1 jaar min 1 dag

En weer is het zondagavond. Verleden jaar zondagavond (morgen precies een jaar geleden) stierf Leo om kwart voor tien’s avonds.. En hoewel het echt goed met me gaat, ben ik vanavond erg sentimenteel. Ik heb zitten huilen bij zo’n vreselijk draak van een chickflic vanavond, alleen maar omdat het dochterje van de koning vertelde dat ze haar overleden vader zo miste en net weer toen ik al jullie commentaren weer eens doorlas…….. Ik schrijf binnenkort een  echt logje, beloofd!

Weduwe met twee nieren

Die term is niet van mij, maar staat bij de commentaren van dit logje. Maar ik ben het wel, een weduwe met twee nieren.  De niertransplantatie is nooit doorgegaan. Steeds als het bijna zo ver was, kreeg Leo weer een gezondheidsprobleem waardoor het uitgesteld werd. Tot het duidelijk werd dat het niet meer kon…..

Afgelopen zondag, 5 december,  was het 25 jaar geleden dat we 12½ jaar getrouwd waren. De 47½ jaar huwelijk hebben we dus niet gehaald en ook niet de 50 jaar verkering(vanaf 10 mei 1967), maar wel 49½ jaar.

En nu moet ik een hele nieuwe vorm vinden om te leven en daar ben ik hard aan bezig. Het gaat eigenlijk best goed met me (als tenminste iemand niet vertelt wat voor bijzondere man ik toch wel had, want dan schiet ik vol). Ik denk dat een reden daarvoor is, dat ik al eenflinke tijd aan het rouwen ben. Ik was stevig voorbereid en ook Leo heeft keurig alles geregeld met huis en pensioenvoorzieningen, zodat ik wat dat betreft geen zorgen heb. Wat ook meehelpt is, dat ik hier in een nieuw huis woon, in een nieuw land waar ik nog weinig herinneringen aan Leo heb liggen. Ik mis hem  natuurlijk, maar soms heb ik nog half het gevoel dat ik hier een poosje in Nederland ben en dat hij in Zweden op me wacht, of dat hij een poosje in het buitenland is voor zijn werk en dat ik hem later achterna kom. Eigenlijk voelt het nog het meeste zo en nu hoop ik maar dat hij het naar zijn zin heeft daar in het buitenland, want de Internetverbinding laat zeer te wensen over. Bijna iedereen zegt dat de klap nog moet komen en slechts enkele mensen zeggen dat ik misschien de klap al heb gehad. Ik zal wel zien.

De afscheidsdienst was prachtig, erg Leo waardig. Onze oudste dochter heeft een schets van zijn leven gegeven en hoe zij als kinderen hun vader hadden beleefd, Onze oudste zoon heeft een stuk op de gitaar gespeeld, daarna heben we gekeken naar een fotoreportage (door mijn andere zoon gemaakt) van Leo met als lied: ‘As tears go by’ van de Stones met de onsterfelijke zin erin (die Leo helemaal typeert)  ” I sit and watch the children play” en “I sit and watch as tears go by” En dat was hij: een beschouwer, een scherpe observator. Na de fotoreportage was er een lied van de kleinkinderen, een gedeelte uit “Mijn opa, mijn opa, mijn opa” Zij wilden ook iets doen aan afscheid en dit was wat we erop bedachten. Na de kinderen sprak een collega van Leo, Prof. Wim Hafkamp, over de betekenis die Leo heeft gehad en de erfenis die hij heeft  achtergelaten  met betrekking tot de wetenschap. Daarna kregen we een prachtig stuk op de saxofoon van een andere oud-collega Prof Han Brezet. We hadden op het einde nog open spreektijd om mensen de gelegenheid te geven op hun eigen manier nog afscheid te nemen en er was een jeugdvriend van Leo die daarvan gebruik maakte.  Daarna sprak ik het dankwoord zelf uit. Ik had het niet voorbereid, was er niet aan toegekomen en ik werd dan ook de nacht daarop wakker om te piekeren wie ik allemaal was vergeten te danken. Dat doe ik dan bij deze: ik wil iedereen bedanken die gekomen is om mij te helpen het huis in Zweden verkoopklaar te maken. Dat is Wendy Groenewegen, dat is Yvonne Stierman en dat zijn Jet en Piet, die anoniem willen blijven. Zij hebben muren geverfd, terrassen in de olie gezet en de garagedeuren keurig geverfd. 3x zijn ze geweest en 3x hebben ze keihard doorgewerkt tot Leo uit de dialyse kwam.Zij wonen wel in Zweden een groot deel van het jaar, maar niet heel dichtbij. Tussendoor hadden ze een hut gehuurd op de camping…..Ze namen zelfs hun eigen eten mee, zodat ik niets voor hun hoefde te doen….

