Palliatieve zorg noemen ze het,maar ze bedoelen te zeggen: Pappen en nathouden

Er is veel gebeurd sinds mijn laatste logje. Leo is opgenomen geweest, weer naar huis gestuurd, opgenomen geweest, weer naar huis gekomen en nu is hij thuis. Tussendoor hebben we ook nog 5 dagen in een hotel gelogeerd en is ons huis verkocht.

Hij is uitbehandeld hebben ze gezegd (zijn laatste anderhalve chemokuur is komen te vervallen vanwege de ernstige bijwerkingen) en krijgt dus nu palliatieve zorg. Wel gaat hij nog 3x per week naar de dialyse, maar met liggend ziekentransport. We hebben hier thuis een ziekenhuisje. We hebben een douchestoel, we hebben een rolstoel (waar hij nooit in zit), we hebben een tillift en overal drempelovergangen.We hebben thuishulp voor zijn verzorging ’s morgens en ‘smiddgs als hij uit de dialyse komt, we hebben een verpleegkundige die 2x per week zijn wonden komt verzorgen en voor de rest zorg ik voor hem .

Deze foto laat ik aan alle thuishulpen zien, zodat ze weten dat die oude, zieke man die ze verzorgen, eens een jonge verliefde jongen was..

Ik ben ineens full time mantelzorger geworden van een terminale man. Dat zijn termen die je wel eens hoort of leest en die een afstand scheppen die helemaal geen recht doet aan wat er werkelijk gebeurt. Wat gebeurt er dan wel  in werkelijkheid? vragen jullie je waarschijnlijk af.  Moeilijk te zeggen. Ik kan hier een hele verhandeling houden over  hoe ik snel  zijn bed verschoon en de slaapkamer schoonmaak terwijl hij naar de dialyse is, dat ik dan ook snel alle boodschappen doe, dat ik alleen maar dingen koop daar (in belachelijke hoeveelheden) waarvan ik denk dat hij ze misschien gaat eten, dat ik uren hier in onze slaapkamer zit met mijn laptoppie en kijk hoe hij slaapt. (hij is ongeveer 5 uur per dag wakker)dat als ik een wasje ophang of ff strijk of aan het afwassen ben, dat ik dan om de vijf minuten even ga kijken of hij misschien wakker is en wat wil drinken , dat ik tot in detail aan de kinderen schrijf of met ze bel hoe hij zich voelt en wat hij heeft gedaan. Maar dat alles beschrijft niet de toestand.  Er heerst hier een sfeer van eindeloosheid, terwijl je tegelijkertijd donders goed weet dat het heel eindig is. Melancholisch en tegelijkertijd vredig. Daarom is het ook zo moeilijk om beslissinge te nemen die over een of twee dagen heen gaan. En die beslissingen moeten genomen worden, want we gaan verhuizen. Gelukkig hebben we kinderen die alles voor ons uitzoeken,, hoe het met vervoer gaat en hoe het in Nederland gaat (als hij het haalt). We hebben formulieren binnen om ons te machtigen bij de passering van de akte van ons huis en die van ons andere huis. Het enige waar we niet onderuit komen, is dat we lijfelijk aanwezig moeten zijn als we ons opnieuw in Nederland in gaan schrijven. Mijn oudste dochter bereidt de gemeente Klundert er vast op voor dat er op 3 october een brancard wordt binnengereden daar…….. Afgelopen weekend is onze jongste zoon geweest, aanstaande weekend komt onze oudste dochter en de andere twee komen een week later (als ze niet gebeld worden dat ze op stel en sprong moeten komen)…

Niet alleen is het moeilijk om beslissingen te nemen, ik kan ook niet huilen. Aan rouw ben ik nog helemaal niet toegekomen. Ik weet dat het komt, maar het is er nog niet. TE veel bezig met triviale zaken. Misschien komt het vandaag. Wehebben een afspraak vanmorgen om tien uur rond Leo’s dialysebed. Ze willen de dialyse gaan verminderen, omdat ze vinden dat het hem te zwaar belast……..  Ik vind dat de dialyse hem juist ontlast. Maar goed: we gaan maar eens horen wat ze te zeggen hebben en we gaan maar eens goed luisteren wat ze niet zeggen, maar wel bedoelen.

