaal hebben geschreven.