Met dat slapen is het trouwens nog niet helemaal in orde (understatement). Ik slaap ALTIJD slecht als Leo niet thuis is, altijd al gedaan, maar nu is het nog een graadje erger.  Omdat ik een half jaar lang al gebroken nachten heb, met vooral de laatste weken wel vijf of meer onderbrekingen op één nacht, kan ik niet meer doorslapen. Ik ga expres vroeg naar bed en val dan heel diep in slaap. Als ik dan wakker wordt, kom ik tot de ontdekkig dat het pas half twaalf is! Dan moet de nacht nog beginnen. Een half uurtje later val ik dan in slaap om om half twee weer wakker te worden. Datzelfde tafereeltje herhaalt zich dan nog een keer om drie uur of zo en nog een keer om half zes. Dan word ik om half zeven wakker en nog een keer om acht uur of half negen en dan ga ik eruit. Nu, na een week of twee wordt het ietsje beter, maar het zal nog wel even duren voor ik drie of vier uur achter elkaar kan slapen. Onze zoon uit Duitsland is vorige weeek zondagochtend weer naar huis gegaan en sindsdien slaap ik alleen. Bang ben ik niet, maar ik doe voor de zekerheid toch maar de deur op slot. Verder bouw ik enkele zekerheden in om me senang te blijven voelen. Om een uur of vijf doe ik een schemerlampje aan in de slaapkamer en als het erg koud is, leg ik om een uur of negen een kruik in bed. Dan kom ik binnen in een slaapkamer die prettig verlicht is en een warm bed heeft. Twee keer is het al voorgekomen dat ik in het donker thuiskwam, maar dan had ik voor ik wegging een lampje aangedaan. In een donker huis of een donkere kamer binnenkomen vind ik niet leuk.

Ik heb nog maar 1x gehad dat het me echt aanvloog. Iemand vroeg of ik nog oliebollen ging bakken dit jaar. Het IDEE om oliebollen te bakken, terwijl Leo er niet bij is, werd me even te veel. Later bedacht ik dat het misschien goed is om een nieuwe traditie te beginnen en oliebollen te bakken met de kleinkinderen…. Zo worstel ik en kom ik boven. Ik kook en soms ook niet. Ik krijg al af en toe bezoek en dan kook ik recht op en neer, want naar meer staat mijn hoofd nog niet. Het gaat wel, het gáát wel, HEUS!

 

 

 

Leo is overleden

Mijn hart huilt

“En weten jullie het toch nog een beetje gezellig te maken met zijn tweeën?”

Dat vroeg een vriend van ons een paar dagen geleden toen we een skypegesprek hadden. Ik moest er flink over nadenken. We zijn zo bezig met de verzorging van Leo – ligt hij goed? Is dat rode streepje een begin van doorliggen? Heeft hij zijn medicijnen gehad? Is de ambulance er al om hem te halen? Is de ambulance er nu nog niet terug? Waar zou hij vandaag eens trek in hebben? Ben ik op tijd thuis? Zal ik hem nog maar een slaappil geven? Heb ik tijd om nog een verhuisdoos uit te pakken?enz. enz – dat iets als GEZELLIGHEID nu niet iets is waar ik bezig mee ben.Maar toen hij dat zo vroeg, heb ik besloten om bewust gezelligheid in te bouwen. Voor mij is gezelligheid altijd verbonden met lekker eten en daar is natuurlijk nu geen sprake van. Dus nu heb ik mijn verzameling kaarsen, kandelaars en theelichtjes opgediept uit de verhuisdozen en sinds twee dagen branden we we elke avond een hoop kaarsen zodra het donker wordt. Je moet toch wat…. En ik maak het me gezellig door heerlijke(Hollandse) maaltijden te koken helemaal alleen voor mij! Ik MOET ook goed voor mezelf zorgen, want ik mag niet omvallen.