De tuin is prachtig en af en toe loop ik er even door. Omdat Leo nu niet naar de tuin kan, heb ik de tuin maar in huis gehaald. Vanuit zijn bed heeft hij zicht op een enorme bos bloemen uit de tuin. Iedere paar dagen maak ik een nieuwe bos……

alles uit eigen tuin…

Dat doe ik dan weer wel: plannen maken voor volgend jaar als ik lang en breed daar in de Tonnekreek woon. Ik heb in gedachten al een hele tuin aangelegd………

We hebben een huis gekocht en heel de wereld mag het eindelijk weten!!!!!

Toen het idee bij ons opkwam om weer naar Nederland terug te gaan, dachten we aan een appartement in het centrum van Rotterdam. Drie van onze kinderen en negen van de tien kleinkinderen wonen in Rotterdam en omgeving (allemaal binnen 20 minuten van het centrum). We komen allebei uit Rotterdam en de stad is de afgelopen jaren in de vaart der volgkeren opgestoten. Als je ouder wordt, is het heerlijk alles op loopafstand te hebben, ook het openbaar vervoer. Het leek Leo vooral leuk om hoog te wonen en mij vooral leuk om dan vooral een groot balcon te hebben. Die combinatie bleek een probleem. Hoge appartementen met veel balcon waren vooral DUUUR, als ze al bestonden.  Onze kinderen waarschuwden ons dat het Wonen in de grote stad ook nadelen kent, nadelen die met name voor ons gelden, zoals het missen van een tuin, een lapje zoals ze dat noemden en ook de onveiligheid ’s avonds als je dan thuis komt. Vorig jaar aan het eind van de zomer zouden we eerst verhuizen, maar in het voorjaar vorig jaar was Leo eigenlijk nog volop aan het werk en het werd zo heerlijk  weer en de tuin was zo mooi en het huis was nog niet verhuisklaar en en en en …….Wehebben toen onze verhuizing een jaar opgeschort.

Onze jongste dochter kwam met het idee om gezamenlijk een huis te kopen wat dan in een gedeelte voor ons en en gedeelte voor hun werd opgesplitst, het zogenaamde kangaroewonen.  Zij beschreef het als een win-win situatie. Wij zouden toch een huis met een tuin kunnen hebben en zij zouden in de buurt zijn om ons te helpen met boodschappen en allereli andere zaken, wij konden dagelijks genieten van onze kleinkinderen en zij konden het zich op deze  manier permitteren  in een gro(o)t(er) huis op het platteland wonen.We moesten even aan het idee wennen, maar werden eigenlijk steeds enthousiaster. Duidelijk werd wel dat ALS we zo’n huis zouden kunnen vinden, IEDEREEN van de betrokkenen het moest zien zitten. We spraken af dat als één van ons geen goed gevoel bij een huis had, zelfs als dat niet beargumenteerd kon worden, we het huis niet zouden kopen. Enthousiast beginnen we op Funda te zoeken en in lange skypesessies bespraken we de voor- en nadelen van de verschillende huizen. Sommige huizen waren zoo leuk, dat we er al haast woonden voor we het überhaupt gezien hadden. Lieke is bij enkele huizen gaan kijken, maar soms vielen die huizen in de praktijk erg tegen. Er moest van alles aan gedaan worden, of het bleek toch te donker van binnen. MAAR nu hbben we een huis gevonden en we hebben het ook al gekocht!

Leo en ik zijn dit weekend in Nederland en we hebben gisterochtend de getekende voorlopige koopakte ingeleverd en vandaag staat het als VERKOCHT ONDER VOORBEHOUD!!!!! Mag ik jullie presenteren : DeTonnekreek!