 

S

draadjesvleesmetrode kool en appeltjesen aardappelpuree (zelf gemaakt)

witlof met ham en kaas uit de oven

hetzelfde draadjesvlees, maar dn metspinaie á la creme

Sinds mijn logje over de toestand van Leo, was er eigenlijk vrij weinig veranderd tot een  week geleden. Nu doet zijn rechterarm zeer en funcioneert niet helemaal goed. In zijn linkerarm heeft hij een shunt, dus daar moet je ook voorzichtig mee zijn. In overleg met de huisarts zijn we nu begonnen met paracetamol 3x 1000en dat heeft goed geholpen. Hij beweegt meer en kan beter meehelpen met de verzorging..Het slapen ’s nachts is een groot drama. Hij raakt ieder gevoel voor tijd kwijt ’s nachts en roept dan soms ieder half uur (of vijf minuten later weer)dat hij iets wil, water, of hoger liggen of er zit een kreuk in het laken. Ik heb langzamerhand veel respect gekregen voor die prinses (op de erwt). Ik neem zijn klachten allemaal heel serieus, want als je eenmaal doorligwonden hebt, kom je er bijna niet meer vanaf. Na twee bijna geheel doorwaakte nachten, ben ik oplossingen gaan zoeken voor mijn irritatie (ik kan er mijn hele leven al heel slecht tegen om uit mijn diepe, diepe slaap te worden gehaald). We geven de (superzware!) slaappillen iets eerder op de avond, zodat dat onrustige, dat vechten tegen slaap en track of time verliezen nog in de avond komt als ik nog gewoon wakker ben en dat hij ’s nachts wat beter slaapt. Als hij overdag uuuuuren slaapt, ga ik ook maar een paar uurtjes plat. En wat ook goed helpt is, dat ik naast hem in de schommelstoel ga zitten in de nacht met mijn dekbed over me heen een beetje soezen. Als hij dan  onrstig wordt, registreer ik dat sneller  en kan ik hem sussen voor het paniek  wordt. Is hij dan goed rustig, kan ik zelf ook naar bed om een uurtje of twee te slapen. Een andere oplossing die er gaat komen is, dat een van de kinderen 1x per week bij hem gaat slapen zodat ik een nacht goed door kan slapen. Ik ga dan in een ander deel van het huis slapen, zodat ik hem niet hoor.

Drie dagen per week werkte Leo en drie dagen per week dialyseerde Leo. Eind maart zou zijn laatste project afgerond zijn en dan had hij alleen nog en een promotie als promotor in Rotterdam eind april en twee/drie weken in Rotterdam in de zomer. Leo is ooit het off campus Ph.D gestart met zijn Amerikaanse collega en dat programma bestaat nu 22 jaar.In de zomer of de herfst komen de studenten bij elkaar en zijn er colleges, workshops, bezoeken op locatie en persoonlijke begeleiding bij het maken van het proefschrift. Hoewel Leo de laatste zeven jaar in Linköping heeft gewerkt, was hij nog steeds nauw betrokken bij het programma. Door zijn dialyse kon hij er niet meer bij zijn als het programma in een ander deel van de wereld was, maar deze zomer was het in Rotterdam.Hij had zich er erg op verheugd. Het zou de apotheose worden van ´het einde van zijn carrière, een succesvolle carrière kan je wel stellen.Deze doelen heeft hij allemaal NIET gehaald.

Toen duidelijk werd dat hij zo ziek was/zou worden dat beterschap er niet meer inzit, had hij nog twee doelen: hij wilde naar Nederland om daar nog de laatste tijd te wonen èn hij wilde de tweeling die mijn zoon en schoondochter zouden krijgen, nog meemaken. Dàt zijn de doelen die hij WEL heeft behaald.

Ondertussen zijn er al verschillende vrienden en oud-collega’s langsgekomen waarmee herinneringen konden worden opgehaald.We hebben zijn twee oorkondes aan de muur gehangen en ook het ambulancepersoneel en de wijkverpleging vragen hem wat hij dan zoal  gedaan heeft voor werk. Soms is dat uit beleefheid om het gesprek op gang te houden, maar er zijn ook een aantal mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in zijn expertiseveld.

Maar het is vooral heerlijk om de kinderen en kleinkinderen (behalve eentje) zo dicht bij ons te hebben. 3x per week hebben we wel een kind met kinderen, soms komen ze’s avonds even een uurtje langs, soms komen ze met het hele gezin, soms alleen eentje met een van hun kinderen of helemaal zonder.Soms komen ze een hele of ruime halve dag om te helpen kasten in elkaar te zetten, dozen helpen uit te pakken en op de trampoline te springen die in de tuin staat….. We hebben samen het hele nieuwe huisje geverfd en aan styling gedaan. Ik kreeg ook een telefoontje van onze oude pleegdochter, die nu 20 minuten bij ons vandaan woont. Zij bood aan dat ik haar ieder moment kan bellen en dat ze dan komt. Zij zit het dichtste bij op dit moment. “Ik ben  niet vergeten wat jullie vroeger voor mij gedaan hebben hoor!” zei ze. “Ik wil graag wat terug doen als het kan” LIEF hè? Ik voel me echt aan alle kanten gesteund, maar het stuk, dat laatste stuk met Leo, kan niemand van me overnemen en dat wil ik ook niet. Gisteren en vandaag slaapt hij zowat de hele dag ononderbroken (behalve die ellendige nachten!).

Het kan zomaar zijn dat hij steeds meer gaat slapen, maar het kan ook zijn dat hij weer terugbounced van deze periode……. We blijven afwachten. Ik zit nog steeds liever hier aan de tafel  naar een slapende man te kijken dan dat ik hier alleen zit zonder naar hem te kunnen kijken……

Van hier naar daar en weer terug.

De reis naar Nederland per ambulance duurde 17½ uur.  Er kwamen een verpleegkundige en een chauffeur. Ze waren enkele uren te vroeg en wij hadden nog niet op ze gerekend. Om half zes ’s avonds vertrokken we. Leo was nostalgisch toen we wegreden. “Dat zie ik nooit meer terug” zei hij. Bij het verlaten van Zweden zei hij dat ook en bij het verlaten van Denemarken nog een keer en bij het verlaten van Duitsland weer. De reis zelf was nog behoorlijk comfortabel. Ik mocht bij Leo achterin zitten op een heerlijke stoel. We hadden eigen dekbed, kussens en dekens meegenomen. Leo lag dan wel op een smalle brancard, maar hij hoefde niet helemaal ingesnoerd. Dat moest hij in Zweden wel altijd, maar dat was dan een kort ritje naar het dialysecentrum.  Tegen dat insnoeren had hij het meeste opgezien. In Zweden wordt altijd voor 100% volgens de regels gewerkt en we waren even vergeten dat Nederlanders wat makkelijker zijn als het nodig is. Ik had drinken en wat te snoepen meegenomen en we zaten/lagen daar gezellig samen achterin. Onderweg werd er regelmatig gestopt, zodat onze begeleiders konden eten of tanken of van chauffeur wisselen.. Ergens voor Hamburg, om 3 uur ’s nachts, hebben ze ook allebei twee uur liggen slapen. Op de boot van Denemarken naar Duitsland zijn we ook in de auto gebleven (daar hadden we toestemming voor), maar toen heeft Leo op de rand van de brancard even gezeten. Ik heb 3x drie uur kunnen slapen, dus ik was echt niet zo moe toen we aankwamen. Leo heeft wat minder geslapen, maar toch ook redelijk. Nou en nu wonen we dus weer in Nederland, op het platte land en het is net of we nooit zijn weggeweest. Ik moest even wennen aan het betalen met Euro’s, moest ff wennen aan de grotere snelheid overal om je heen (iedereen heeft veel meer haast) en ik moest ff wennen aan veeeel meer wind!

Wat ons huisje betreft: de oude bewoner was zo vriendelijk om ons vast in het huis te laten wonen, terwijl het nog niet officieel van ons was en ons stuk van het huis nog verbouwd moest worden. We hebben dus drie weken gebivakkeerd in de huiskamer die van onze dochter met haar gezin wordt. Ik kon dan de keuken en de badkamer boven gebruiken en Leo wordt op bed gewassen. In een razende vaart heeft de installateur (die ook de oude bewoner van het huis is) allerlei muurtjes en plafonnetjes aangebracht en een prachtige badkamer gebouwd met een apart toilet.

slaapkamer in wording……

badkamer in wording….