 

Klik vooral ook op de foto’s. We gaan van die achtertuin een juweeltje maken met mooie borders en een veld om te voetballen en een weitje en stal voor een pony . We zitten 800 m. van het Holands diep waar je kan wandelen in de grienden. Wij gaan in het achterste deel van de begane grond wonen, het gedeelte van de woonkeuken en verder naar achteren. De badkamer die in de studieruimte wordt gebouwd, hebben we al gekocht en onze kinderen gaan een keuken in de woonkamer bouwen en hebben naast die woonkamer de hele bovenverdieping tot hun beschikking. Het wordt PRACHTIG! We zitten een goed halfuur van onze andere kinderen en kleinkinderen in/en Rotterdam af (behalve van die in Flensburg, maar ja), we zitten minder dan een ur van Antwerpen af, we zitten vlak bij Roosendaal, Dordrecht, Breda en Willemstad, allemaal leuke steden en stadjes. We hebben er zin in. We zijn gelukkig!

 

 

5 juni 1969-5 juni 2016

47 jaar!!! Zou er een 48e komen?

EPSON MFP image

Wij moesten dit weekend in Nederland zijn om naar een huis te kijken wat we misschien gaan kopen (waarover later meer) en toen hebben we gelogeerd in Willemstad. Vroeger gingen we ieder jaar uit eten met onze trouwdag, eerst zonder kinderen, daarna met kinderen, toen weer zonder kinderen ( in Zweden). Dit jaar hadden onze kinderen voor ons een diner georganiseerd in Het Wapen van Willemstad met 8 wolwassenen en negen kinderen (en nog een tweeling in de buik van mama…).

Het diner was heerlijk en het was gezellig en er zijn twee statiefoto’s gemaakt die ik hier ga publiceren. De rest komt ook nog, maar niet in een blog.

De eerste is een vader, moeder en drie kinderen(de vierde is vorige week geweest, maar woont in Duitsland)

en de tweede is een foto buiten bij de kanonnen. Negen kanonnen op een kanon:

Naar aanleiding van dit jubleum en de dreigende mogelijkheid dat het het laatste geweest is, heb ik wat denkwerk gedaan (dat DOE ik wel eens, hoor!) en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het allemaal weer opnieuw zou doen, allemaal weer met deze man. Natuurlijk hebben we zo onze problemen gehad, maar het is het allemaal dubbel en dwars waard geweest en nog steeds! Daarom: IK BEN EEN GELUKKIG MENS!!! dat ik met deze man mijn leven heb kunnen delen en een gezin heb kunnen opbouwen.

Ik weet dat er situaties zijn waarin je beter niet bij elkaar kunt blijven, maar ik zou iedereen op het hart willen drukken om wel op waarde te schatten wat je nu hebt. Ik zou iedereen op het hart willen drukken minder op je strepen te staan en meer complimentjes te maken aan je man of vrouw. Het is moeilijk met tieners in huis en met je eigen behoeftes en tijd voor elkaar  enz. enz. Het grootbrengen van kinderen is nu eemaal een inspannende bezigheid. Toen de kinderen één voor één de deur uitgingen, ontdekten wij opnieuw waarom we waren getrouwd met elkaar. Ik prijs me gelukkig dat wij bij elkaar zijn gebleven en nog zoveel geluk erbij hebben gekregen. En dat gaat nog steeds door. Ondanks een dreigende wolk boven ons hoofd, zijn wij gelukkig. Laat ik het nuanceren. De wetenschap dat wij van elkaar houden en bij elkaar blijven door dik en dun, maakt me heel gelukkig en geeft me een zelfvertrouwen dat ik waarschijnlijk niet alleen had kunnen krijgen. Zo, moeder heeft gepreekt: tijd om te stoppen.

Leo begint dinsdag aan zijn eerste chemokuur, willen jullie allemaal een beetje positieve energie deze kant op sturen?