Sinds vorige week dinsdag wonen we nu in ons eigen stuk van het huis en het is heerlijk! Het huis is precies groot genoeg: 63 m3 met een huiskamer + open keuken, een badkamer met hoekbad en jetstralen en een inloop douche, een quilt/naaikamer/kantoortje, een aparte WC en een slaapkamer. Leo ligt in de huiskamer en mijn bed staat voorlopig in het quilt/naaikamertje, want als de deur dan open is, kunnen we elkaar zien.

De muren hebben we zelf geverfd…..

Ik slaap zo lang in het quilt/naaikamertje, want dan kunnen Leo en ik elkaar zien als we slapen.Foto’s van de slaapkamer komen later. Daar hebben we nu ons kantoortje van gemaakt.

Voor we naar Nederland kwamen, had ik natuurlijk ook de ijzige verhalen over de thuiszorg gehoord en met angst en beven zag ik onze thuishulp tegemoet.  Man, is dat ff meegevallen! Ik heb niets dan lof voor de thuisorg, moet ik zeggen.  Ze zijn deskundig, ze zijn vriendelijk, ze nemen de tijd enz. enz. De huisarts is op bezoek geweest en ze belt nu om de 14 dagen en om de 14 dagen  komt ze langs. Ook bij het dialysecentrum zijn ze uiterst vriendelijk en behulpzaam (we hadden wat moeite met administratieve zaken i.v.m. de verzekering), nee  jongens, niets dan lof! Natuurlijk hebben we onze staaltjes bureaucratie alweer meegemaakt, maardat is echt niets vergeleken bij Zweden!

Het is natuurlijk geen Zweden, maar deze achtertuin is ook niet te versmaden….. Ik probeer er iedere dag even heen te lopen en te genieten….

Soms ben ik even in de war. Dan loop ik een winkel binnen en hoor ineens Nederlands praten. Opgetogen  wil ik dan op die mensen afstappen en vragen of ze met vakantie zijn of hier wonen tot het tot me doordringt dat IEDEREEN hier Nederlands praat!. Of de thuiszorg komt er aan en ik zit met een Zweedse zin paraat. Maar voor de rest is het net of ik nooit ben weggeweest. Ik vind het leuk mijn weg te zoeken in de winkels hier. Op dindagmiddag staat de visboer in Klundert, dus dan wordt er vis gehaald en op donderdag is er markt in Zevenbergen, daar ga ik trouw naar toe. Ik heb daar ook een fijne slager ontdekt. Een goeie bakker is bij ons op de Zwingelspaanse dijk of all places, maar die is alleen op zaterdag open. Doordeweeks komt hij langs de deur. Ik heb hem voorlopig op woensdag besteld.Verder heb ik een mooi groot winkelcentrum in Etten-Leur ontdekt. Naar Roosendaal moet ik nog toe, ben ik nog niet toe gekomen. Dan ligt Breda binnen handbereik en Bergen op Zoom. En ik kan natuurlijk ook makkelijk een keer naar De Markthal! Hoewel ik full time mantelzorger ben, heb ik drie ruime ochtenden ‘vrij’ als Leo naar de dialyse is. Ik heb al een wasmachine en een droger en sinds vorige week ook een grote vriezer. Daar ga ik drie laden mee vullen en mijn kinderen krijgen de rest tot hun beschikking….

Volgende logje gaat weer over Leo, die keihard Nederland heeft gehaald en de nieuwe tweeling. We gaan nu door voor de Kerst.

Save

Save

Palliatieve zorg noemen ze het,maar ze bedoelen te zeggen: Pappen en nathouden

Er is veel gebeurd sinds mijn laatste logje. Leo is opgenomen geweest, weer naar huis gestuurd, opgenomen geweest, weer naar huis gekomen en nu is hij thuis. Tussendoor hebben we ook nog 5 dagen in een hotel gelogeerd en is ons huis verkocht.