 

Save

Verven

Nog steeds ben ik in de ontkenning. De volgende fase is woede/opstandigheid. Volgens mij zit ik daar nog lang niet in. Wel voel ik me buitengewooon bedrijvig. Wij gaan op zijn laatst 15 september verhuizen, terug naar Nederland. Daar werken we naar toe. Hier in Zweden lever je je huis piekfijn af, helemaal schoongemaakt en helemaal opgeknapt met alle electrische apparaten er nog in. Toen ik in october een schilder benaderde, beloofde hij te komen in januari. Hij had al een keer in mijn huis rondgekeken en diende een begroting in van 50.000 SEK, dat is 5000 Euro ongeveer, waar ik mee akkoord was gegaan. In januari hoorde ik niks, half februari ben ik maar eens gaan bellen, maar toen had hij precies vakantie en hij beloofde de week daarop terug te bellen. Dat weekend werd Leo in het ziekenhuis opgenomen en ik dacht even niet aan schilderen natuurlijk. Omdat ik niet thuis was, ging ik ervan uit dat hij het had geprobeerd. Na twee weken mailde ik hem en legde uit wat er was gebeurd en of hij mij terug wilde mailen wanneer hij kwam en daar heb ik HELEMAAL NIETS op gehoord!!! In april ben ik toen maar eens andere schilders gaan benaderen, maar zij zaten allemaal al vol tot de grote vakantie. In juli ligt hier het hele openbare leven plat, iedereen is naar zijn sommarstuga(zomerhuisje) in het Noorden of zwerft op een boot tussen Zweden en Finland. Vandaar dat ik maar heb bedacht dat we het zelf moesten doen. Nu heb ik twee linkerhanden en ben ook nog eens erg slordig, dus ik heb in mijn leven al heel wat negatieve feedback moeten slikken over mijn verfkunsten. Gelukkig kwam eerst mijn vriendinnetje Repel mij helpen, daarna kwamen mijn dochter en schoonzoon met hun kinderen en verfden mijn balustrade buiten en verlosten mij en passant van een heleboel rommel die ik in de loop van de jaren verzameld heb en die we NIET mee gaan nemen naar een huis dat op zijn best 2x zo klein is als dit . Een een paar weken later kwam mijn vriendinnetje Yvon mij helpen.

Vier lange dagen hebben we gepeund en we hebben de keuken en de badkamer geverfd, zij heeft het hele huis schoongemaakt en wat nog het belangrijkst is: zij heeft mij over mijn angst voor verven heengeholpen die ik mijn leven lang al heb…. Ik heb twee vensterbanken geverfd en nu durf ik. Toen ze weg was, heb ik eerst de schoorsteen geverfd, daarna heb ik drie mensen gecharterd om mijn plafond te verven, dat KAN ik echt niet meer. Ik ben voortdurend bang om te vallen en kan niet genoeg kracht zetten om de verf gelijkmatig over het oppervlak te verdelen.

Maar wat ik WEL kan: de muren verven! Dus nu heb ik de schoorsteenmantel spierwit en de muren van de allrum zachtgeel geverfd in twee dagen (vooral het afplakken was een hels karwei met vijf deuren en een raam en overal lijsten tegen het plafond aan). toen heb ik ook nog al het koper gepoetst van de kachel.  Ik ben zo trots, zo TROTS!!

Jullie denken nu natuurlijk dat wij de hele dag lopen te huilen, maar dat is helemaal niet zo. Af en toe schiet er eentje wel eens vol, maar Leo houdt altijd zijn gevoel voor humor. Gisteren zei hij dat hij nu  met recht een ouwe kankerlijer is……….
Vanavond(vrijdagavond) is onze zoon uit Duitsland gekomen met vrouw en kind en dat is heerlijk. Morgen gaat hij me helpen met wat zware karweien en dan vertrekken ze zondag weer naar huis. Het is precies een dag rijden en maandag moet hij weer werken. De berichtjes en bemoedigeningen van jullie allemaal doen erg veel goed. Het is fijn om te weten dat er veel mensen aan je denken……