Hij is uitbehandeld hebben ze gezegd (zijn laatste anderhalve chemokuur is komen te vervallen vanwege de ernstige bijwerkingen) en krijgt dus nu palliatieve zorg. Wel gaat hij nog 3x per week naar de dialyse, maar met liggend ziekentransport. We hebben hier thuis een ziekenhuisje. We hebben een douchestoel, we hebben een rolstoel (waar hij nooit in zit), we hebben een tillift en overal drempelovergangen.We hebben thuishulp voor zijn verzorging ’s morgens en ‘smiddgs als hij uit de dialyse komt, we hebben een verpleegkundige die 2x per week zijn wonden komt verzorgen en voor de rest zorg ik voor hem .

Deze foto laat ik aan alle thuishulpen zien, zodat ze weten dat die oude, zieke man die ze verzorgen, eens een jonge verliefde jongen was..

Ik ben ineens full time mantelzorger geworden van een terminale man. Dat zijn termen die je wel eens hoort of leest en die een afstand scheppen die helemaal geen recht doet aan wat er werkelijk gebeurt. Wat gebeurt er dan wel  in werkelijkheid? vragen jullie je waarschijnlijk af.  Moeilijk te zeggen. Ik kan hier een hele verhandeling houden over  hoe ik snel  zijn bed verschoon en de slaapkamer schoonmaak terwijl hij naar de dialyse is, dat ik dan ook snel alle boodschappen doe, dat ik alleen maar dingen koop daar (in belachelijke hoeveelheden) waarvan ik denk dat hij ze misschien gaat eten, dat ik uren hier in onze slaapkamer zit met mijn laptoppie en kijk hoe hij slaapt. (hij is ongeveer 5 uur per dag wakker)dat als ik een wasje ophang of ff strijk of aan het afwassen ben, dat ik dan om de vijf minuten even ga kijken of hij misschien wakker is en wat wil drinken , dat ik tot in detail aan de kinderen schrijf of met ze bel hoe hij zich voelt en wat hij heeft gedaan. Maar dat alles beschrijft niet de toestand.  Er heerst hier een sfeer van eindeloosheid, terwijl je tegelijkertijd donders goed weet dat het heel eindig is. Melancholisch en tegelijkertijd vredig. Daarom is het ook zo moeilijk om beslissinge te nemen die over een of twee dagen heen gaan. En die beslissingen moeten genomen worden, want we gaan verhuizen. Gelukkig hebben we kinderen die alles voor ons uitzoeken,, hoe het met vervoer gaat en hoe het in Nederland gaat (als hij het haalt). We hebben formulieren binnen om ons te machtigen bij de passering van de akte van ons huis en die van ons andere huis. Het enige waar we niet onderuit komen, is dat we lijfelijk aanwezig moeten zijn als we ons opnieuw in Nederland in gaan schrijven. Mijn oudste dochter bereidt de gemeente Klundert er vast op voor dat er op 3 october een brancard wordt binnengereden daar…….. Afgelopen weekend is onze jongste zoon geweest, aanstaande weekend komt onze oudste dochter en de andere twee komen een week later (als ze niet gebeld worden dat ze op stel en sprong moeten komen)…

Niet alleen is het moeilijk om beslissingen te nemen, ik kan ook niet huilen. Aan rouw ben ik nog helemaal niet toegekomen. Ik weet dat het komt, maar het is er nog niet. TE veel bezig met triviale zaken. Misschien komt het vandaag. Wehebben een afspraak vanmorgen om tien uur rond Leo’s dialysebed. Ze willen de dialyse gaan verminderen, omdat ze vinden dat het hem te zwaar belast……..  Ik vind dat de dialyse hem juist ontlast. Maar goed: we gaan maar eens horen wat ze te zeggen hebben en we gaan maar eens goed luisteren wat ze niet zeggen, maar wel bedoelen.

De tuin is prachtig en af en toe loop ik er even door. Omdat Leo nu niet naar de tuin kan, heb ik de tuin maar in huis gehaald. Vanuit zijn bed heeft hij zicht op een enorme bos bloemen uit de tuin. Iedere paar dagen maak ik een nieuwe bos……

alles uit eigen tuin…

Dat doe ik dan weer wel: plannen maken voor volgend jaar als ik lang en breed daar in de Tonnekreek woon. Ik heb in gedachten al een hele tuin aangelegd………

We hebben een huis gekocht en heel de wereld mag het eindelijk weten!!!!!