Dit schreef ik vrijdag en ondertussen is het dinsdagmiddag. Het was 28 graden hier vandaag.. Alles juicht, maar mijn evenwicht is zeer wankel. Zolang ik maar aan het werk blijf…. Gelukkig is er een heleboel te doen. Vamorgen weer plafondverfhulp gekregen. Nu is onze grote huiskamer gewit. Ik heb weer een heleboel muren te verven. Mijn productieve dagen zijn echter erg kort, want we hebben iedere dag wel wat. Leo’s rijbewijs is verlopen op het moment en we zitten in de procedure van een nieuw rijbewijs, maar voorlopig rijd ik hem nog overal naartoe (behalve naar de dialyse). Morgen krijgt Leo zijn canule in, waardoor de chemokuur gegeven wordt vanaf volgende week dinsdag. Donderdagochtend krijg ik gelukkig weer hulp van een lief Nederlands/Zweeds vriendinnetje die gewoon keihard 2x anderhalf uur wil rijden om mij een grote ochtend te helpen. Om 1 uur moet ik dan hier weer weg om met Leo na zijn dialyse naar de zuster te rijden en zijn been te laten verbinden. Dan vertrekken we vrijdagochtend vroeg naar Nederland om naar een huis te kijken wat we willen kopen. Daar ontmoeten we onze overige drie kinderen met alle aanhang en zaterdagavond vliegen we weer terug. Dan moet Leo zondag weer dialyseren en ik ga maandag weer verder ons huis in orde maken voor de verkoop. Terwijl ik het zo opschrijf word ik moe van mezelf en tussendoor praten Leo en ik natuurlijk ook nog over zijn gezondheid en zo en over kinderen en kleinkinderen en herinneringen…. Ik ben erg bang om òm te vallen, wat helemaal niet kan! Daarom probeer ik ook echt goed voor mezelf te zorgen;  daar dien ik Leo ook het beste mee. Zo kijk ik iedere dag van vijf tot zes naar oude afleveringen van Grey’s Anatomy en op woensdagavond is  de nieuwste versie. Na zes uur verdwijn ik meestal naar de tuin tot een uur of negen en tussendoor eten we een boterhammetje (tussende middag warm).

Zo dus, het gaat wel, maar het gaat ook niet. Ik put troost uit het feit dat kanker minder hard gaat als je ouder bent. Het gekke is dat Leo nog steeds niet ziek is, behalve dan dat been. Hij heeft geen pijn, hij heeft geen koorts, hij heeft geen ademnood, zijn conditie is niet slechter dan een maand geleden en toch is hij gevaarlijk ziek volgens de dokter. Op Facebook en in de mail krijg ik verhalen van mensen die vertellen dat hun man of broer of vriend nog anderhalf, nog drie jaar, of nog vijf jaar heeft geleefd en ik hoop en hoop en hoop dat hij ook een van die mensen is…  Jullie hartverwarmende reacties zijn echt een balsem. Ik zal de komende tijd echt niet meer op iedere reactie kunnen reageren, maar weet dat ik het heel erg waardeer.

 

Daar kwam dan eindelijk de klap met de hamer…..

Al een aantal jaar is Leo ziek en heeft hij steeds iets meer kwaliteit ingeleverd. Eerst kreeg hij een dubbele longontsteking in Bogota en belandde daar in het ziekenhuis. Toen hij naar Zweden terugkwam, heeft hij daar ook nog twee weken gelegen.Daarna heeft hij thuis nog drie maanden moeten herstellen.

Toen hij ging dialyseren drie jaar geleden ging dat eerst nog thuis vier keer per dag. Toen konden we nog -beperkt – reizen. Geen langere vluchten dan drie uur, dus Nederland was goed te halen. In Zweden konden we met de auto nog overal komen.

Toen de zakjesdialyse misging vorig jaar, werd Leo heel ziek en bij de daaropvolgende kleine operatie had hij een joekel van een nabloeding. Tegen de tijd dat hij daarvan hersteld was, was de zomer al een heel eind heen. Reizen zit er voor ons niet meer in, want Leo moet 3x per week naar het dialysecentrum. Ze staan -beperkt- gastdialyses toe, maar dat moet je drie maanden van te voren regelen en je eigen ziekenhuis moet dat betalen: 500 Euro per dialyse. Het is te begrijpen dat Leo zich daar niet zo makkelijk bij voelt.

Nu moet je niet denken dat Leo maar zo’n beetje niks zit te doen daartussenin, nee: op de dagen dat hij geen dialyse had, ging hij naar de Uni, want hij had nog een project lopen wat eind maart klaar was en dan zou hij gewoon gaan rentenieren, behalve dan dat hij de laatste week van juli en de eerste week van augustus nog een conferentie had van het Ph.D programma van de Erasmus Uni, waarvan hij aan de wieg had gestaan en dat hij mede heeft opgericht. Dat zou de laatste keer worden en dan zou hij echt ECHT gaan rentenieren in Nederland.

Helaas werd hij aan het einde van de winter ineens héél ziek. Dat kan je HIER    lezen.

Nu heeft hij zijn project niet af kunnen maken op de Uni van Linköping. Met dat been gaat het redelijk. De wonden worden kleiner en hij heeft  alweer meer energie. Hij verheugde zich op zijn bezoek aan Rotterdam in juli en augustus. Afgelopen maandag moesten wij bij de hematolog komen voor de definitieve uitslag van de biopsie die in maart van zijn been genomen is. Ze zochten daarbij naar een complicatie van nierfalen die soms optreedt bij dialyse, waarbij de haarvaatjes in de huid verkalken. Dat zou een verklaring voor zijn wonden moeten zijn. De dokter vroeg of we de diagnose al gehoord hadden. Toen we dat ontkennend antwoordden, zei hij dat er tumerous weefsel gevonden was in de biopsie.  Hij blijkt een lymphetumor te hebben. Amputeren heeft geen zin, want ze hebben ook al verdikte knopen in zijn borst gevonden. Op het spectrum van minst gevaarlijke tot meest gevaarlijke zit deze vorm helemaal op de gevaarlijke kant. Out of the blue, volkomen onverwacht.

Je kunt twee dingen doen, zei de dokter. Je kunt niets doen, dan ben je binnen enkele maanden dood (een of twee zei hij). Je kunt 6 chemokuren ertegenaan gooien en dan kan je ook binnen enkele maanden dood zijn, maar het kan ook nog een half jaar duren. Er zijn zelfs gevallen bekend waar mensen nog enkele jaren hebben geleefd. De dokter raadde wel behandeling aan, maar hij kon absoluut geen garanties geven. We hebben het nog over de bijwerkingen gehad en over het feit dat dialyse een complicerende factor is, maar hij past de chemokuren daarom ietsje aan. We kunnen ieder moment besluiten dat hij geen verdere behandeling wil als het te zwaar wordt of als de chemokuren helemaal niet helpen. Aan het eind van de middag had Leo al besloten dat hij voor de chemokuren gaat. Dus nu gaat hij per 7 juni 6 chemokuren krijgen om de 14 dagen….

Het is volkomen onwerkelijk allemaal. Leo is totaal niet ziek en toch zou hij over twee maanden dood zijn als er niks gebeurt. In de rouwverwerking heb je vier fases. Ik weet er alles van. Toch ben ik geneigd te denken dat ze de biopsie van iemand anders hebben geanalyseerd en dat iemand anders nu met calciphylaxis is gediagnostiseerd…….  Ik zit dus in het eerste stadium: ontkenning.

Zijn reis naar Rotterdam heeft Leo gisteren afgezegd. Zijn been moet nog twee keer per week worden verbonden, Hij heeft drie keer per week dialyse en dan zou nu het schema van zijn chemokuren moeten worden aangepast. De dokter was ertoe bereid, we hebben het gevraagd. Hij zei letterlijk: “Als u een minder agressieve vorm van lymphoon had gehad, had ik gezegd dat daar niks van inkwam, dat de chemokuren uw enige kans op overleven waren. Maar omdat we nu toch niet weten of het überhaupt wel resultaat zal opleveren, kunnen we de chemokuren wel eromheen plannen”.  Klinkt niet erg bemoedigend, vind je wel?