Toen het idee bij ons opkwam om weer naar Nederland terug te gaan, dachten we aan een appartement in het centrum van Rotterdam. Drie van onze kinderen en negen van de tien kleinkinderen wonen in Rotterdam en omgeving (allemaal binnen 20 minuten van het centrum). We komen allebei uit Rotterdam en de stad is de afgelopen jaren in de vaart der volgkeren opgestoten. Als je ouder wordt, is het heerlijk alles op loopafstand te hebben, ook het openbaar vervoer. Het leek Leo vooral leuk om hoog te wonen en mij vooral leuk om dan vooral een groot balcon te hebben. Die combinatie bleek een probleem. Hoge appartementen met veel balcon waren vooral DUUUR, als ze al bestonden.  Onze kinderen waarschuwden ons dat het Wonen in de grote stad ook nadelen kent, nadelen die met name voor ons gelden, zoals het missen van een tuin, een lapje zoals ze dat noemden en ook de onveiligheid ’s avonds als je dan thuis komt. Vorig jaar aan het eind van de zomer zouden we eerst verhuizen, maar in het voorjaar vorig jaar was Leo eigenlijk nog volop aan het werk en het werd zo heerlijk  weer en de tuin was zo mooi en het huis was nog niet verhuisklaar en en en en …….Wehebben toen onze verhuizing een jaar opgeschort.

Onze jongste dochter kwam met het idee om gezamenlijk een huis te kopen wat dan in een gedeelte voor ons en en gedeelte voor hun werd opgesplitst, het zogenaamde kangaroewonen.  Zij beschreef het als een win-win situatie. Wij zouden toch een huis met een tuin kunnen hebben en zij zouden in de buurt zijn om ons te helpen met boodschappen en allereli andere zaken, wij konden dagelijks genieten van onze kleinkinderen en zij konden het zich op deze  manier permitteren  in een gro(o)t(er) huis op het platteland wonen.We moesten even aan het idee wennen, maar werden eigenlijk steeds enthousiaster. Duidelijk werd wel dat ALS we zo’n huis zouden kunnen vinden, IEDEREEN van de betrokkenen het moest zien zitten. We spraken af dat als één van ons geen goed gevoel bij een huis had, zelfs als dat niet beargumenteerd kon worden, we het huis niet zouden kopen. Enthousiast beginnen we op Funda te zoeken en in lange skypesessies bespraken we de voor- en nadelen van de verschillende huizen. Sommige huizen waren zoo leuk, dat we er al haast woonden voor we het überhaupt gezien hadden. Lieke is bij enkele huizen gaan kijken, maar soms vielen die huizen in de praktijk erg tegen. Er moest van alles aan gedaan worden, of het bleek toch te donker van binnen. MAAR nu hbben we een huis gevonden en we hebben het ook al gekocht!

Leo en ik zijn dit weekend in Nederland en we hebben gisterochtend de getekende voorlopige koopakte ingeleverd en vandaag staat het als VERKOCHT ONDER VOORBEHOUD!!!!! Mag ik jullie presenteren : DeTonnekreek!

 

Klik vooral ook op de foto’s. We gaan van die achtertuin een juweeltje maken met mooie borders en een veld om te voetballen en een weitje en stal voor een pony . We zitten 800 m. van het Holands diep waar je kan wandelen in de grienden. Wij gaan in het achterste deel van de begane grond wonen, het gedeelte van de woonkeuken en verder naar achteren. De badkamer die in de studieruimte wordt gebouwd, hebben we al gekocht en onze kinderen gaan een keuken in de woonkamer bouwen en hebben naast die woonkamer de hele bovenverdieping tot hun beschikking. Het wordt PRACHTIG! We zitten een goed halfuur van onze andere kinderen en kleinkinderen in/en Rotterdam af (behalve van die in Flensburg, maar ja), we zitten minder dan een ur van Antwerpen af, we zitten vlak bij Roosendaal, Dordrecht, Breda en Willemstad, allemaal leuke steden en stadjes. We hebben er zin in. We zijn gelukkig!