Ayez pitié de moi (heb medelij met mij)

 

Zal je altijd zien: al die weken dat Leo in het ziekenhuis lag, kon ik alles zomaar doen. Vorige week dinsdag is hij eruit gekomen en woensdag kwam Wendy me helpen. Toen ze zaterdagmiddag wegging, hadden we ZOVEEL gedaan!! Wat ben ik blij met de hulp die ik van haar kreeg! Ze heeft zo’n acht verhuisdozen naar de garage gebracht en we hebben de klk en de bijkeuken schoongemaakt en gesorteerd

Zo zag de klk eruit voor wij er aan de gang gingen:

 

En dit zijn de foto’s van erna:

Dan hebben we nog de bijkeuken,  ervoor en erna:

Omdat we veel meer tijd hadden dan verwacht (ik hoefde niet naar Leo toe), hebben we ook nog een aantal leuke dingen gedaan.

Donderdagavond voelde ik  een hoest opkomen en ben vroeg naar bed gegaan. Vrijdag was het nog ietsje erger en toen ik zaterdagochtend opstond was ik gewoon een beetje ziek. Nadat Wendy was vertrokken, ben ik meteen naar mijn bed vertrokken en ik kwam er pas om een uur of elf ’s avonds even uit. Zondag heb ik zo’n beetje de hele dag geslapen en vanaf zondagavond was de hoest zo erg dat ik niet eens meer naar bed DURFDE! Als ik ging liggen, moest ik zo erg hoesten, dat het voelde alsof mijn longen uit elkaar scheurden. Maandagochtend was er een neusverkoudheid bijgekomen. In 1 ochtend had ik mijn neus gesnoten in een hele keukenrol  (en ik had een heel pakje Tena lady opgebruikt).

Dacht ik dat het niet erger kon worden, maar vannacht had ik de ergste nacht ooit. Ik was echt een beetje in paniek! Ik had een niet aflatende hoestprikkel en er kwam bij het hoesten geen slijm los, alleen een scheurend gevoel in mijn borst en het zuur. Ik dacht serieus een paar keer dat ik een longbloeding zou krijgen en wat dan? Leo kan niet rijden met dat been en hij is al zo snel in paniek. Op een gegeven moment ben ik in de logeerkamer op de makkelijke stoel gaan zitten met het dekbed over me heen. Toen ben ik gaan tellen. Ik moest tien keer in-en uitgeademd hebben vooor ik mocht hoesten. Niet dat het helemaal lukte, maar langzamerhand kreeg ik mijn hoestprikkel ietsje onder controle. Ik ben daar zelfs even weggesukkeld en toen in bed gaan liggen. Toen ik om half zes weer wakker werd, had ik een uur of twee geslapen……  Ik was gebroken. Niet alleen had ik veel te weinig geslapen, dat hoesten kost ook zoveel energie. Ik had spierpijn in mijn middenrif, in mijn hoofd, ja zelfs in mijn kaken! Toen kwam Leo’s vervoer van de dialyse ook nog eens niet. Omdat we vanmiddag opnieuw zijn been moesten laten verbinden, moesten we na de dialyse meteen weg en hoe later hij daar is, des te later is hij ook weer thuis…. Leo vroeg of ik hem wilde brengen. Bijna had ik gevloekt, maar hij kan er ook niks aan doen natuurlijk. Gelukkig kwam de taxi toen we omhoog op ons weggetje reden en hij is overgestapt.

Toen ik om een uur of half tien een telefoontje kreeg, ben ik er lekker bij gaan liggen en tot mijn verbazing heb ik ruim twee uur daarna geslapen! Nu is het ietsje beter. Ik heb een hoestdrank gekocht (die de hoestprikkel dempt)bij de Apotheek ( toen Leo zijn been liet verbinden) en ik heb Iboprufen tegen de koorts en de ontsteking . Verder slik ik weer braaf Echinacea en vit C en D. Zo MOET het lukken, toch?

 

 

Rennend werkbezoek

Ze ging en ze kwam en nu gaan we de klk  en de bijkeuken opruimen! De klk is de ruimte achter de gastendouche die in de brochure toen we het huis kochten als klk stond aangegeven. Het bleek een afkorting voor kledkammare (kleedkamer, inloopkast). Wij zijn het altijd de klk blijven noemen…….

Foto’s van hoe het geworden is, volgen later.